Skessuhorn - 21.05.2014, Blaðsíða 22

22 MIÐVIKUDAGUR 21. MAÍ 2014
Akranes á nú kvennalið í efstu deild
í fótboltanum eftir margra ára hlé.
Þegar Skagakonur urðu fyrst Ís-
landsmeistarar 1984 var komin til
liðs við félagið ung stúlka sem þá
var nýflutt til bæjarins ásamt fjöl-
skyldu sinni vestan frá Bolungarvík.
Þetta var Halldóra S Gylfadótt-
ir sem mörg árin á eftir var með-
al lykilmanna í kvennaliði ÍA, mjög
sigursælu liði sem margoft hamp-
aði bæði Íslands- og bikarmeistara-
titli. Halldóra var líka fastamaður
í landsliðinu á ellefu ára tímabili.
Hún sneri sér að þjálfun, einkum
þjálfun yngri flokka stúlkna hjá ÍA.
Halldóra hefur þjálfað alla árgang-
ana sem komið hafa upp í kvenna-
boltanum á Akranesi síðustu árin,
árganga 1992 og þar fyrir aftan að
árgangi 1999 undanskildum. Ár-
gangarnir 1993-’94 komust í úrslit
Íslandsmótsins í 5., 4. og 3. flokki
og það eru einmitt stúlkurnar sem
skipa kjarnann í meistaraflokki ÍA í
dag. Halldóra tók þá ákvörðun fyr-
ir skömmu vegna heilsufarsástæðna
að hætta knattspyrnuþjálfun. Í leik-
hléi í leik ÍA og Fylkis í Pepsídeild
kvenna sl. miðvikudag var 5. flokki
stúlkna veitt viðurkenning fyrir sig-
ur á Faxaflóamótinu nýlega. Hall-
dóra fylgdi sínu liði inn á völlinn
og í leiðinni voru henni þökkuð
farsæl störf fyrir ÍA með gjafabréfi,
viðurkenningu og gjöf; skopmynd
sem Bjarni Þór listamaður teikn-
aði af henni. Halldóra féllst á að
spjalla við blaðamann Skessuhorns
á þessum tímamótum, en nú eru 30
ár liðin frá því hún byrjaði að spila
fótbolta á Akranesi, þá með verð-
andi meisturum ÍA.
Spilaði með strákunum
upp í 4. flokk
Eins og áður segir er Halldóra vest-
an frá Bolungarvík, fædd þar og
uppalin. „Ég þakka föður mínum
að áhuginn blómstraði hjá mér á
fótboltanum. Ég er elst af sex systr-
um og þegar ég var lítil var hann að
leika við mig í fótbolta þegar færi
gafst. Yfir veturinn var það í hádeg-
inu inni á gangi heima og svo oft
eftir vinnu hjá honum. Við vorum
tvær stelpurnar sem spiluðum fót-
bolta í Bolungarvík og æfðum með
strákunum alveg upp í fjórða ald-
ursflokk. Þegar kom í ellefu manna
boltann máttum við svo ekki spila
með þeim lengur. Þá var það pabbi
sem steig skrefið fyrir mig með því
að hafa samband við Sigurð Hann-
esson sem þjálfaði þá meistara-
flokkinn hjá Breiðabliki sem var
besta liðið á þeim tíma, kjarninn í
landsliðinu var úr því liði. Ég fékk
að æfa með Breiðabliki og fór suður
þó ég væri ekki nema 14 ára gömul.
Ég var í herbergi hjá frænku minni
í Hafnarfirði og var útveguð vinna í
frystihúsi í Kópavogi, sem hét Barð-
inn og var í iðnaðarhverfi sem þá
var í Lautinni í Kópavogi. Það var
stutt fyrir mig að fara á æfingar úr
vinnunni en þegar ekki voru æfing-
ar vann ég lengur í frystihúsinu og
fór með seinasta strætó heim. Mér
fannst þetta bara fínt, en býst við að
mér yrði ekki sama að vita af dóttir
minni einni að heiman svona ungri
eins og ég var. Ég var mikið í sam-
bandi heim og Siggi þjálfari var líka
í sambandi við pabba. Hann sagði
honum frá því þegar hann ætlaði
að velja mig í byrjunarlið í fyrsta
skipti. Pabbi lét sig ekki muna um
að keyra alla leið frá Bolungarvík
og suður til að fylgjast með mér í
leiknum. Hann keyrði svo til baka
daginn eftir. Þetta var honum líkt,
hann var tilbúinn að stíga öll skref
fram á við með mér.“
Löng bið eftir bikar-
meistaratitli
Vorið 1984 lauk Halldóra grunn-
skólaprófi í Bolungarvík og þá
flutti fjölskyldan að vestan til Akra-
ness. „Pabbi minn, Gylfi Guðfinns-
son, var verkstjóri í frystihúsinu og
hann fékk verkstjórastarf hérna hjá
Heimaskaga og var svo lengi verk-
stjóri hjá HB Granda. Þegar ég
kom hingað á Akranes var að byggj-
ast upp mjög öflugt lið í meistara-
flokki kvenna. Það voru stelpur
eins og Ragna Lóa Stefánsdóttir,
Laufey Sigurðardóttir, Ragnheið-
ur Jónasdóttir, Sigurlín Jónsdóttir
og fleiri. Við urðum Íslandsmeist-
arar þetta haust og á næstu árum
styrktist liðið síðan enn meira. Ég
var svo valinn efnilegasti leikmað-
urinn þegar farið var að velja bestu
og efnilegustu leikmenn Íslands-
mótsins 1986. Við spiluðum til úr-
slita í bikarkeppninni á hverju ári
frá 1984-‘88 og þurftum að bíða
lengi eftir sigrinum í þeirri keppni.
Það var eiginlega orðið þannig að
trúna vantaði á að við gætum unnið
þangað til við unnum loksins 1989
og urðum þá bikarmeistarar þrí-
vegis ár eftir ár, 1991-‘93. Við urð-
um Íslandsmeistarar ‘84,‘85 og ‘87
og meistarar meistaranna ‘92.“
Ellefu ár í landsliðinu
Halldóra var fyrst valin í landslið-
ið sumarið 1984 þegar leikið var
gegn Svisslendingum ytra. Hún lék
síðan fjórtán landsleiki á ellefu ára
tímabili. Verkefnin voru ekki meiri
hjá kvennalandsliðinu á þeim tíma.
„Minnisstæðustu landsleikirnir eru
kannski frá því við spiluðum í Evr-
ópukeppni ’92 við Skota. Í leiknum
gegn Skotum ytra var ég valin besti
leikmaðurinn og fékk í verðlaun
platta því til staðfestingar og svo
aukaverðlaun. Ég var svolítið hissa
á því hver þau voru, það var viskí-
flaska, 12 ára gamalt vín, sem mér
fannst ekki passa í íþróttakeppni.
Í leiknum á móti Skotum hérna
heima 1992 sem við unnum átti ég
líka mjög góðan leik, skoraði annað
markið og lagði upp hitt fyrir Ástu
B Gunnlaugsdóttur. Það var eina
markið sem ég skorað með lands-
liðinu en ég var reyndar marka-
drottning eitt tímabilið með ÍA
þótt ég spilaði á miðjunni en ekki
sem framherji.“
Spilaði stuttu eftir
barnsburð
Fótboltaáhuginn er mikill hjá Hall-
dóru og það virðist fátt geta stopp-
að hana. Þegar elsta barnið fædd-
ist 1991, Ragnar Leósson sem nú
spilar með Fjölni í Pepsídeildinni,
var hún farin að spila með ÍA lið-
inu nokkrum mánuðum eftir að
hafa fætt drenginn. „Drengurinn
var sex mánaða þegar við spiluðum
úrslitaleik í Bikarkeppninni í Mos-
fellsbænum gegn Keflvíkingum.
Ég gaf drengnum brjóst fyrir leik-
inn og svo í hálfleik, þetta var ekk-
ert mál,“, segir Halldóra og heldur
áfram. „Ég fór til Eyja með stelp-
ur á Pæjumót, það er ‘92,‘93 og
’94. Síðasta sumarið fór ég líka með
Maren dóttur mína sem þá var sex
vikna. Foreldrar mínir fóru með á
þessi mót og aðstoðuðu mig með
börnin. Þetta hefur gengið ágæt-
lega vegna þess að fjölskyldan er
á kafi í fótboltanum. Maðurinn
minn, Leó Ragnarsson, var að spila
fótbolta í yngri flokkunum með ÍA
og hann hefur stutt vel við okkur og
tekið þátt í því sem við höfum verið
að gera. Við eigum núna tvö börn í
Pepsídeildinni, Ragnar í Fjölni og
Maren með ÍA. Sá yngsti Guðfinn-
ur er svo núna í landsliðshópi fyrir
Ólympíuleika æskunnar sem verða
í Kína í haust.“
Vaknaði ekki í heila viku
Halldóra segir að ástæðurnar fyr-
ir því að hún hætti að þjálfa núna
eftir langan feril með ÍA, sé ein-
göngu heilsufarslegar. Árið 1992
greindist hún með hjartagalla sem
þó var ekki talið að myndi há henni
á næstu árum. Halldóra segir að
heilsan hafi batnað strax árið eft-
ir, gallinn komið til baka eins og
hún orðaði það; það er stækkun
sem orðið hafði á hjartavöðvanum
var gengin til baka. Halldóra hætti
að spila knattspyrnu með ÍA fyr-
ir sumarið 1994 enda þá ófrísk að
Maren. Þá var hún byrjuð að þjálfa
yngri flokka hjá ÍA, byrjaði á því
1989 og þjálfaði einnig meistara-
flokkinn með Áka Jónssyni 1993,
en það haust var ÍA bikarmeistari.
Halldóra sló því á frest að fara í að-
gerð, enda á fullu í störfum í fót-
boltanum, m.a. liðsstjóri unglinga-
landsliða um tíma og svo árin 2008-
2009 var hún með A-landsliðinu
þegar það tryggðu sér sæti á EM í
fyrsta sinn.
Halldóra fór svo í aðgerð í októ-
ber 2007. „Ég þurfti að fara í tvær
aðgerðir. Fyrri aðgerðin var á
mánudegi. Hún var stór og mikil og
ég var í marga klukkutíma í henni.
Þá fékk ég bæði gerviloku og gervi-
ósæð og fullt af varahlutum. Ég
sýndi mjög lítil viðbrögð, vaknaði
ekki eftir fyrri aðgerðina og því var
ákveðið að opna mig aftur tveim-
ur dögum seinna. Í þeirri aðgerð
var skipt um kransæð. Ég svaf frá
mánudeginum þegar fyrri aðgerð
var gerð til sunnudagskvölds, eða
nærri því í viku.“
Kappsöm en orkan
hefur minnkað
Halldóra segist hafa verið fljót að
ná sér á strik aftur og getað lifað
óbreyttu lífi að mestu næstu árin.
Hún fékk síðan blóðtappa í október
síðastliðnum og við það áfall minnk-
aði orkan. „Blóðtappinn skemmdi
hjá mér hljóðstöðvarnar. Ég þurfti
því að byrja að æfa mig að tala upp
á nýtt og svo tapaðist orkan einnig.
Ég er mjög kappsöm og legg mik-
ið upp úr því að tala við stelpurn-
ar og ná því besta út úr hverjum og
einum. Núna hef ég ekki orku í það
að koma skilaboðunum frá mér á
stuttum tíma, þannig að ég er ekki
söm og áður. Maður verður bara
að kyngja því og ég er náttúrlega
mjög þakklát að hafa fengið tæki-
færi til að vinna þetta starf í fót-
boltanum. Þetta hefur verið lang-
ur og skemmtilegur ferill og ég er
svo sem ekki hætt að fylgjast með
fótboltanum. Það verður gaman að
fylgjast með Skagaliðunum í sumar,
ekki síst kvennaliðinu í Pepsídeild-
inni. Ég fylgi náttúrlega börnunum
mínum áfram í fótboltanum eins og
ég hef gert. Það er margt skemmti-
legt og spennandi að gerast,“ segir
Halldóra S Gylfadóttir. þá
Þakklát fyrir að gefast tækifæri til að starfa í fótboltanum
Spjallað við Halldóru Gylfadóttur knattspyrnukonu og þjálfara
Halldóra Gylfadóttir heima á Garðabraut þar sem hún býr.
Bikarmeistarar ÍA í knattspyrnu 1991. Fremri röð f.v.: Júlía Sigursteinsdóttir,
Anna Lilja Valsdóttir, Íris Steinsdóttir, Jónína Víglundsdóttir fyrirliði, Steindóra
Steinsdóttir, Íris Þorvarðardóttir, Ásta Benediktsdóttir, Friðgerður Jóhannsdóttir
og Laufey Sigurðardóttir sem heldur á Róbert Henn. Aftari röð f.v.: Sigursteinn
Hákonarson, Smári Guðjónsson þjálfari, Þráinn Ólafsson, Elva Gylfadóttir, Helena
Óskarsdóttir, Halldóra Gylfadóttir, Sigurlín Jónsdóttir, Ragnheiður Jónasdóttir,
Magnea Guðlaugsdóttir, Guðrún Magnúsdóttir, Ella María Gunnarsdóttir og
Gunnar Sigurðsson formaður Knattspyrnufélags ÍA.
Þannig sér Bjarni Þór Bjarnason
listamaður knattspyrnukonuna Hall-
dóru Gylfadóttur fyrir sér.
Halldóra tekur við viðurkenningu í hálfleik í leik ÍA og Fylkis í Pepsídeild kvenna
á Akranesvelli sl. miðvikudag um leið og stúlkurnar hennar í 5. flokki voru heiðr-
aðar fyrir sigur í Faxaflóamótinu. Haraldur Ingólfsson framkvæmdastjóri afhendir
henni myndina. Ljósm. sas.