Skessuhorn - 17.06.2014, Blaðsíða 26

26 - Norð ur áls mót ið
Einn af þeim yngstu sem spilað hefur
í efstu deild á Íslandi
Sigurður Jónsson knattspyrnumaður segir frá fótboltauppeldinu á Akranesi og stiklar á stóru í ferlinum
„Fyrir ungt fólk sem ætlar að ná
langt í fótbolta er aðalatriðið að
vera alltaf í fótbolta. Það er ekki
nóg að stunda skipulagðar æfingar
heldur þurfa krakkar að æfa sig
einsömul og nokkur saman. Ég
æfði mig meðal annars markvisst
í að halda boltaskalla þegar ég var
yngri og náði góðri tækni í því sem
kom sér vel síðar. Strax í fimmta
flokki skoraði ég mark með skalla
nánast frá miðju. Þó að ég segi
sjálfur frá þá var í hópi fremstu
skallamanna hér á landi,“ segir
Sigurður Jónsson knattspyrnu­
maður sem aftur er sestur að í
heimabænum Akranesi og farin að
starfa við þjálfun hjá ÍA og fjórðu
deildarliðinu Kára sem er með
starfssamning við Knattspyrnu­
félag ÍA. Sigurður segir mikilvægt
að ungir krakkar fái að leika sér
með boltann og „sóla“ svolítið.
„Þau þurfa líka að æfa vel ýmsa
tækni eins og að halda boltanum á
lofti og skjóta að marki, eins og að
vera einn á móti einum og þá bæði
að verjast og sækja.“
Strákarnir með sitt
eigið fótboltamót
Siggi segist hafa byrjað að leika
sér í fótbolta strax og hann fór
að ganga en hann og Karitas
tvíburasystir hans náðu bæði langt
í fótboltanum. „Þetta var að vísu
svolítið erfitt með jafnvægið og
samræminguna meðan maður var
enn með bleyjuna,“ segir hann og
hlær. „Það var fótbolti alla daga.
Heimavöllur okkar strákanna
í mýrinni var í enda barna­
skólalóðarinnar við Háholtið. Þar
vorum við af Brekkubrautinni,
Vesturgötunni og nágrenni alla
daga í fótbolta. Svo fórum við
stundum inn á túnið bak við sím­
stöðina en það var ekki vinsælt og
við vorum oft reknir í burtu en það
var sléttasta og besta túnið. Við
skipulögðum mót og kepptum við
stráka annars staðar úr bænum.
Þetta voru einu mótin þá. Við
fengum net í mörkin, merktum
vellina og gerðum þetta eins og á
alvörumótum. Í minningunni eru
þetta skemmtilegustu leikirnir sem
maður spilaði. Á Merkurtúninu
voru Óli Þórðar og þeir sem áttu
heima á niðurskaganum, svo var
sandvöllur upp við Mjólkurstöð
þar sem sex hæða fjölbýlishúsið er
við Jaðarsbrautina núna. Þar var
Alli Víglunds með hóp stráka og
þeir voru með sterkan heimavöll
sem var erfitt að sækja á. Síðan var
líka fótbolti innan við Esjubrautina
niður undir Kalmansvík. Þar var
Kobbi Halldórs ásamt fleirum,“
rifjar Siggi upp.
Skemmtilegustu æfing-
arnar á Langasandi
„Strákar á mínum aldri voru í
fótbolta alla daga og á sumrin
fórum við ekki inn að sofa á
kvöldin fyrir en Helgi heitinn
Dan, nágranni minn, eða einhver
annar úr löggunni kom og rak
okkur inn. Þá fygldist löggan með
að útivistartíminn væri virtur.“
Fimmti flokkur drengja var yngsti
aldursflokkurinn þegar Siggi, sem
fæddur er 1966, var að alast upp.
Þeir jafnaldrarnir í ÍA náðu strax
góðum árangri. „Við urðum Ís­
landsmeistarar í fimmta flokki
eftir mikla baráttu við Valsara. Við
unnum ekki fyrr en í fjórða leik
í einvígi við þá. Jafnt var í fyrstu
þremur leikjum og ekki mátti
framlengja eða vera með víta­
spyrnukeppni í fimmta flokki. Svo
voru leikir ennþá milli KA og Kára
á þessum árum og haldin Akranes­
mót. Þetta var samt að líða undir
lok þá. Maður spilaði þarna leiki
17. júní gegn vinum sínum sem
voru í KA en ég var alltaf í Kára.
Það var auðvitað oftast spilað á
malarvellinum og þar voru menn
ekkert að hika við að renna sér
og maður var með blóðstorknar
lappirnar allt sumarið. Annars
voru skemmtilegustu æfingarnar
á Langasandinum og þar fékkst
mjög góð þjálfun fyrir alla vöðva.
Ég tók oft hlaupaæfingar á Langa­
sandinum sem byggðu upp vöðva
og þrek.“
Fimmtán ára í efstu
deild
Alla yngri flokkana var Siggi Jóns
áberandi leikmaður í sínum aldurs­
flokki og yfirleitt spilaði hann
flokk upp fyrir sig. Þessi strákar
urðu aftur Íslandsmeistarar í þriðja
flokki en misstu naumlega af titl­
inum í fjórða flokki. Siggi segist
bara hafa spilað einn annars flokks
leik og það meðan hann var í raun
enn í þriðja eða fjórða flokki.
„Ég var kominn í meistaraflokks­
hópinn þegar ég var í þriðja flokki.
Var ekki orðinn 16 ára þegar ég
spilaði fyrsta leikinn í efstu deild
1982. Þetta var auðvitað erfitt
fyrir óharðnaðan ungling að koma
inn í hörkuna í efstu deild en það
var ómetanlegt fyrir mig að hafa
reynda jaxla á bak við mig meðan
ég var að harðna. Þetta voru tómir
jaxlar þarna fyrir. Þarna voru leik­
menn sem voru tíu árum eldri en
ég og meira en það og þeir miðl­
uðu mér mikils. Ég man eftir að
hafa verið straujaður illa í einum
af fyrstu leikjunum og þeir eldri í
liðinu, meðal annars Gaui Þórðar,
tóku þann leikmann til bæna og
gerðu honum grein fyrir að svona
lagað yrði ekki liðið af þeim.“
Atvinnumaður í Eng-
landi fyrir tvítugt
Árangur ÍA liðsins var góður
þessi ár, bæði bikar­ og Íslands­
meistaratitlar. Siggi vakti fljótt
athygli enda toppleikmaður í
efstu deild og hann var ekki búinn
að spila nema þrjú sumur með
meistaraflokki ÍA þegar hann fékk
tilboð um að koma til Englands
og ganga til liðs við Sheffield
Wednesday aðeins tæpra nítján ára
gamall. „Ég man að þegar ég hafði
tekið þessa ákvörðun þá spurði
ég pabba hvort hann gæti skutlað
mér suður á Keflavíkurflugvöll í
flug. Hann sagðist vera að vinna
og fyrst ég væri það fullorðinn að
geta tekið ákvörðun um að gerast
atvinnumaður í fótbolta þá hlyti ég
að getað komið mér sjálfur suður
til Keflavíkur. Það var því ekkert
annað að gera en taka Akraborgin
suður og flugrútuna þaðan til
Keflavíkur.“ Siggi segir að sér hafi
gengið vel hjá Sheffield Wed­
nesday en auðvitað hefðu það verið
viðbrigði að koma í efstu deildina.
Fótboltinn hefði heldur ekki verið
eins og hann var vanur. „Howard
Wilkinson, seinna landsliðsþjálfari
Englendinga, var með þann
leikstíl að vera bara með langar
sendingar fram á sóknarmenn og
þessu fylgdu mikil hlaup. Maður
var kominn með hálsríg þarna eftir
fyrsta tímabilið við að líta aftur
og bíða eftir sendingu. Ég hefði
líka verið vel liðtækur í frjálsum
íþróttum eftir þennan tíma.“
Arsenal var draumaliðið
Sigurður spilaði í fimm ár með
Sheffield Wednesday í efstu deild
en þá fóru að koma tilboð frá
stórum klúbbum. „Ég vissi raunar
ekkert hverjir voru að bjóða í mig
en þetta var þannig þá að allir
samningar voru milli félaganna og
leikmenn voru í raun eign þeirra.
Það var hins vegar ánægjulegt að
fá þær fregnir að ég væri á leið
til Arsenal. Þetta var auðvitað
toppklúbbur að fara til. Ég hafði
alltaf átt mér þann draum að spila
með Arsenal frá því að Ríkharður
föðurbróðir minn gaf mér Arsenal
treyju þegar ég var fjögurra eða
fimm ára enda hafði hann spilað
þar á sínum tíma. Það gekk mjög
vel hjá mér í byrjun hjá Arsenal
en ég fór þangað fyrir tímabilið
1989­90. Ég var í byrjunarliði í
öllum æfingaleikjum en í síðasta
æfingaleiknum fyrir ensku deilda­
keppnina varð ég fyrir áfalli. Ég
meiddist og það nokkuð alvarlega.
Vöðvi í lærinu hreinlega sprakk. Í
fyrstu var haldið að þetta væri bara
mar við vöðvann og ég spilaði í
10 mínútur í viðbót með sprungin
vöðvann sem varð til þess að mikið
blæddi inn á hann. Ég var fluttur
á sjúkrahús strax eftir leikinn í
aðgerð og gat ekki gengið í 6­8
vikur. Síðan var ég lengi að komast
í leikform eftir að ég staulaðist á
lappirnar.“ Á öðru ári hjá Arsenal
lenti Siggi svo í enn öðru áfalli
sem nærri hafði riðið hans knatt­
spyrnuferli að fullu. „Ég varð fyrir
mjög slæmum bakmeiðslum og
segja má að bresku læknarnir hafi,
vegna sinnar íhaldssemi, gert allt
sem þeir áttu ekki að gera. Ég var
m.a. settur í gifs sem varð til þess
að allir vöðvar rýrnuðu mjög. Ég
var mikið með prjónana í hönd­
unum þessar 6 vikur sem ég var
í gifsinu. Ekki vegna þess að ég
væri að prjóna peysur eða sokka
heldur klæjaði mig svo rosalega
undir gifsinu og prjónar voru það
eina sem hægt var að nota til að
klóra sér innan við það í þessar sex
vikur. Það var ekki fyrr en ég fór til
þýskra sérfræðinga eftir ábendingu
vina minna úr landsliðinu, þeirra
Atla Eðvaldssonar og Ásgeirs
Sigurvinssonar, að fór að fá bót
þessara meina. Þar komu fyrstu
skrefin í að ég næði mér aftur en
síðan tók erfið endurhæfing við.“
Átti góð ár í Svíþjóð
Þegar Siggi fór að jafna sig af
bakmeinunum og var orðinn leik­
fær á ný fór hann að spila með ÍA í
efstu deild að nýju. „Þetta var hægt
því hér var þá eingöngu áhuga­
mennska og Arsenal hafði lítið við
það að athuga. Það tók mig nú al­
veg fyrsta árið heima að jafna mig
en ég fór að skakklappast með.“
Hann spilaði hér heima á Akranesi
frá 1992 til 1995 og árangur ÍA
varð góður á þessum árum, bæði
bikar­ og Íslandsmeistaratitlar.
Atvinnumennskan heillaði að nýju
og Siggi fór til Svíþjóðar þar sem
hann spilaði með útvals
Sigurður Jónsson á sínum eina og sanna heimavelli.
Íslands- og bikarmeistarar ÍA 1993. Siggi er fimmti frá vinstri í efri röð.