Skessuhorn - 16.07.2014, Blaðsíða 10

10 MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 2014
Þórdís Mjöll Reynisdóttir er fædd
og uppalin í Borgarnesi og sleit þar
barnsskónum. Rúman helming æv-
innar bjó hún í Norðurárdal, eign-
aðist fyrsta barnið aðeins 18 ára en
samtals urðu þau þrjú. Þórdís Mjöll
stóð fyrir stóru heimili í sveit þar
sem mikið var unnið heima, bæði
matur og bakstur. Snéri svo algjör-
lega við blaðinu og er farsæll strætó-
bílstjóri í dag. Sest var niður með
Þórdísi Mjöll um daginn og m.a.
rætt um einelti, starf bílstjórans og
sálartetrið.
Breytt um stefnu
Síðan í maí á síðasta ári hefur Þór-
dís Mjöll Reynisdóttir ekið hjá Hóp-
bílum sem eru undirverktakar hjá
Strætó bs. En ýmislegt hafði á dag-
ana drifið áður en að því kom. Hún
byrjar frásögnina uppi í Norðurár-
dal í Borgarfirði og árið er 2001. Þá
hætti Þórdís Mjöll að búa og flutti
vestur í Stykkishólm. Það var kom-
inn tími til að breyta til. „Ég hafði
búið í Norðurárdal í ríflega 21 ár og
nú var kominn tíminn til að hætta
búskap og fara að gera eitthvað allt
annað. Úr varð að ég flutti í Stykk-
ishólm og vann þar á dvalarheim-
ili og síðan í íþróttamiðstöðinni á
staðnum. Þessir tveir vinnustaðir eru
með þeim betri sem ég hef unnið á.
Fólkið var yndislegt og gott að vera
í samvistum við það. Þetta var góður
staður til að hefja nýtt líf.“
Meiraprófið tekið og
farið í meðferð
Árið 2003 ákveður hún að taka
meiraprófið og þá allt sem var í boði;
vörubíl, rútu, leigubíl og allt sam-
an. Hún segir að lengi hafi blundað í
sér að drífa sig en ekkert orðið af því
fyrr en þarna. „Ég flutti svo í Borg-
arnes árið 2004 og fór að vinna þar
en árið 2005 fór ég í áfengismeðferð,
tók allan pakkann. Ég þurfti þess
með og það gerði mér gott. En eftir
meðferðina var ég bara atvinnulaus,
nokkuð sem ég hafði ekki oft upp-
lifað því ég hef þá skoðun að flest-
ir geti fengið vinnu sem vilja vinna.
En þarna stóð ég sem sagt uppi án
atvinnu. Dóttir mín hafði verið að
suða í mér að sækja um ráðskon-
ustarf í vinnubúðum fyrir ofan Borg-
arnes. Ég hafði einhvern veginn ekki
haft burði í mér til að hringja og at-
huga málið, það var bara svo mikið
kjarkleysi í gangi. Einn daginn þeg-
ar við hittumst ítrekaði hún þetta og
áður en ég gat gert eitthvað í mál-
inu, hringdi verkstjórinn í mig og
bauð mér vinnuna, sem ég þáði. Ég
veit hins vegar ekkert hvernig graut-
armella ég var. Það er annað mál,“
segir Þórdís Mjöll og hlær.
Einelti er ljótur leikur
„Mér hefur aldrei þótt gaman að
hanga með hendur í vösum og gera
ekki neitt. Í ráðskonustarfinu var ég
ekki upptekin allan daginn svo ég
fór að keyra olíubílinn á milli mála,
eins og sagt er. Þar fékk ég dýrmæta
reynslu við að keyra og nýta meira-
prófið. En bakgrunnurinn var auð-
vitað frá því ég var bóndi. Ég hafði
oft keyrt dráttarvél, með vögnum og
án. Bakkað og snúið við, allt þetta
sem gera þurfti. Það er hins vegar
ekki alltaf gott að koma inn í mikið
karlaveldi, það hef ég reynt. Húm-
orinn og orðbragðið er oft með ólík-
indum. En í svona umhverfi brynj-
ar maður sig og notar á sér kjaft-
inn. Ég lenti þarna í verkstjóra sem
lagði mig í eineldi og enginn virtist
vera fær um að taka á því eða trúa
því sem ég sagði. Ég var blórabögg-
ull líklega fyrir kjaftháttinn. En síðar
hafa aðilar komið og beðið mig af-
sökunar á því að þeir hlustuðu ekki
á báðar hliðar áður en þeir dæmdu.
En einelti er ljótur leikur. Það vita
þeir sem hafa lent í slíku og ég var
algjörlega búin eftir þessa reynslu.
Gat einfaldlega ekki meira. Ég los-
aði mig því út úr þessu og fékk vinnu
við að keyra sementsbíl. Það var jafn
dásamlegt og hitt hafði verið mikið
helvíti. Það var stórkostlegur tími og
góðir vinnufélagar. Að þeim grunni
bý ég enn.“
Brotnaði saman
Á meðan Þórdís Mjöll var í ráðskon-
ustarfinu kynntist hún góðum vini.
Þegar fyrirséð var að hún myndi ekki
halda starfinu sem sementsbílstjóri
árið 2008 þegar allt gerðist á Íslandi,
fékk hún vinnu vestur á fjörðum hjá
sama fyrirtæki og hún forðum eld-
aði hjá. Þar keyrði hún gríðarlega
mikið en mórallinn var enn sá sami.
„Í hópnum voru sannarlega gull af
mönnum innan um en það er meira
en að segja það að vera kvenmað-
ur í svona karlahópi. Það sem menn
gátu leyft sér að segja og tala var
með ólíkindum. Þótt ég sé öllu vön
þá hefur svona samt áhrif og það fór
svo að lokum að ég brotnaði saman
af áreitinu, gat ekki meira. Þetta var
harður skóli en upp úr stendur að ég
á fáa en afar góða vini eftir þennan
tíma.“ Þegar Þórdís Mjöll hafði jafn-
að sig af þunglyndinu sem hrjáði
hana fékk hún vinnu austur á fjörð-
um og vann þar á meðan það verk-
efnið var í gangi. Endaði austurdvöl-
ina með því að vinna á dvalarheim-
ili á Vopnafirði en prófaði síðan aftur
að vera atvinnulaus þar til hún fór að
keyra strætó í maí 2013.
Aldrei ein á ferð
„Ég get ekki dæmt sjálfa mig sem bíl-
stjóra en held samt að ég sé þokka-
lega góð,“ segir Þórdís Mjöll þeg-
ar hún er spurð um það. „Reyndar
voru það ummæli ýtumanns vest-
an úr Djúpi sem hjálpuðu mér til að
ná reisn minni aftur eftir hrakfarirn-
ar fyrir vestan. Hann er sjálfur við-
urkenndur sem gríðarlega góður og
vandvirkur tækjamaður og sagði að
ég væri góður bílstjóri. Það yljaði
gríðarlega að heyra af þessu og ég
held alveg reisn minni vegna þess-
ara orða. Kannski einmitt þess vegna
lagði ég í að sækja um hjá Hópbíl-
um sem hefur verið farsælt fram að
þessu. Og ég hef sannarlega feng-
ið hjálp, skal ég segja þér. Ég keyri
ýmist svokallaða stubba sem eru þá á
milli Reykjavíkur og Borgarness eða
norður á Akureyri. Þetta skiptist yfir-
leitt á. Veður voru oft válynd í vetur
og færð breyttist afar skjótt. Þegar á
reyndi út af færð eða veðri þá varð
ég alltaf vör við vindlalykt fyrir aftan
mig í bílnum. Og ég veit alveg hver
það er. Það er farinn atvinnubílstjóri
úr Borgarnesi sem hjálpar mér. Ég er
því aldrei ein á ferð, í orðsins fyllstu
merkingu. Mér er sama hvað fólk
segir um þetta, en það skaðar engan
að trúa, á hvað sem hann trúir,“ segir
Þórdís Mjöll alvörugefin.
Var farin að stressast
Eins og fram hefur komið var færð-
in á milli Akureyrar og Reykjavík-
ur oft leiðinleg síðasta vetur, sér-
staklega yfir Öxnadalsheiði. Bíl-
stjórar almenningsvagna bera
mikla ábyrgð á því fólki sem þeir
flytja. Þórdís Mjöll kannast alveg
við þetta. „Á tímabili var ég far-
in að stressast upp og það var far-
ið að hafa áhrif á að ég gæti sofnað.
Þá tók ég mig í gegn. Hætti að hafa
áhyggjur af veðrinu sem slíku held-
ur ákvað að taka hvern metra fyrir
í einu, það sem kæmi undir dekk-
in hverju sinni. Það breyttist margt
við það. Í raun var eins og hula væri
dregin frá augunum á mér. Maður
á nefnilega ekkert að hugsa of mik-
ið fram í tímann. Framtíðin kemur
með sínu. Það er núið sem skipt-
ir öllu máli og á alltaf við. Að vera
með fullan bíl af fólki í vondri færð
og örum veðrabreytingum, býður
ekkert upp á einhverja hetjustæla.
Við erum að flytja fólk og öll varúð
skal viðhöfð.“
Konur eru ekkert
verri bílstjórar
„Ef þú ætlar að gerast bílstjóri verð-
ur þú að hafa það í þér,“ segir Þórdís
Mjöll og heldur áfram. „Það geta
allir lært að keyra bíl en svo er það
þetta eitthvað sem ekki verður skýrt
en skiptir gríðarlegu máli, ekki síst
í erfiðum aðstæðum. Þú verður líka
að hafa gaman af starfinu. Ánægju af
mannlegum samskiptum og þjón-
ustu. Annars gengur þetta ekki. Í
þessu starfi eins og öllum öðrum á
maður ekki að vinna við það sem
manni leiðist, heldur leita annað.“
Þegar minnst er á hvort konur séu
verri bílstjórar eða geti síður keyrt
stóra bíla, svarar hún að það sé alls
ekki svo. „Það er töluvert af kon-
um í stéttinni nú orðið og við get-
um þetta alveg eins vel. Kvenkyns
flutningabílstjórar eru ekkert síðri
heldur en karlkyns. Meira að segja
er stundum sagt að þær taki síð-
ur sénsa, en um það skal ég ekkert
dæma hins vegar.“
Guð hefur oft
verið góður
„Af því þú ert að spyrja um þetta þá
sé ég, horft til baka yfir síðasta vetur,
að Guð hefur verið mér góður. Ég
var eini bílstjórinn sem aldrei þurfti
að gista fyrir norðan vegna færðar.
Það var meira að segja verið að gant-
ast með það að best væri að fara með
mér því ég yrði aldrei veðurteppt.
En við erum stoppuð af ef veður
verða vond og vindur nær ákveðn-
um styrkt. Einu sinni var ég kom-
in í Borgarnes, á norðurleið, þegar
mér var sagt að fara ekki lengra. En
einu sinni fór ég líka yfir Öxnadals-
heiðina þegar hefði átti að tilkynna
mér að fara ekki. Þá breyttist veðrið
svo hratt. Þegar ég var á Þelamörk
var allt í lagi með veðrið, svoleiðis,
en þegar ég var komin upp á heiði
var þar allt of hvasst miðað við það
sem Hópferðir nota sem viðmið. Ég
var hins vegar ekki látin vita fyrr en
ég kom niður í Norðurárdal í Skaga-
firði. Það var nú fullseint,“ segir hún
hlægjandi. „En ég viðurkenni alveg
að yfir heiðina fór ég bara hægt.“
Kann illa að taka hóli
Það er stór hópur fólks sem not-
ar Strætó reglulega. Þórdís Mjöll er
spurð að því hvort fastir viðskiptavin-
ir verði vinir bílstjóranna. „Ég segi
það nú ekki alveg, en þeir heilsa og
þakka fyrir síðast. Svo hrósa manni
margir og það er erfiðast. Allavega
fyrir mig. Ég kann ekki að taka hóli
en maður verður að læra. Auðvitað
þykir mér sem öðrum vænt um þeg-
ar einhver þakkar fyrir eða hrósar.
Ég hef reyndar átt ótrúlegar sam-
veru- og sögustundir í vagninum.
Svo magnaðar í raun að mann set-
ur hljóðan á eftir. Sannleikurinn er
nefnilega yfirleitt mikið ótrúlegri en
lygasögurnar. Svo oftast er spjallað
og reynt að gantast svolítið. En einn
og einn vagn er reyndar svo þungur
að maður er alveg búinn þegar kom-
ið er á áfangastað, því þá segir eng-
inn neitt.“
Öll flóra mannlífsins
„Veistu, í þessu starfi kynnist ég allri
flóru mannlífsins og öllum persónu-
leikum. Allar gerðir af fólki fær sér
far með strætó. Oft eru heilu sauma-
klúbbarnir sem koma saman, vinnu-
félagar, skólakrakkar, venjulegir
ferðamenn, fólk að skreppa og hitta
ættingja, hjón og einstaklingar. Og
þakklætið frá farþegunum eru bestu
launin. Mér finnst í dag að ég valdi
starfinu vel en ofmetnaður er nokkuð
sem þarf að vara sig á og muna að við
erum ekki fullkomin. Ég hef hugsað
mér að halda þessu áfram ef almætt-
ið leyfir. Þú spyrð hvort einhver hafi
kvartað yfir því að kona væri við stýr-
ið. Já, það hefur gerst. Eldri farþegar
hafa sumir brugðist hálf ókvæða við
að kona sé að keyra. En ef fólki hef-
ur brugðið við það, þá hefur það alla
jafnan komið og þakkað fyrir í lok
ferðar. Það er notalegt. Og svo eru
það blessuð börnin. Það kom einu
sinni til mín barn og spurði: „Finnst
þér gaman að keyra strætó?“ Svona
spurningu fær kannski enginn nema
frá barni. Og þau mega ekki gleym-
ast og ég reyni að hlúa sérstaklega
að þeim. Ég á marga vini í þeirra
hópi, bæði farþega og ekki. Þau eru
toppurinn á tilverunni,“ segir Þórdís
Mjöll Reynisdóttir að endingu.
bgk
Jafnvíg á tertur og trailera
Rætt við Þórdísi Mjöll Reynisdóttur strætóbílstjóra
Hér fékk Þórdís í fyrsta sinn á ævinni
að prófa hjólagröfu. Hér var hún að
grafa við skógræktina í Grafarkoti.
Þórdís Mjöll Reynisdóttir.
„Veistu, í þessu starfi kynnist ég allri flóru mannlífsins og öllum persónuleikum.
Allar gerðir af fólki fær sér far með strætó.“