Skessuhorn - 03.09.2014, Blaðsíða 31

31MIÐVIKUDAGUR 3. SEPTEMBER 2014
Hin þýska Svenja Neele Verena
Auhage er mikið náttúrubarn og
íþróttakona. Hún syndir í sjónum
við strendur Íslands, fer í hestaferð­
ir upp á hálendið, hleypur maraþon
og starfar meðal annars við að telja
fugla víðsvegar um landið. Svenja
er gift Ágústi S. Harðarsyni, Dala­
manni og býr með honum á Akra­
nesi ásamt tveimur hundum og
ketti. Að auki eiga þau sextán hesta.
Hann starfar sem leiðsögumaður
hjá Íshestum og fer um landið til að
veita ferðamönnum leiðsögn. Hún
er fuglafræðingur hjá Náttúru­
fræðistofnun Íslands. Blaðamað­
ur heimsótti Svenju í hús Náttúru­
fræðistofnunar sem stendur í fal­
legu umhverfi í útjaðri Heiðmerk­
ur.
Reið lengstu mögulegu
leið yfir landið
Svenja hefur haft nóg fyrir stafni í
sumar. Hún er búin að ferðast víða
um landið vegna vinnunnar, fara í
langa hestaferð þvert yfir landið
og hlaupa í Reykjavíkur maraþon­
inu strax þar á eftir. Þetta var fyrsta
maraþonið sem Svenja hleypur. „Ég
var búin að hugsa svolítið um það
áður að hlaupa maraþon en hélt að
ég gæti það ekki. Ég byrjaði að æfa
um áramótin fyrir maraþonið. Ég
vissi samt af hestaferðinni framund­
an og hélt að ég gæti ekki gert bæði.
Dean Martin, knattspyrnumað­
ur og þjálfari, benti á að það væri
allt í lagi að ég færi í þessa ferð rétt
fyrir maraþonið sjálft, því það væri
gott að hvíla aðeins fyrir maraþon­
ið,“ segir Svenja. Hestaferðin sem
um ræðir var þriggja vikna ferð, þar
sem Svenja fór ásamt fimm öðr­
um þvert yfir landið á hestum. „Við
keyrðum hrossin á Font á Langa­
nesi og riðum svo ská yfir landið,
líklega lengstu mögulegu leið sem
hægt er að fara yfir landið,“ útskýrir
Svenja. Hópurinn endaði á Reykja­
nestá en ferðin var alls 715 kíló­
metra löng. Svenja hefur ekki áður
farið í svo langa hestaferð, mest
verið á ferð í viku og segir það ekk­
ert í samlíkingu við þessa ferð. „Við
vorum sex ríðandi og með í för
voru einn kokkur og einn sem sá
um trússið. Við skiptum um hest á
u.þ.b. tíu kílómetra fresti og trúss­
inn útbjó stoppistöðvar fyrir okk­
ur. Á heildina litið vorum við hepp­
in með veður en fengum einn rign­
ingardag. Þá vorum við í Þistilfirði
og bíllinn með trússkerrunni festist.
Það þurfti traktor til að ná honum
upp.“ Svenja segir þau hafa farið
yfir nokkrar jökulár á leiðinni og að
þau hafi einna helst kviðið því. Það
reyndist þó óþarfi því þau komust
vel yfir árnar. Svenja náði að hlaupa
nokkrum sinnum í ferðinni, til að
æfa fyrir maraþonið sem var fram­
undan. „Ég hljóp fimm sinnum á
þessum þremur vikum. Ef það kom
hvíldardagur eða dagur þar sem við
vorum minna á baki. Ég var sem
sagt að hlaupa á meðan hinir hvíldu
sig,“ segir hún og hlær.
Svaf undir berum himni
Eftir að hestaferðinni löngu lauk
var Svenja ekki alveg ákveðin hvort
hún ætti að láta verða af því að taka
þátt í maraþoninu, enda kom hún
þreytt heim eftir ferðina. „En ég
ákvað að láta slag standa og næstu
tíu daga eftir hestaferðina notaði
ég því í að sofa og hlaupa. Mara­
þonið sjálft gekk ótrúlega vel. Það
var gaman allan tímann og veðrið
hjálpaði mikið. Þetta var allt eins
gott og hugsast getur. Ég vissi að
fjórir tímar væru góður byrjenda­
tími en ég undirbjó mig undir að ná
því ekki og hélt að ég yrði um fimm
tíma að hlaupa.“ Hún segist ekk­
ert hafa hugsað um tímann á með­
an hún hljóp og því hafi það komið
henni ánægjulega á óvart þegar hún
sá að hún náði að hlaupa maraþon­
ið á fjórum tímum. Hún segir það
næsta takmark að bæta tímann enn
betur. Hún hefur gaman af bæði
hlaupunum og hestamennskunni en
hún stundar einnig sjósund, þó ekki
yfir harðasta vetrartímann. „Ég bý
alveg við Langasand og fer bara þar
út. Mér finnst allt í lagi þótt sjór­
inn sé kaldur, mér hefur alltaf þótt
gott að synda í sjónum,“ segir hún.
Svenja hefur ekki einungis synt í
sjónum við strendur Íslands. Hún
hefur einnig notað tækifærið og
skellt sér í sjóinn ef hún er á ferða­
lögum erlendis. 19 ára gömul fór
hún ein í ferðalag um Noreg, á lít­
illi Nissan Micru. „Vinur minn ætl­
aði upphaflega að fara með mér í
þessa ferð og við ætluðum að keyra
frá Þýskalandi til Nordkapp, sem er
nyrst í Noregi. En hann hafði ekki
úthald í svona langa ferð og tók flug
til baka í Osló. Ég fór því ein næst­
um því að Nordkapp, svaf ýmist
úti eða í bílnum og baðaði mig oft
í sjónum á morgnanna,“ segir hún.
Bíllinn, Micran litla, fór víða. Hún
fylgdi Svenju á endanum til Íslands
og notaði hún bílinn einnig til
ferðalaga hérlendis. „Ég fór meðal
annars og plantaði trjám á Breiða­
bólsstað fyrir neðan Bröttubrekku
og keyrði á honum utan vegar þar,“
segir Svenja.
Eitt leiddi af öðru
Svenja kemur upprunalega frá
Hamborg. Hún kom fyrst til Ís­
lands fyrir rúmum þrettán árum,
ætlaði að vera hér í hálft ár að temja
hesta í Dölunum, á Hamraendum í
Miðdal og Vatni í Haukadal. „Mig
langaði að gera eitthvað skemmti­
legt eftir að ég lauk stúdentsprófinu.
Vildi helst vinna úti með dýrum og
frétti af svona starfi í gegnum stúd­
entamiðlun. Ég sótti því miður of
seint um og fékk ekkert svar. Vin­
kona mömmu vann hjá lögfræðingi
í Þýskalandi og dóttir hans bjó á Ís­
landi. Það æxlaðist svo þannig að ég
kom hingað og hugsaði um hrossin
á bænum.“ Henni líkaði starfið svo
vel að hún framlengdi dvölinni. Svo
kynntist hún manninum sínum og
framlengdi aftur. „Einu og hálfu ári
eftir að ég kom hingað fór ég svo
í háskólann á Hvanneyri, þar sem
ég lærði umhverfisskipulag. Eftir
það langaði mig að læra meira nátt­
úrutengt og skráði mig í líffræði og
jarðfræði við Háskóla Íslands og
tók þar nokkra kúrsa. Með þann
grunn fór ég í mastersnám í Eng­
landi og lærði vistfræði. Ég skrifaði
lokaritgerðina um margæsir á Ís­
landi í samvinnu við kollega mína.
Mér var í framhaldi boðið sumar­
starf hér á Náttúrufræðistofnun en
hef unnið hér síðan.“
Telur fugla eftir heyrn
Svenja segir vinnuna hjá Náttúru­
fræðistofnun skemmtilega og fjöl­
breytta en hún starfar meðal annars
við að telja fugla úti í náttúrunni.
„Við fylgdumst með margæsunum,
litamerktum fuglana og fylgdumst
svo með hópum og lásum á merkin.
Þetta voru bæði litakóði og stafa­
kóði, þannig að maður er eiginlega
að vinna með kennitölur fuglanna.
Þetta tekur nokkrar vikur á vorin.“
Í júní telur Svenja mófugla. Þá er
tilhugalífið í gangi og mesta virknin
hjá fuglunum. „Við erum á ferðinni
allan júnímánuð og fylgjum veðr­
inu. Við getum ekki talið ef það er
mikill vindur eða rigning þannig
að við fylgjum bara veðurspánni og
förum þangað sem besta veðrið er.
Við teljum fuglana og merkjum þá
inn á blað og getum metið þéttleika
út frá því. Maður stendur í fimm
mínútur á hverjum punkti og tel­
ur aðallega eftir heyrn. Þá þarf ég
að meta fjarlægðina frá mér í fugl­
inn. Svo gengur maður áfram um
300 metra og gerir það sama,“ seg­
ir hún. Byrjað var á þessari rann­
sóknarvinnu í hitteðfyrra og er
hún unnin um allt land, á talninga­
svæðum sem eru valin af handahófi.
„Þetta var gert í tengslum við IPA
vinnu, við fengum styrk til að m.a.
kortleggja dreifingu mófugla á Ís­
landi til að skilgreina verndarsvæði.
Núna er styrkurinn að hverfa þar
sem hann var fenginn í tengslum
við umsóknarferlið í ESB. Við get­
um klárað að skilgreina verndar­
svæðin en mikilvæg langtímavökt­
un dettur út og það er mjög leitt,“
segir Svenja alvarleg í bragði.
Fær heimþrá til Íslands
Svenja hefur ferðast víða um land
í starfi sínu og séð meirihluta Ís­
lands. Taugarnar liggja þó á Vest­
urlandi og segir hún Snæfellsnes­
ið vera eftirlætis stað sinn á land­
inu. „Það er svo mikil fjölbreytni
þar, hægt að sjá svo margt áhuga­
vert á svo stuttum tíma. Djúpa­
lónssandur er í algjöru uppáhaldi.“
Hún ætlaði upphaflega að ferðast
meira um heiminn en segist hafa
orðið ástfangin af Íslandi og víð­
áttunni hér. „Ég hef mjög gaman
af því að fara til Þýskalands í heim­
sókn en fæ heimþrá til Íslands. Þá
sakna ég fjallanna og sjávarins, það
er alveg sérstakt að geta séð bæði á
sama tíma fyrir mér,“ útskýrir hún.
Þau hjónin eiga sumarbústað und­
ir Hafnarfjalli og segir Svenja það
vera besta stað í heimi. „Þegar það
er gott veður og skjól af bústaðnum.
Við keyptum okkur gamlan bústað
og létum flytja hann þangað. Hann
hefur reyndar lent í ýmsu. Þakið
fauk til dæmis af honum í vondu
veðri eitt sinn og svo í annað skipti
ýtti vindhviða einni hlið inn. En við
erum búin að styrkja hann núna.“
Þá fauk gámur nokkrum metrum
frá bústaðnum, í sama veðri og þak­
ið fauk af. Hún segir að förin eft­
ir gáminn sjáist greinlega rétt við
bústaðinn. „Ætli Pétur heitinn í
Höfn hafi ekki sett olnbogann fyr­
ir og bægt gámnum frá, til að hann
myndi ekki eyðileggja bústaðinn“
segir hún og hlær en bústaðurinn
er á skika úr landi Hafnar.
Hestamennskan lífsstíll
Í dag er hestamennskan aðaláhuga­
mál hjónanna sem eiga sextán
hross. Svenja segist ekki hafa verið
alin upp við hestamennsku en báð­
ir langafar hennar voru þó mikl­
ir hestamenn. „Ég segi að þetta sé
meðfætt, kemur með blóðinu. Ég
var orðin hestasjúk áður en ég byrj­
aði að tala. Sex ára gömul var ég
byrjuð í hestamennskunni og hef
verið í henni síðan.“ Hún segir að
hestamennskan sé lífsstíll. „Ég er
ekki trúuð, þannig að fara út í haga
og heilsa upp á hrossin ­ það er mín
kirkja og gefur mér mikið.“ Hún
bætir því við að það gæti vel farið
svo að þau fari aftur í langa hesta­
ferð næsta sumar. „Það er spurning
um að „x­a“ Ísland og fara næst frá
Vestfjörðum til Hornafjarðar. En
nú tekur smalamennskan við hjá
mér og hrossunum, vel þjálfuðum
eftir sumarið,“ segir Svenja Auhage
að lokum. grþ
Riðið yfir landið í góðu veðri. Frá vinstri: Ævar Ásgeirsson, Jörundur Jökulsson,
Ágúst S. Harðarson og Svenja Auhage. Ljósm. Steinunn Guðbjörnsdóttir.
Varð ástfangin af Íslandi
Rætt við náttúrubarnið og fuglafræðinginn Svenju Auhage sem í sumar hljóp maraþon
stuttu eftir þriggja vikna hestaferð þvert yfir landið
Hestakonan Svenja Auhage. Ljósm. Steinunn Guðbjörnsdóttir.
Á hestbaki í smalamennsku. Ljósm. Kristján E. Karlsson.
Hress og kát í Reykjavíkurmaraþoninu í ágústmánuði síðastliðnum.
Ljósm. úr einkasafni.