Skessuhorn - 01.10.2014, Blaðsíða 22

22 MIÐVIKUDAGUR 1. OKTÓBER 2014
Ingibjörg Davíðsdóttir starfsmað-
ur í utanríkisþjónustu Íslands er
frá Arnbjargarlæk í Þverárhlíð.
Hún er næstelst fimm systkina,
barna þeirra hjóna Davíðs Aðal-
steinssonar og Guðrúnar Jónsdótt-
ur. Ingibjörg hefur starfað í utan-
ríkisþjónustunni frá árinu 1999
og samþykkti að ræða við Skessu-
horn um störf sín á þeim vettvangi,
tíða flutninga á milli landa og um
tilviljanir, áföll og sigra í hennar
lífi. Ingibjörg var fyrst sem barn í
Varmalandsskóla, varð síðan stúd-
ent frá Menntaskólanum að Laug-
arvatni og er með háskólapróf (BA)
í stjórnmála- og fjölmiðlafræði frá
Háskóla Íslands og í alþjóðasam-
skiptum (MA) frá Háskólanum í
Kent í Kantaraborg í Bretlandi.
Ingibjörg tók við stöðu varamanns
sendiherra Íslands í London í ágúst
síðastliðnum og fluttist þá til Lund-
úna frá Vínarborg þar sem hún
hafði fjögur árin þar á undan ver-
ið varamaður sendiherra og vara-
fastafulltrúi Íslands. Störf í utan-
ríkisþjónustunni eru fjölbreytt og
því ásamt ýmsu fleiru fá lesendur
að kynnast í hreinskiptu viðtali við
Ingibjörgu Davíðsdóttur.
Ætlaði að verða
íþróttakennari
„Ég ætlaði nú alltaf að verða íþrótta-
kennari eða þjálfari, en það breytt-
ist. Hef frá því ég man eftir mér
haft gríðarlegan áhuga á íþróttum
og æfði eitt og annað í gamla daga,
ekki síst spjótkast og knattspyrnu.
Ég er enn þann dag í dag ægileg
keppnismanneskja og er alltaf að
keppast, meira að segja við mat-
arborðið heima hjá mér!“ Líkt og
önnur börn í sveitinni fór Ingibjörg
sex ára í Varmalandsskóla, sem þá
var heimavistarskóli. Hún var því
í heimavistarskóla allt frá sex ára
aldri og þar til hún tvítug hóf nám
við Háskóla Íslands. Ingibjörg á
góðar minningar frá grunnskólaár-
unum í Borgarfirði. „Í Varmalands-
skóla fékk ég góðan námsgrunn og
um okkur var einstaklega vel hugs-
að. Það er líka gaman að segja frá
því að ég er best upp alin af systkin-
um mínum! Er sú eina sem get stát-
að af því að hafa fengið hegðunar-
verðlaun 6. bekkjar í Varmalands-
skóla, sem ég reyndar hef grun um
að hafi ekki verið alveg verðskuld-
að, en það er önnur saga!“ Ekki var
hægt að ljúka grunnskólaprófi frá
Varmalandi þannig að Ingibjörg fór
einn vetur í Héraðsskólann í Reyk-
holti þar sem hún lauk grunnskóla-
prófi. Þaðan lá leiðin í Menntaskól-
ann að Laugarvatni þaðan sem hún
tók stúdentspróf. Ekki er laust við
að færist glampi í augu Ingibjarg-
ar þegar hún talar um árin á Laug-
arvatni, sem greinlega hafa verið
skemmtileg.
Utanríkisþjónustan og
flutningsskyldan
Ingibjörg þekkir af fyrrgreind-
um sökum vel til ferðatöskulífs og
þurfti því ekki að koma á óvart að
starfsframinn í kjölfar háskóla-
náms tengdist utanríkisþjónust-
unni en á þeim vettvangi hóf hún
störf árið 1999. „Þegar maður ræð-
ur sig til starfa í utanríkisþjónust-
unni þá undirgengst maður svo-
kallaða flutningsskyldu, sem þýð-
ir að þú ert fluttur á milli starfs-
stöðva utanríkisþjónustunnar með
nokkurra ára millibili.” Auk þess að
starfa heima í utanríkisráðuneyt-
inu, þá hefur hún verið „póstuð er-
lendis” eins og hún segir, í fasta-
nefnd Íslands í Genf þar sem hún
var frá aldamótaárinu til 2005. Þá
var Ingibjörg í sendiráði og fasta-
nefnd Íslands í Vínarborg árin 2010
til 2014 og starfar nú eins og fyrr
segir í sendiráði Íslands í London.
Kostirnir við flutninga
fleiri en gallarnir
Ingibjörg segir flutningana erf-
iðasta maka og börnum. „Ég á
eina dóttur sem nú er 16 ára göm-
ul og hefur þurft að búa við það
frá tveggja ára aldri að flytja á milli
landa á fjögurra til fimm ára fresti.
Ég dáist að aðlögunarhæfni henn-
ar og hvað hún hefur komist vel í
gegnum flutningana. Að fara í nýja
skóla í nýju landi og takast á við
misjöfn skólakerfi, hefðir og siði;
kveðja vini sína og kynnast nýjum,
læra ný tungumál og svo framveg-
is. „Ingibjörg segir kostina líka fjöl-
marga og á meðan þeir séu fleiri
en gallarnir þá gangi þetta. Með-
al þessara kosta segir hún að nú
tali dóttir hennar reiprennandi og
skrifi íslensku, frönsku og ensku og
sé orðin ansi sleip í þýsku eftir árin í
Vín. „Hún á vini og félaga frá flest-
um heimshornum, er opin og víð-
sýnn einstaklingur og mikill Íslend-
ingur þrátt fyrir að hafa búið meiri-
hluta ævi sinnar erlendis. Ég er af-
skaplega stolt af henni,” segir Ingi-
björg.
Víðfeðmt starf
og fjölbreytt
Ingibjörg hóf störf í þjónust-
unni, eins og hún kallar hana, árið
1999 og var þá m.a. með „aðstoð-
armálin“ eins og sá málaflokkur var
kallaður í þá daga, en heitir í dag
„borgaraþjónusta.“ „Þarna fékk ég
gríðarlega góða reynslu í að fást við
hin ýmsu mál sem íslenskir ríkis-
borgarar lenda í eða þurfa að tak-
ast á við í tengslum við dvöl erlend-
is. Oft gat það tekið á andlega að
hjálpa og styðja íslenska ríkisborg-
ara í erfiðum aðstæðum. Dauðs-
föllin fannst mér alltaf erfiðust. En
að reynslunni bý ég enn þann dag í
dag fimmtán árum síðar. Ég held að
megi segja að á ferli mínum í þjón-
ustunni hafi ég fengist við flesta
málaflokka utanríkisþjónustunnar
en þó sér í lagi á sviði alþjóðastofn-
ana, á mannréttinda- og mannúð-
arsviðinu, á sviði friðar, öryggis- og
afvopnunarmála, á sviði þróunar-
mála og viðskipta. Þar sem utanrík-
isþjónustan okkar er lítil, hvað sem
hver segir, þá þurfa starfsmenn að
vera „generalistar” og geta fengist
nánast við hvað sem er.“
Dropinn holar steininn
Ingibjörg segir einn málaflokk
eiga hug sinn og hjarta en það eru
mannréttindamálin. „Ef ég er sér-
fræðingur í einhverju, þá er það
tvímælalaust sá málaflokkur. Ég
hef verið svo heppin að hafa unn-
ið að eflingu og verndun mannrétt-
inda með einum eða öðrum hætti
nánast allan minn starfsferil, bæði
á starfsstöðvum erlendis og einnig
heima í ráðuneyti og lagt mitt og
Íslands af mörkum til betri heims.
Áður en ég var flutt til Vínarborgar
árið 2010, stýrði ég starfi utanrík-
isráðuneytisins í þeim málaflokki.“
Máltækið dropinn holar stein-
inn segir Ingibjörg gott að hafa í
huga í þeirri vinnu, sérstaklega fyr-
ir óþolinmóða. „Ég man ekki eftir
því að mér hafi nokkru sinni leiðst í
vinnunni. Ég þrífst best í látum og
hef allan minn starfsferil haft miklu
meira en nóg að gera, sem er frá-
bært. Þegar ég lít til baka þá hef ég
eiginlega verið á haus í 15 ár.“
Lífið er ekki sjálfgefið
Í byrjun árs 2013, í kjölfar reglu-
bundins krabbameinseftirlits, var
Ingibjörg greind með forstigs-
krabbamein í brjósti og þurfti að
undirgangast tvær skurðaðgerðir
þar sem hluti annars brjóstsins var
fjarlægður. Hún segist hafa ákveð-
ið strax að best væri að takast á við
þetta „verkefni“ opinskátt og miðl-
aði m.a. reynslu sinni í færslu á Fa-
cebook síðu sinni þegar hún var
komin yfir þyngsta hjallann. Í dag
telja læknar að þeir hafi komist fyr-
ir þetta og engin hættumerki séu á
lofti. „Greiningin var þungt áfall.
Ég fann ekkert í brjóstinu hvorki
fyrir né eftir greiningu. Hefði
aldrei fundið þetta sjálf. Í reynd var
ég ofboðslega heppin. Fyrir það
fyrsta að mæta í eftirlitið en það
munaði reyndar engu að ég frest-
aði því vegna skörunar við vinnu-
fund og ég hef grun um að ég og
þáverandi sendiherra og fastafull-
trúi í Vín gleymum aldrei samtal-
inu sem við áttum um það hvort
ég skyldi mæta eða fresta þess-
ari heimsókn. Ég sem sagt mætti
og var greind í kjölfarið með sjúk-
dóminn á algjöru frumstigi. Lenti
hjá frábærum læknum í Vínarborg
og var skorin örfáum dögum eftir
greiningu. Fyrst var ég ofboðslega
reið, en í dag er ég þakklát. Svona
lífsreynsla breytir manni og ég er
engin undantekning með það. Ég
tek lífinu ekki sem sjálfsögðum hlut
í dag og þakka fyrir hvern einasta
dag og hlakka til að fá að eldast. Er
að telja sjálfri mér trú um að ég sé
því eitthvað rólegri.“
Breyttir hagir
og skilnaður
Ingibjörg vill líka fá að taka það
fram að hún er afar þakklát yfir-
stjórn ráðuneytisins sem hún starfar
fyrir. „Fólkið í ráðuneytinu studdi
mig ofboðslega vel en það er heldur
ekkert sjálfgefið. Þegar einstakling-
ur stendur andspænis lífshættuleg-
um sjúkdómi held ég að hann sjái
hlutina oft í öðru ljósi, forgangsraði
upp á nýtt, setji sjálfan sig ofar á for-
gangslistann, breyti því sem hann
getur og vill breyta, en sætti sig við
annað. Í kjölfar veikindanna tók ég
ákvörðun um að gera breytingar á
mínu lífi og högum. Einn liður í
þeirri uppstokkun var að skilja við
eiginmann minn og er það mál nú
í ferli. Að taka ákvörðun um skiln-
að er aldrei auðveld en lífið er bara
þannig að stundum þarf að taka erf-
iðar ákvarðanir sem þó eru réttar.“
Af þessum sökum segist Ingibjörgu
hafa brugðið þegar hún las viðtal
við nýjan oddvita Skorradalshrepps
fyrir hálfum mánuði í Skessuhorni.
Einkum þegar rætt var um þeirra
hagi. „Skessuhorn er víðlesið blað
og þar sem mitt nafn ber nokkr-
um sinnum á góma í viðtalinu vil
ég síður að sveitungar mínir, vinir,
fjölskylda og samstarfsfélagar haldi
mögulega að staðan sé einhver önn-
ur en hún raunverulega er.“
Borgfirðingur í utanríkisþjónustu:
Hefur pappíra upp á að vera best
upp alin í systkinahópnum
Ingibjörg Davíðsdóttir, varamaður sendiherra Íslands í London.
Hér er Ingibjörg árið 2013 að stýra fundi í tengslum við formennsku Íslands í Sam-
ráðsnefnd samningsins um opna lofthelgi.
Ingibjörg viðstödd klasasprengjueyðingu í Ungverjalandi, fyrir hönd formennsku
Íslands á öryggismálasamvinnuvettvangi ÖSE árið 2011.