Skessuhorn - 17.12.2014, Blaðsíða 68

68 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Eiga von á öðruvísi jólum en öllu jafnan
Elsa Fanney Grétarsdóttir í Grundarfirði býst við sínu fjórða barni yfir hátíðirnar
Íbúar á jarðhæð hússins núm-
er 4 við Hrannarstíg í Grundar-
firði geta átt von á öðruvísi jólahá-
tíð í ár en alla jafnan. Það er von
á barni í lok ársins, það gæti orð-
ið jólabarn og það gæti líka orð-
ið nýársbarn, kannski fyrsti Vest-
lendingur ársins? Það var þó ekki
af þessari ástæðu sem ábending
barst um að gott væri að spjalla við
Elsu Fanneyju Grétarsdóttur fyr-
ir jólablaðið. Heldur hitt að hún
þykir mjög drífandi í samfélaginu,
er listhneigð manneskja og með-
al annars mjög áhugasöm um starf
víkingafélagsins Glæsis í Grund-
arfirði. Þegar blaðamaður Skessu-
horns var á ferðinni var kominn
svolítill jólabragur á Grundar-
fjarðarbæ, með Kirkjufellið trón-
andi í nágrenninu, en nokkur svali
samt þennan dag eins og verið hef-
ur í vetrarríkinu að undanförnu.
Það var hins vegar hlýlegt að koma
inn í anddyrið á Hrannarstíg 4 þar
sem sheffer tíkin Pæja tók á móti
blaðamanni af einstakri kurteisi og
ljúfleika eins og hefðarfrú sæmir.
Hún kann sig vel hún Pæja. Þarna
rétt innan við var svo yngsti fjöl-
skyldumeðlimurinn, hinn 19 mán-
aða gamli Benjamín Æsir að leika
sér að dótinu sínu. „Já það er nú
ekki vesenið í kringum hana Pæju,
enda fær hún líka að gista á hóteli
þegar við þurfum að bregða okkur í
burtu. Það er að segja á hundahót-
elinu hjá tengdó, Önnu Dóru og
Jóni Bjarna hérna inn á Bergi,“ seg-
ir Elsa. Markús maður Elsu er líka
heima, hann er sjómaður, vélstjóri
á togaranum Farsæli. Það viðr-
aði ekki til að fara á sjó þarna um
morguninn en átti að skoða hvort
það gæfi þegar liði á daginn. Við
Elsa ákváðum að setjast í eldhús-
krókinn og spjalla þar. Kaffið var
tilbúið á könnunni og blaðamað-
ur hafði orð á því að þetta hljóti að
vera afskaplega gott kaffi, lyktin af
því sé svo góð. „Já þetta er grýlu-
kaffi eins konar jólastemmari, kanil-
kaffi og á að vera eitthvað voðalega
fínt.“
Fjölmennur og hress
árgangur
Elsa er innfæddur Grundfirðingur.
Fæddist næst síðasta dag maímán-
aðar á því kalda og langa vori 1979.
Annálar greina áreiðanlega frá því í
úttekt á veðurfarinu frá síðustu öld,
að þetta vor hafi verið það kaldasta
á seinni hluta aldarinnar, meira að
segja að meðtöldum ísavorunum
á sjöunda áratugnum. „Já, ég hef
eitthvað heyrt af því að þetta hafi
verið svona vorið þegar ég fæddist.
Það hefði þó frekar mátt halda að
það hefði verði kalt langt fram eftir
sumrinu árið áður, því þetta var stór
árangur. Líka mjög hressir krakkar.
Ég gæti alveg trúað því að kennar-
arnir væru ennþá að tala um það og
uppátækin í okkur,“ segir Elsa og
hlær. „Svo þegar við útskrifuðumst
hér fórum við í framhaldsdeild í
Stykkishólmi. Það var svona tilraun
með deildina í Hólminum og við
vorum send héðan nokkur sem til-
raunadýr,“ bætir Elsa við í gaman-
sömum tón.
Stutt stopp í Danmörku
– En fór snemma að bera á lista-
áhuga hjá henni? „Já, ég var oft
eitthvað að gera og mikið að teikna
og þetta virtist liggja nokkuð vel
fyrir mér. Eftir veturinn í Hólm-
inum innritaðist ég á listabraut í
Fjölbrautaskóla Garðabæjar og
lauk þaðan stúdentsprófi. Nokkru
seinna flutti ég til Danmerkur og
hugmyndin var að fara þar í lista-
skóla. Til að komast betur inn í
málið ákvað ég að byrja á því að
vinna og fékk vinnu á veitingastað
í Nýhöfn. Ég vann þar í nokkra
mánuði og var búinn að finna mér
listaskóla til að fara í. Ég ákvað að
skreppa heim og ná í dótið mitt en
þá tók lífið aðra stefnu hjá mér.“
Brasilíuferð sem
rigndi niður
Elsa var einmitt búin að segja blaða-
manni þegar hann ræddi við hana
fyrst í gegnum síma að hún hefði
flækst þó nokkuð, búið meðal ann-
ars í Danmörku, Ólafsvík og Brasi-
líu. „Þegar ég kom heim voru vinir
mínir að plana heilmikið ævintýri.
Hugmyndin var að fara til Brasi-
líu og koma upp skemmtistað þar.
Þetta voru Silvía vinkona mín hérna
í Grundarfirði, Siggeir í Hólm-
inum og strákur í Kópavogi sem
heitir Ásgeir og er atvinnu ævin-
týramaður með meiru. Ég ákvað
að fara frekar með þeim til Brasi-
líu en fara aftur til Danmerkur, það
væri hægt að fara þangað seinna.
Þetta var hafnarbær í Brasilíu sem
við fórum til og heitir Maceio. Þar
lentum við í því að stuttu eftir að
við opnuðum skemmtistaðinn kom
hellirigning og hafði ekki rignt jafn
mikið í Maceio í fimm ár og allt fór
á bólakaf. Við settum þá allt á pásu
þarna og fórum heim. Ég flutti
stuttu seinna inní Ólafsvík en þau
héldu áfram í ævintýrum og opn-
uðu matsölustað á Spáni.“
Ágætt að búa í Ólafsvík
Elsa segir að þetta hafi verið á árinu
2004. „Þegar ég kom til baka lang-
aði mig að vera aðeins heima. Ég
fór að vinna hérna í grunnskólan-
um og svo var ég líka að vinna hjá
honum Geira pípara í vinnslu sem
hann kom upp og fólst í að verka
og vinna beitikóng. Þannig að það
er ýmislegt sem ég hef unnið við.
Frá þessum tíma hef ég þó mest
unnið í leikskólum. Ég bjó í Ólafs-
vík í sjö ár og þar vann ég í leik-
skólanum. Ég hef svo unnið á leik-
skólanum Sólvöllum hér í Grund-
arfirði frá því ég kom flutti hingað
aftur. Er nýlega byrjuð í fæðingar-
orlofi.“
-Hvernig var að búa í Ólafsvík,
er ekki svolítill rígur milli Grund-
firðinga og Ólsara? „Það var fínt
að búa í Ólafsvík. Ég held það sé
löngu liðin tíð að sé rígur á milli
staðanna, kannski að einstaka ung-
lingur sé að reyna að viðhalda hon-
um. Annars held ég að fjölbrauta-
skólinn sé að sameina unglingana
hérna á svæðinu, það séu allir vinir
hérna á Snæfellsnesi.“
Mest verið í málverkinu
Spurð um listsköpunina, segist
Elsa Fanney mest hafa verið í mál-
verkinu. Um árabil hafi hún mál-
að mikið figuratift myndir eftir
pöntun, svo sem fjölskyldumyndir.
Eina einkasýningu hafi hún haldið
í sýningarsal á Skólavörðustígnum
í Reykjavík og tekið þátt í nokkr-
um samsýningum. „Ég var í svona
svipuðu og Sossa en samt allt öðru-
vísi. Núna í seinni tíð hef ég verið
meira í sprey listinni og þá ekkert
frekar verið að vinna myndir held-
ur notað annan efnivið. Ég hef líka
verið að mála kindur,“ segir Elsa
og bendir blaðamanni á verk í skál-
anum innan við eldhúskrókinn.
Þar eru meðal annars dökkbrons-
aðir munir, bæði hrútskúpa og höf-
uðbein hests og máluð kind á vegg
innrömmuð í fánalitina.
Mikill áhugi fyrir
víkingastarfinu
Fljótlega eftir að Elsa flutti til
Grundarfjarðar frá Ólafsvík vakn-
aði áhuga fyrir víkingastarfi í firð-
inum og stofnun félags. Hún þakk-
ar það að miklu leyti manni sínum
Markúsi Karlssyni, sem kynnt-
ist víkingastarfinu þegar hann
var í Vélskólanum. Víkingafélag-
ið Glæsir í Grundarfirði er dótt-
urfélag Víkingafélagsins Rimmu-
gígs í Hafnarfirði. „Það vorum við
Markús og Toggi listamaður hérna
sem höfðum forgöngu um að vík-
ingafélagið var stofnað í janúar
2012. Þetta er búið að vera alveg
frábært. Sérstaklega eru það sjó-
ararnir hérna sem eru virkir í fé-
laginu. Í stað þess að kíkja á bar-
inn um leið og þeir komu í land
eins og þeir gerðu kannski áður,
þá setjast þeir frekar núna við að
sauma í leður. Þeir eru mjög dug-
legir og áhugasamir og fóru meðal
annars síðasta sumar nokkrir strák-
ar á víkingahátíðir í Danmörku, í
Trelleborg og Moesgaard.“ Elsa
segir að þeir Glæsis félagar ætli
ekki að láta staðar numið með
því að byggja upp víkingasvæði í
Grundarfirði heldur sé á prjónun-
um að byggja langhús í nágrenni
bæjarins. „Við erum með sýning-
ar bæði í samvinnu við Hjalta All-
an þegar hann kemur hingað með
ferðahópa og líka þegar skemmti-
ferðaskipin koma. Ferðamennirnir
virðast hafa mjög gaman af þess-
um skylmingum og við útbúum
armbönd og ýmsa muni. Við verð-
um svo með sólstöðuhátíð í Sögu-
miðstöðinni núna 21. desember og
mikil stemning fyrir henni,“ segir
Elsa sem greinilega hefur mikinn
áhuga fyrir víkingastarfinu.
Bráðþroska unglingur
Elsa Fanney segist hafa verið bráð-
þroska sem unglingur. Elsa var
18 ára þegar hún eignaðist fyrsta
strákinn en það stefnir nú í að þeir
verði fjórir áður en langt um líð-
ur. „Er það ekki þannig að við
viljum gjarnan verða fljótt full-
Elsa Fanney Grétarsdóttir.
Markús Karlsson og Benjamín Æsir.
Strákarnir þrír ásamt heimilishundinum Pæju.