Skessuhorn - 17.12.2014, Blaðsíða 84

84 MIÐVIKUDAGUR 17. DESEMBER 2014
Kveðjur úr héraði
Það er gamall og góður siður að senda jólabréf, en það er nokkurs konar
ítarefni með jólakveðjum. Þar er auk þess að senda kveðju, sagðar frétt-
ir úr sveitinni. Skessuhorn leitaði til nokkurra valinkunnra kvenna af
Vesturlandi og bað þær að senda lesendum Skessuhorns jólabréf úr sínu
heimahéraði. Kunnum við þeim bestu þakkir fyrir.
Kveðja úr héraði
Aðventan er gengin í garð og marg-
ir á fullu að undirbúa jólin; skreyta,
baka, þrífa, fara á tónleika, aðventu-
kvöld og hvað það nú er sem fólk
gerir á þessum tíma. Mér finnst að-
ventan alltaf skemmtilegur tími.
Setja upp skraut, sumt af því gam-
alt og vekur upp minningar. Kerta-
stjakar sem börnin föndruðu í skól-
anum fyrir löngu, sumir farnir að
láta á sjá og á hverri aðventu er því
heitið að eftir þessi jól verði þeim
hent. En svo er þeim pakkað nið-
ur aftur og sama sagan endurtekur
sig næstu jól. Eins er um jólapóst-
pokann, ekkert sérstaklega fallegur
en minnir á yndislegu frænku sem
gerði hann. Það er ekki bara feg-
urðin sem felst í skrautinu heldur
tilfinningin sem fylgir því að hand-
fjatla þessa hluti. Öllum hlutunum
fylgir einhver notaleg minning.
Einnig rifjast upp hlutir síðan í
æsku. Að fara í kaupfélagið og kaupa
nokkur kíló af eplum sem voru af-
greidd í stórum bréfpoka. Og lykt-
in af eplunum, jólalykt. Mamma
að gera ís og pabbi að bakstra úti
í garði í snjónum. Gera einhverja
blöndu af salti og snjó sem ísinn
var svo settur í og geymdur upp á
lofti. Enginn frystir til. Fara í bæ-
inn á Þorláksmessu með pabba
og mömmu. Líklega í eina skipt-
ið á árinu sem ég fór með pabba í
búðir. Og í bænum voru fleiri karl-
ar að versla, jafnvel smá kaupstað-
arlykt af sumum. Svo var það nátt-
úrulega skatan. Skötuilmurinn lá
yfir öllu og var fyrsta merkið um að
það væri bara örstutt í jólin. Lykt-
in af hangikjöti fylgdi svo í kjölfar-
ið. Ilmur jólanna er ilmur af eplum,
skötu og hangikjöti.
Aðventan er góður tími til að
horfa til baka yfir árið. Árið 2014
var Skagamönnum gott og ýmislegt
hefur verið gert. Fastir liðir eins og
venjulega; þorrablótið sem árgang-
ur 1971 stendur fyrir er greinilega
orðinn fastur liður hjá stórum hluta
bæjarbúa. Bæjarhátíðin Írskir dag-
ar fór vel fram í rigningu og roki og
Vökudagar voru haldnir í lok októ-
ber.
Menningarlífið hefur verið öfl-
ugt að venju, mikið af tónleikum,
sýningum og viðburðum af öll-
um stærðum og gerðum árið um
kring. Alltaf nóg um að vera og við-
burðirnir verða stöðugt fjölbreytt-
ari enda eigum við stóran hóp af
öflugu fólki sem gerir þetta allt að
veruleika.
Bærinn sjálfur hefur aldeilis lifn-
að við á árinu. Þar ber hæst að Akra-
torgið var tekið í gegn og vígt með
pompi og prakt 17. júní. Vel tókst
til með þessa breytingu á torginu
og er enginn vafi á að þetta eflir
miðbæinn og bæjarlífið almennt.
Torgið býður upp á ýmsa mögu-
leika til samkomuhalds og samveru.
Dæmi um það er markaðurinn sem
var á torginu flestar helgar í sumar
og vonandi verður framhald á því.
Og gosbrunnurinn sem einhverj-
um fannst nú hálf lítilmótlegur hef-
ur dregið til sín börn og ungmenni
í leik. Er það ekki einmitt það sem
við viljum? Líf og fjör.
Tvö ný kaffihús voru opnuð á
árinu og er það góð viðbót við þá
veitingastaði sem fyrir eru. Gaman
að sjá að ungt fólk hefur kjark og
þor til að leggja sitt af mörkum til
að efla líf í bænum. Það skilar sér
líka til annarra fyrirtækja því auðvi-
tað styður þetta allt hvert annað.
Orkuveitan hefur minnt rækilega
á sig og tekið heita vatnið af reglu-
lega. Helst á kaldasta tímanum.
Það eru ekki margir mér ótengdir
sem hafa sent mér eins mörg sms á
árinu. En það stefnir í að nýi tank-
urinn verði tengdur mjög fljótlega
og þá getum við bara verið nokkuð
léttklædd heima.
Fyrir mig persónulega er árið
búið að vera mjög gott. Allir við
góða heilsu og hafa nóg við að vera.
Yngsta barnið útskrifaðist úr grunn-
skóla í vor og þar með lauk 29 ára
ferli mínum sem foreldri í grunn-
skóla. Það var ánægjulegt en líka
svolítið skrýtið. Ég fékk líka tæki-
færi til að ferðast svolítið í sumar.
Fór m.a. á vinabæjarmót norrænu
félaganna í Tönder í Danmörku.
Skemmtilegt mót og afar mikil-
vægt að vinna að þessum tengslum
milli landa. Norðurlöndin eiga svo
margt sameiginlegt og við getum
lært margt hvert af öðru. Í haust var
svo ungmennamót norrænu félag-
anna haldið hér á Akranesi. Hing-
að komu ungmenni frá vinabæj-
um Akraness á Norðurlöndunum,
dvöldu hér í 10 daga, heimsóttu
skóla og fyrirtæki og skoðuðu sig
um. Þau bjuggu hjá jafnöldrum og
þarna mynduðust góð kynni sem
vonandi efla áframhaldandi sam-
starf milli vinabæjanna.
Kæru Vestlendingar. Njótið að-
ventunnar og jólanna og að búið
til góðar minningar með þeim sem
ykkur finnst vænt um. Þær fel-
ast ekki bara í gjöfum og hlutum
heldur ekki síður í hinu smáa sem
við gerum saman; leika í snjónum,
skoða jólaljósin, spila og njóta sam-
veru hvert við annað.
Óska ykkur öllum gleðilegra jóla
og gæfuríks komandi ár.
Hjördís Hjartardóttir, Akranesi.
Hugvekja úr
Hvalfjarðarsveit
Grettistak við Höfða. Ljósm.: Áskell Þórisson.
Nú líður óðum að helgustu há-
tíð kristinna manna, jólunum. Jól-
in eiga sér ævaforna sögu á norræn-
um slóðum, tengda vetrarsólhvörf-
unum. Nafnið er norrænt og finnst
einnig í fornensku. Frummerk-
ing þess er ekki ljós. Líklegt er tal-
ið að jól hafi verið haldin í heiðn-
um sið sennilega með fullu tungli
í skammdeginu. Norræn jól féllu
síðan saman við kristna hátíð en sú
venja komst á 4. og 5. öld að minn-
ast fæðingar Jesú þann 25. desemb-
er en skírnarinnar og tilbeiðslu
vitringanna þann 6. janúar. Dag-
arnir milli þessara hátíða urðu síðar
jóladagarnir 13.
Jól bernsku minnar voru á Sauð-
árkróki. Þegar kveikt var á krossin-
um sem stendur á Nöfunum svo-
kölluðu ofan við bæinn, var enginn
vafi á því að jólin væru á næsta leiti.
Jólalyktin í mínum huga er lykt-
in sem fyllti húsið þegar verið var
að elda rjúpurnar á aðfangadag. Þá
var ekkert skreytt fyrr en rétt fyrir
jólin, jafnvel ekki fyrr en á Þorláks-
messu. Jólabaksturinn, laufabrauðið
og jólakortin sem við vinkonurn-
ar bárum út á aðfangadag, allt þetta
var órjúfanlegur hluti jólanna. Síð-
an var farið í messu klukkan sex á
aðfangadag. Í minningunni var
þessi messa löng því eftirvænting-
in var mikil að koma heim, borða
og opna pakkana.
Margir vilja gagnrýna jólahald nú
á dögum vegna gerviþarfa og kaup-
mennsku og segja að fólk hafi misst
sjónar á boðskap jólanna. Þetta um-
stang sé alls ekki nauðsynlegt og
byrgi mönnum sýn á það sem skipt-
ir máli og dýrmætast er. Við megum
ekki gleyma innihaldinu á kostnað
umbúðanna. En er ekki þegar upp
er staðið sami kjarni í jólahaldinu í
dag og var fyrr á öldum? Af hverju
hlökkum við til jólanna? Auðvi-
tað er gaman að fá gjafir og borða
góðan mat en eru það ekki fyrst og
fremst samveran, hátíðleikinn og
hlýjan sem gerir jólin svona eftir-
sóknarverð? Jólin eru oft kölluð há-
tíð ljóssins. Þó dimmt sé úti birtir
gjarna í sálum okkar og við leiðum
hugann að því sem máli skiptir. Við
leiðum gjarna hugann að þeim sem
eiga um sárt að binda einhverra
hluta vegna og upplifa sorg í stað
gleði og friðar á þessari ljóssins há-
tíð. Einnig þeim sem vegna fátækt-
ar geta ekki veitt sínu fólki þá jóla-
gleði sem þeir myndu óska.
Við komumst ekki hjá því þeg-
ar við heyrum eða lesum frétt-
ir að sjá að við búum í hættulegum
heimi þar sem glæpir og hryðju-
verk marka mannlífið. Saklaust fólk
er oftar en ekki skotspónn valda-
tafls og græðgi. Oft er erfitt að
trúa á hið góða í manninum við að-
stæður sem þessar. Við þurfum öll
að spyrja okkur þeirrar spurning-
ar hver séu okkar helstu siðferðis-
legu gildi? Er græðgin hvort sem
hún snýst um auð eða völd að taka
völdin. Hvað er það sem skiptir
máli. Grunnstoðir samfélags okkar
standa á brauðfótum, okkar marg-
rómaða velferðarkerfi virðist vera
í molum og við skulum velta fyrir
okkur hverjir eru þolendurnir.
Um leið og ég óska sveitungum
mínum og landsmönnum öllum
gleðilegra jóla og farsæls komandi
árs óska ég þess að umburðarlyndið
og virðingin fyrir lífinu, því æðsta
sem við eigum, fái að skína í gegn
í samskiptum manna á milli. Ekki
bara um jólin heldur alla daga.
Helga Stefanía Magnúsdóttir,
Hvalfjarðarsveit
Í Hallgrímskirkju í Saurbæ.
Ljósm. Magnús Þór Hafsteinsson.