Alþýðublaðið - 02.07.1924, Blaðsíða 3

tnn oj? hornum, þá er moldar-
flagið kyrt. En í raiði sinni hefir
nautið skitið í fUgið, en rnykja
er eftir þekkingu Valtýs íóður
jurta. í>ar aem nautið teðu'-, vpx
þá stundum gras eða jafnvsl
blóm,
Látum okkar verða því líkt
hlutskifti! L'*tum andlega mykju
þelrra Jóns og Valtýs verða til
þess, að gróður vexi í samtökum
okkar til heilla og heiðurs lands
vors og þjóðar! J. A. P.
Merk ummœli.
Skilyrði siðmenningarinnar er þaö,
að lif mannanna sé metið mikilvægast
af öllu. Strið, þar sem mannslifið er
einskis metið, er þvi afneitun siðmenn-
ingarinnar, meira að segja svik við
hana.
GerhartHauptmann.
Reykj anes
í Gullhringusýsla.
(Frh.)
6. Fuglasker.
Straumar mætast fyrir Reykja-
nesi og mynda Reykjanessröst.
Hún er ein af stærstu röstum við
ísland.
Þú hefir áður heyrt, að útsker
eru fyrir nesiau handan við skipa-
leiðina. Þau heita Fuglaskér einu
nafni, Langhæst þeirra er Eldey.
Hún sóst um langan veg og er
brött upp að kiifra. Þar verpa
súlur margar. fykir ekki heiglum
hent að klifa bergið og ræna ung-
unum hennar. Stundum hefir það
þó verið gert.
Lítið eitt utar og nokkru vestar
eru Geirfuglasker, þar sem geir-
fuglinn átti síðast heima. I*að
skerið, sem einkum var heim-
kynni hans, sökk 1880. Svo segir
þorvaldur Thoroddsen.
Á 18. öld var oft róið úr ná-
lægum sveitum að skeri þessu.
Erindið var að veiða geirfugl, sem
þar var þá mikið af. Ekki var
hægt að lenda við skerið, eða að
minsta kosti var það mjög sjaldan
gert, en þegar veður var gott og
sióttur sjór, var reipi brugðið um
þann hásetann, er flmastur var og
áræðnastur. Síðan hljóp hann í
skerið og safnnði fugli og eggjum.
Neytti hann þess, að geirfuglinn
gat ekki flogið. Vængirnir voru of
stuttir til þess. Var því hægt, að
taka hann noeð höndunum. í*að
var Mka óspart gert í þessum
íefðum. Sagt er, að oft hafi orðið
að draga eyjarfarann á reipinu
gegn um brimið út í bátinn aftur.
Sumir sjómenn töldu veiöifarir
þessar mjög eftirsóknarverðar.
Þótti ekki smáræðis fehgur að
hlaða skip af geirfugli og eggjum.
Hlutur úr einum róðri var þá
stutídúm svo mikiil, að verðið
jafngilti vinnumannskaupi yfir árið,
3
eins og þeim var goldið hæst í þá
daga á Norðurlandí. Hitt kom
fuglaveiðurunum að líkindum ekki
í hug, að svo mikil veiði myndi
útrýma fuglinum. fó fór svo að
lokum. Varð hann og fyrir ofsókn
úr öðruna stað, sem íslendingar
fengu líka ab kenna á. Sumarið
1808, árið áður en Jörundur vaið
konungur i Reykjavík, kom enskt
ræningjaskip hingað til lands. Hét
sá Gilpin, er fyrir því réb. Rændu
vfkingarnir miklu fé úr höndum
embættismanna landsins, en Eng-
lendingar skiluðu því aftur síðar.
Ræningjar þessir herjuðu líka á
geirfuglinn. Komust þeir í skerið
hans og drápu hvern fugl, sem
þeir náðu í. ,
Áúð 1844 voru síðustu geir-
fuglshjónin skotin við Eldey. Síðan
hefir enginn séð lifandi geirfugl
svo að kunnunt sé.1)
Nokkru fyrir ajistan Fuglaskerin
var það, sem Jörundur Hunda-
dagakonungur bjargaði skipshöfn
úr eldi. Var þá lokið veldi hans
og var hann á leið til Englauds.
Gekk Jörundur bezt fram við
björgunina þeirra manna, er á
skipi voru ásamt honum, og steig
síðastur af hinu loganda skipi
I Mun það hreystiverk hafa orðið
honum til málsbóta síðar, Þegar
hann kom til EDglands. -Eínn af
þeim, sem þeir Jörundur björguðu,
1) Kaflinn um geirfuglinn sbr. frá-
sögu Þorv. Thoroddsens i ,,‘Lýsingu
íslands“, II. bindi.
J
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimateinar Opar-borgar.
La gekk um gólf i skýlinu fyrir framan apámann-
inn. Tarzan var ekki smeykur við örlög sin. Hann sá
enga von undankomu. Hann vissi, að vöðvar hans róðu
eigi við böndin, sem reyrð voru um fætur hans og
hendur, þvl að hann haföi reynt þau oft, en árangurs-
íaust. Utan að komandi hjálp var óhugsandi, og i
búðunum voi-u eingöngu óvinir; þó brosti hann að La,
ér hún tvisté fyrir framan hann i mestu vandræðum.
Hvað um La? Hún handlék hnifinn og leit á fangann.
Hún glápti og tautaði, en hún stakk ekki. „í nótt,“
hugsaði hún, „i nótt, þegar dimt er oröið, skal ég pina
hann.“ Hún Teít á fagran vöxt hans, á brosandi andlit
hans og herti sig upp með þvi, að hann hefði forsmáð
ást hennar. Hafði hann ekki saurgað hofið? Hafði’haim '
ekki tekið fórnina af altari glóaudi Guðs — og það
þrisvar sinnum? Þrisvar hafði Tarzan litilsvirt guð
hennar. La kraup niður við hlið hans. í hendinni hélt
hún á flugbeittum hnif. Hún studdi oddinum 1 siðu
Tarzans og greip fastara um skaftið, en Tarzan brosti
að eins og ypti öxlum.
Fallegur var hann! La laut ofan að uonum og i augu
hans. Yei var andlitið skapað og reglulegt. Hún bar það
saman við smettið á landsmönnum sinum, sem hún
hlaut að velja sér mann á meðal. Hrollur fór um La.
Rökkrið kom. Myrkrið skall á. La sá rétt við andlit sitt
varir skógargúðsins; hún varð gagntekin af ást. Frá þvi,
að hún Bá hann i fyrsta sinn, hafði hún elskað hann;
hana hafði dreymt um haun ætið siðan. Var þá furða,
að kvenlegar tilfinningar hennar yíirbuguðu hana?
Hofgyðjan æðsta kraup með reiddan hnif yfir þessu
dýri, sem saurgað hafði hof hennar. Engar pyndingar,
— dauði i einni svipan. Guð almáttugur skyldi ekkí
lengur þurfa að gremjast af því að sjá þenna niðing.
Ein stunga nægði — og likið á bálið. Handleggurinn
með hnifnum i stæltist; þá hné La, konau, máttvana
niður þvert yfir likama þess, er hún unni.
Hún fór höndunum ástúðlega um haíin; hún kysti
enni hans, augu og varir; hún lagðist yfir hánn, eins
Og hún ætlaði að verja hann fyrir endalokum þeim, er
hún sjálf hafði búið honum. Hún grátbað hann um ást
hans. Timum saman var hún i þessu ástandi, uuz svefn
og þreyta yfirbuguðu hana, og hún valt sofandi út af
hjá manninum, sem hún hafði svarið að pynda og
drepa.- Og Tarzr.n svaf rólega i faðmi La.
I afturelding vaknaði Tarzan yið malið i prestunum.
Þeir hófu upp söngva sina, fyrst lágt og siðan smástíg-