Fréttatíminn - 12.09.2014, Blaðsíða 38

Nú til dags – á
Íslandi – veit ég
af feðrum sem
banna sonum
sínum að fara í
ballett
Í Kristiansund í Noregi var lítil stelpa að æfa sig í að dansa ballett á leikskólanum og um
sama leyti var íslenskur drengur
að gera slíkt hið sama í Svíþjóð.
Bæði fundu þau ástríðuna fyrir
ballettdansi strax á unga aldri en
það reyndist drengnum erfiðara
en stúlkunni að láta drauma sína
rætast.
„Þegar ég byrjaði í ballett bjó
ég með fjölskyldu minni í Sví-
þjóð,“ segir Kári Freyr Björns-
son. „Mamma keyrði eldri systur
mína í balletttíma og beið meðan
tíminn var og ég fór alltaf með. Ég
skildi ekki hvers vegna ég mætti
ekki byrja að læra við sama skóla.
Þegar ég var fjögurra ára rættist
draumurinn og ég hóf ballettnám
í Västerås.“
Þá þegar var eiginkona Kára
Freys, Christine Thomassen, byrj-
uð í námi við ballettskóla þótt þau
séu jafngömul – og það er ástæða
fyrir því að hún fékk að hefja ball-
ettnám aðeins þriggja ára:
„Ég var þriggja ára og átti
marga vini á leikskólanum í Kristi-
ansund sem voru byrjuð í ballett.
Þau voru að kenna mér ballettspor
en ég átti að bíða fram að fjögurra
ára afmælinu mínu til að mega
byrja í námi við ballettskóla,“
segir Christine brosandi. „Ég
neitaði að trúa því að ég yrði orðin
nokkuð betri eftir nokkra mánuði,
svo mamma fór með mig í ball-
ettskólann til að kennarinn segði
mér að fjögur ár væri lágmarks-
aldur. Kennarinn spurði hvort ég
kynni nokkuð í ballett. Ég hélt nú
það og dansaði fyrir hann. Þannig
fékk ég að byrja í ballettskóla
nokkrum mánuðum fyrr þannig
að ég var bara þriggja ára þegar
ég vissi hvað ég vildi.“
Viðtekin venja að leggja ball-
ettstráka í einelti
Það hefur lengi loðað við Ísland
að leggja í einelti börn sem eiga
aðra drauma en flestir, hvað þá
ef draumarnir tengdust dansi.
Ég spyr Kára því hvort hann hafi
orðið fyrir einelti:
„Já heldur betur,“ segir hann.
„Við fluttum heim þegar ég var
sjö ára og þá fór ég í Lækjarskóla
og stundaði ballettnám hjá Guð-
björgu Björgvinsdóttur. Fyrstu
árin var ég eini strákurinn í tím-
unum en það voru nokkrir eldri
komnir lengra. Strákum á mínum
aldri fjölgaði eitthvað á unglings-
árum mínum. En eineltið í Lækjar-
Það var einn af þessum
fallegu sumarmorgnum þegar
leið mín lá í fallegt hús við
Lækinn í Hafnarfirði. Þar
innandyra biðu mín tveir eftir-
sóttir ballettdansarar – sem
reyndar hafa aldrei dansað á
Íslandi þar sem enginn áhugi
var fyrir því að fá ballettinn
þeirra hingað heim. Hún er
norsk, hann íslenskur. Þau
sögðu mér af lífinu innan ball-
ettsins, hörku sem stundum er
beitt þegar velja á dansara og
hvað það er sem er sterkara
en listin.
Þyrnirósarkoss
leiddi til hjónabands
skóla var svo mikið að ég færði mig
í Setbergsskóla, en það hafði lítið að
segja. Þetta var einhvern veginn við-
tekin venja. Mér leið oft óskaplega
illa en sem betur fer gat ég talað við
fjölskyldu mína um það. Ef einhver
sem les þetta viðtal á barn sem hefur
áhuga á að læra eitthvað annað en það
sem þykir gott og gilt, ráðlegg ég þeim
einstaklingi að fara algjörlega eftir
draumi sínum og láta engan verða til
þess að eyðileggja hann. Umfram allt
að þegja ekki yfir eineltinu… það er
mín ráðlegging. Missa aldrei sjónar á
draumnum og ræða vanlíðanina.“
Við sitjum á fallegu heimili foreldra
Kára í kyrrðinni við Lækinn. Móðir
Kára, Ragnheiður Gestsdóttir, er
þrautþjálfuð ballettmamma og segir að
þegar börnin hennar hafi farið í ballett,
hafi ríkt fordómar gagnvart strákum
og því miður ríki þeir enn.
„Nú til dags – á Íslandi – veit ég af
feðrum sem banna sonum sínum að
fara í ballett,“ segir hún. „Það virðist
sem margir karlmenn áliti ballett bara
vera sokkabuxur, tútúpils og eitthvað
bleikt!,“ bætir hún við brosandi. „Þetta
er algjör vanþekking, enda kannski
ekki skrýtið þar sem ballett er sjaldn-
ast sýndur í sjónvarpi hér. Fólk fær svo
lítið innlit inn í þessa veröld.“
Pressan meiri á strákum að gera
það sem „allir“ gera
„Ég hef aldrei skilið þessa fordóma,“
segir Christine. „Það er oft hóp-
þrýstingur sem orsakar hvað það er
sem börn velja og þau láta oft undan
þrýstingi vina og skólasystkina um
að skipta um áhugamál. Það eru bara
þeir sem eru með eru með trausta
sjálfsmynd, sem standast það að
fara eftir köllun sinni. Það er ekki
endilega það sem börnin langar mest
til að gera sem verður ofan á. Það
vilja kannski ekki allir strákar spila
fótbolta en gera það því það er það
Framhald á næstu opnu
Kári Freyr og Christine með soninn
Sebastian Frey sem fæddist í janúar
síðastliðnum. Ljósmynd/Teitur
38 viðtal Helgin 12.-14. september 2014