Fréttatíminn - 12.09.2014, Síða 42

Steinbökuð
súrdeigsbrauð
að hætti Jóa Fel
Nýtt – Toscana, súrdeigsbrauð með heilkorni
Fjallabrauð, grófkorna súrdeigsbrauð með fræjum
Sveitabrauð, dökkt súrdeigsbrauð með rúgi
mjög vinsælir í öllum uppfærslum
og Kári hefur þess vegna alltaf
fengið mikið að gera, sérstaklega í
nútímadansi.“
„Það hefur tekist mjög vel til í
Noregi að byggja upp áhuga á ball-
ett,“ segir Kári Freyr. „Á haustin
er uppselt á stóran hluta sýning-
anna. Það er algengt að aðsókn
sé 85% á hverja sýningu. Það
gefur mjög jákvæða mynd af ball-
ettinum, bæði vegna þess að við
sýnum mikið af nútímaballett og
áhorfendahópurinn verður yngri.
Við sýnum að jafnaði 100 sýn-
ingar á ári, en vissulega erum við
Christine ekki með í þeim öllum.
Fyrir jólin í fyrra tók ég þátt í 45
uppsetningum af 50.“
Mikilvægara en listin
En nú er heldur betur orðin breyt-
ing á lífshögum ykkar.
„Já, sonurinn Sebastian Freyr
fæddist 6. janúar á þessu ári,“
segja þau stolt. ,,Við erum orðin 36
ára og ástæða þess að við biðum
með barneignir er sú, að ég hef
verið meira og minna löskuð eftir
dansferil minn og það hefur tekið
mikinn tíma að laga það,“ segir
Christine. „Þar sem ég er sóló-
dansari er ég ekki viss um að
hægt sé að gefa allt sem þarf til
eftir að maður hefur eignast barn.
Ég er ekki að segja að ég eigi ekki
möguleika á góðri endurkomu –
kannski jafnvel sterkari – því nú
hef ég annað sjónarhorn á lífið –
sem er mikilvægara en listin.“
„Sem betur fer býr mamma
Christine í Osló,“ segir Kári Freyr.
„Ég veit ekki hvernig við færum
að ef hennar nyti ekki við núna
þegar vinnan fer á fullt. Það er
ekki sjálfgefið að hafa einhvern til
að gæta Sebastians. Með okkur
vinna margir útlendingar sem
eiga lítil börn en eiga engan að í
borginni og það er mjög dýrt að
kaupa barnagæslu á kvöldin.“
„Ef atvinnan breytist ekkert
mun annað okkar þurfa leyfi til að
hætta klukkutíma fyrr á æfingum
til að sækja hann á leikskólann,“
bætir Christine við. „Það eru bæði
ung pör og hjón sem dansa við
ballettinn, fólk frá fjórtán þjóð-
löndum.“
Harkalegar hæfnisprufur
Þau segja oft geta verið erfitt að
fara í „audition“ eða hæfnispróf,
því þeir sem veljast ekki í dansinn
upplifi höfnun:
„Það er verið að hafna manni
sem manneskju,“ segir Christine.
„Það er erfitt að aðgreina mann-
eskjuna og dansarann, því þau eru
svo samofin. Ballettheimurinn er
harður heimur. Það er ekki auð-
velt að fá vinnu og til dæmis má
nefna að ef það losnar staða við
Oslóarballettinn eru um 100-200
manns sem sækja um hana. Það er
mikil samkeppni meðal dansara
og jafnvel við sem höfum starfað
lengi við ballettinn finnum fyrir
henni. Það eru oft hæfnispróf,
það koma nýir dansarar og þetta
er óvægin atvinnugrein. Ég elska
starfið af öllu hjarta, en ef ég á að
gefa ungum ballettdönsurunum
ráðleggingu, þá er hún sú, að það
nægir ekki aðeins að langa til að
dansa, þeir verða að hafa brenn-
andi innri þörf til að dansa, Sá
sem hefur ekki raunverulega þrá
til að leggja ballett fyrir sig, á að
sleppa því. Það er erfitt að heyra
þegar verið er að ráða inn í hlut-
verk: „Já þessi er falleg, þessi líka,
þessi er ekki nógu falleg“ og eftir
því sem ég verð eldri á ég erfiðara
með að heyra þessar raddir. Þá
skynjar maður hvers konar harka
er í þessum heimi. Það er ekki
nóg að fólk geti dansað vel, heldur
er líka verið að leita að sérstökum
einkennum.“
Kári bætir við: „Stundum er val-
ið í hlutverkin þannig að allir fara
í röð og svo heyrist: Þú mátt vera,
þú ferð, þú ferð, þú verður, þú ferð,
þú verður... Líkaminn er auðvitað
hljóðfæri okkar dansaranna og í
Oslóarballettnum er farið eftir því
hversu góðir dansarar eru.“
Bauð Listahátíð að koma með
norska ballettinn
Nú heyrist í herra Sebastian Frey
gegnum kalltækið og öll vilja þau
fá að sækja hann. Það er afinn,
Björn Þór Sigurbjörnsson, sem
hefur heiður af að koma með hann
til okkar, en umræddur afi hefur
líka séð okkur alveg fyrir kaffi-
og teveitingum þennan morgun.
Barnið er hreint út sagt gullfallegt
og geislar af hamingju og hann
hefur gríðarlega mikið til málanna
að leggja:
„Hann sagði fyrstu tvö orðin í
fyrrakvöld,“ segir Christine stolt.
„Hann sagði mamma og svo pabbi,
svona til að særa engan!“
En hefur þau aldrei langað til að
dansa á Íslandi?
„Jú, auðvitað,“ segir Kári.
,,Ég bauð einu sinni Listahátíð
í Reykjavík hvort þau vildu að
norski Þjóðarballettinn kæmi, en
það var enginn áhugi svo ekkert
varð úr því.“
París og Prag
Sumarfríið 2014 var að renna sitt
skeið og fram undan mikil vinna
hjá þeim báðum:
„Ég fer með Þjóðarballettnum
til Parísar þar sem við sýnum
þrjú verk eftir Jiri Kylian,“ segir
Christine. „Kári verður þá kominn
í feðraorlof og þeir Sebastin munu
rölta um göturnar og njóta þess
að vera í París meðan mamman
vinnur.“
Kára bíður vinna við dansmynd
sem Jo Strömgren, sem hefur sett
upp leiksýningar hér á Íslandi,
ætlar að gera;
„Þetta verður dansmynd sem
endar á tökum á veitingastað í
Prag en í raun veit ég ekki mikið
meira um verkið,“ segir Kári. „Ég
hlakka mjög til þess að vinna með
Jo Strömgren sem er mikils virtur
á sínu sviði.“
Hver dagur er veisla
Þau byrjuðu fríið í sumar á því að
leigja lítinn sumarbústað í Frakk-
landi:
„Það var mjög notalegt að vera
þar, kaupa gott hráefni og dunda
okkur við að læra nýjar upp-
skriftir. Við eldum alltaf saman af
þeirri einföldu ástæðu að ballett-
dansarar hafa ekki tíma fyrir nein
áhugamál, svo við urðum að finna
okkur sameiginleg áhugamál út
frá því sem við gerðum daglega.
Og það er náttúrlega að elda mat.
Við borðum alltaf við dúkað borð
með logandi kertaljós og þægi-
lega tónlist í bakgrunni.“
Ragnheiður, mamma Kára,
skýtur inn í að það sé veisla hjá
þeim alltaf þegar foreldrarnir
koma í heimsókn, en það sé bara
þeirra háttur dags daglega:
„Hversdagurinn er veisla hjá
þeim,“ segir hún.
Þau segja mér að þau eigi eftir
fimm ár sem dansarar, komi ekk-
ert upp á:
„Við förum á lífeyri 41 árs,“
segir Kári. „Hann er 66% af laun-
unum okkar, sem sagt ekkert til
að hrópa húrra fyrir. Við verðum
því að finna okkur nýtt lífsviður-
væri þegar að þessum tímamót-
um kemur.“
„Flestir dansararanna hafa
enga menntun að baki nema
dansmenntunina,“ segir
Christine. „BA próf dugar ekkert,
nú þarf fólk að hafa lokið masters-
námi til að fá vinnu. Þannig að
þegar við hættum þurfum við
annað hvort að afla okkur nýrrar
menntunar – og vera í fyrsta sinn
að sækja um vinnu á almennum
markaði hátt í fimmtugt – eða
skapa okkur eitthvað sem tengist
dansgrunninum okkar. En við
kvíðum ekki framtíðinni, þótt
vissulega muni það verða skrýtið
að mæta ekki í Óperuhúsið fimm
daga vikunnar eftir tuttugu ára
starf þar.“
Anna Kristine
ritstjorn@frettatiminn.is
Kári var prinsinn en mér datt nú ekki í hug þegar hann beygði sig niður að kyssa
mig að þarna væri alvöru prinsinn minn mættur, segir Christina. Ljósmynd/Teitur
42 viðtal Helgin 12.-14. september 2014