Alþýðublaðið - 08.07.1924, Blaðsíða 3

3
ararnir haft haft sérstáklega góöan
ágóða af fiskveiðunum. Allir njuna
barlóm togaraeigenda í fyrra í kaup-
deilu sjómanna. Nú er það bert
orðið, að sá barlómur heflr verið
ósvífln veiðibrella til þess að halda
niðri kaupinu.
Nú er flskverðið 185 kr. til 205
kr. skpd. eða 60 til 80 kr. hærra
en flskurinn var seldur fyrir í
fyrra. Fiskframlelðslan er miklu
meiri. í fyrra var sérstaklega góð-
ur ágóöi. Hver verður hann í ár?
Þetta vekur spurningu um eitt:
Væri ekki nær, að þessi sérstak-
lega góði égóði íynni í sameigin-
legan Sjóð þjóðarinnar, svo sem
yrði með þjóðnýtingu togaranna, en
að hann renni í vasa einstakra
manna, sem svo flytja hann ef til
vill út úr landinu?
Pöstmðl!
Eitt blað enn: Voru þau ekki
nægilega mörg? — Farna er kom-
inn >Pósturinn«, lítill og lnglegur
á að sjá. Mælir hann á íslenzka
tungu? Svo er það kallað. En
otðaröð og setningaskipun er í
ólagi, dönskukeimur áberandi; mál-
iýti eru fáein, og ritvillur sjást
nokkrar. fetta ber að laga þegar
i stað. Nógar eru fyrirmyndir
og góðar. Vantar oss fremur, að
eftir þeim só tekið. Lítum á tit-
mál Sigurðar, Magnúsar, Hall-
bjarnar, Kristófers, Bjarna og
Guðmundar, þegar þeir gæta sínl
— Og fleiri eru að reyna að
vanda mál sitt, þótt miður takist.
— Fað er óholt fyrir unglinga að
heyra, sjá og lesa vont mál. En
skaðlegra og örlagaríkara er að
venja þá við að lesa fáryrðavaðal
blaða vorra. Og ir það undravert,
að þeir, sem fyrir aurveitunni
standa, skuli ekki sjá, að þeir
vinna tjón eins og pestagerlar.
En þegar út í þetta er komið,
geta menn orðið svo blindir, að
þeir greini ekki rétt frá röngu,
gott frá ilJu, satt frá Jognu nó
fagurt frá ljótu. —
En hvernig er; innræti >Pósts-
ins«? Þar vitðist ekki enn þá
rikja hinn voadi andi. Raunar er
þetta fyista blað. — Viðbrigði
eru það á hrópöld þessari að geta
tekið biað í hönd án þess að
saurga sál. En sálarháski mun það
ekki vera að snerta >Póstinn«.
Skal nú bent a nekkur gulivæg
lifssannindi, er >Pósturinn« flytur.
Ljómar af þeim meðal venjulegs
fánýtis. Sannindi þessi ná til allra,
í hvaða stöðu sem þeir eru. Þau
eru sígild. Pað er lofsvert að rifja
upp speki, þótt reyndum só hún
kunn.—
Hygginn faðir talar við sön sinn:
>Það er bezt að tala ekki of
snemma um ákvarðanir sínar. —
Stundvísi er sálin í starflnu: —
Sá, sem lætur sór ekki ant um
að koma nógu snemma til vinnu
Með Lagarfossl
tengum við:
Hveitl,
Gerhveltl,
Hai'ramjfll,
Hrísgrjóu,
alt góðar og ódýrar vörnr.
Kanpfélagið.
sinnar, ber ecga virðingu fyrir
henni. — Þú skaJt kosta kapps
um að Jeysa hin allra htilmót-
legustu verk þín jafnvandlegá af
hendi og hin veglegustu. — Skjóttu
aldrei neinu (þarflegu) á frest: —
fú átt að vera vingjarnlegur við
hvern sem í hlut á. — í*ú átt
að lifa eins og þú ættir að deyja
á morgun. —«
Hvert það blað, sem flytur les-
endum sínum andlegt heiJnæmi
hefir tilverurótt. Hin, sem flytja
mönnum það eitt, er gerir þá
verri en þeir eru, hafa ekki rétt
á eér. Feim þarf að tortíma.
Hallgrímur Jónsson.
Merk ummæli.
Það þjóðfélagsástánd, þar sem
enginn kúgari þekkist hvorki á
sviði stjórnmála né íjárhagsmála
né triimála né kynferðismála, —■
það er jaftiaðarstefnan.
Aug. Bébél.
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og glmstelnar Opar-borgar.
Tantor hélt að tré þvi er þau La og Tarzan héldu
sig í; hann stóð upþ á afturfæturna, studdi framfótun-
um við trjábolinn og teygði ranann eins langt og hann
g-at, en Tarzan hafði séð þetta fyrir og klifrað hærra
en hann náði. Þetta æsti dýrið enn þá meira. Hann
öskraði, skrækti og bölvaði, svo að jörðin lék á reiði-
skjálfi. Hann setti hausinn 1 tréð og ýtti á það, svo að
það svignaðí; það hélt þó enn.
Aðfarir Tarzans voru furðulegar. Hefði Númi, Sabor,
Shita eða einhver annar skógarbúi reynt að drepa hann,
heföi apamaðurinn hoppað um og kastað sprekum
og fúkyrðum að þeim. En nú sat hann þegjandi fyrir
ofan Tantor með sorgar svip og sársauka, þvi að hann
unni Tantor mest allra skógarbúa. Hann hefði ekkl
drepið hann, þótt hann hefði getað. Eina hugsun hans
var að komast undan, þvi að hann vissi, að Tantor
mundi vitkast aftur, og þá gat hann flatmagað á breiðu
baki hans og hvislað i stór, lafandi eyrun.
Tantor fann, að tréð þoldi átölc hans, og tryltist þvi
meira. Hann horfði blóðhlaupnum i' ugunum á þau
Tarzan; hatrið skein úr þeim. Þvi i æst vafði hann
rananum um trjábolinu, sperti sundur fæturna og reyndi
að rifa upp tréð. Tantor var jötunn að vexti og i blóma
lifsins. Hann rykti i, unz Tarzan sér til stórfurðu fann,
að ræturnar létu undan. Moldin lyftist upp; tréð riðaöi,
og á næsta augnabliki hlaut það að falla.
Apamaöurinn kastaði La á bak sér, og’ rétt i þvi, að
tréð sveiflaðist til, áður en það datt, stökk hann i
greÍHar minna trés næst við. Það var langt stökk og
liættulegt, La lokaði augunum, og fór hrollur um liana,
en þegar hún leit upp aftur, var henni borgið, og
Tarzan hélt áfram eftir skóginum. Tréð skall til jarðar
að baki þeim og braut næstu trén. Þegar - Tantor sá, að
bráðin var sloppin, rak hann upp ógurlegt öskur og
þaut á eftir þeim.
XIV. KAFLt,
Hofgyðja, en þó kona.
La hélt dauðahaldi i Tarzan i fyrstu og hafði aftur
« augun, en loksins hleypti hún i sig kjarki og leit í
kring um sig og til jarðar, og hún lokaði ekki augun-
um aftur, þvi að hún fann til öryggis i faðmi þessa
jötuns, sem fór svo fimlega eftir trjánum. Hún leit til
himins og þakk'iði guði sinum fyrir það, að hún hefði
ekki sálgað þe sum gobum lika manni, og tár vættu
augu hennar. Fúrðuíegar gagustæður voru í sál La; —