Þjóðlíf - 01.02.1988, Síða 26

MENNING
„Lesið Kaldaljós.
Pað verður enginn
svikinn af því.“
Eiríkur Brynjólfsson, Alþýðublaðið.
Kaldaljós eftir Vigdísi
Grímsdóttur 453 bls.
Verð kr. 2.290.-
„Þessi fyrsta skáldsaga Vigdísar Grímsdóttur
er mikið verk og vel unnið. Hæfileikar hennar
njóta sín hér mjög vel. Kaldaljós er saga sem er
skrifuð af miklum næmleik; tilfinningarík.
sterk og snertir mann.“
Margrét Eggertsdóttir, Þjóðviljinn.
„Frásagnarandinn í bókinni er einstakur. Mér
fannst ég ekki vera að lesa heldur var eins og
einhver hvíslaði að mér. Hún talar við les-
andann, þessi bók, því hún á við okkur erindi.
Bókin byggir á sannsögulegum atburðum en
þeir eru færðir til í tíma og rúmi þannig að þær
fyrirmyndir skipta ekki máli lengur. Aðeins
örlög fólksins skipta máli, og manni er ekki
sama um Grím Hermundsson en verður samt
að játa fyrir sér í lokin að öðruvísi gat ekki
farið.“
Eiríkur Brynjólfsson, Alþýðublaðið.
„Kaldaljós er óður til fegurðar, trúnaðar,
grimmdar, óvenjulega margslungin saga, saga
ástar og dulúðar og þó raunsæis. Unnin af
mikilli list. Henni skal ekki líkt við neitt. Um
sumar bækur á ekki að nota of mörg orð. Því
að eins og Vigdís Grímsdóttir skilur manna
bezt; orð geta verið hættuleg. Og stöku höf-
undum tekst svo að það er sálarbætandi að lesa
orðin og allt sem að baki þirra felst. Þannig er
Kaldaljós fyrir mér. Listaverk eftir Grím sem
ég vildi hafa upp á vegg.“
Jóhanna Kristjónsdóttir, Morgunblaðið.
r-r_ S
áíívítu
rí_______________________r
fyrir sér í úti á hinum harða markaði. Sjálfur
á ég eftir um eitt og hálft ár í námi og býst allt
eins við að vera úti í nokkur ár í viðbót,“
segir Skúli. „Það er margt freistandi," segir
hann en gefur ekki upp nein ákveðin áform.
„Það er engin leið að ætla sér að lifa á því
að spila hreinræktaðan djass," grípur Sig-
urður frammí. „í fyrsta lagi þurfa menn að
vera geðveikislega góðir, svo þarf að hafa
réttu samböndin og heppnina með sér. Það
er þvílíkur aragrúi af góðum spilurum þarna
að aðeins lítið brot fær tækifæri til að helga
sig djassinum. Hins vegar er vel hægt að lifa á
því að spila alls kyns annars konar tónlist,
ferðast t.d. um í stórum skemmtisveitum.
Það er bara svo niðurdrepandi til lengdar."
„Svo er djassinn alltaf svolítið hornreka
alls staðar," segja þeir „Djass er náttúrlega
ekkert annað en sérhæfð tónlist fyrir minni-
hluta fólks og engin markaðsvara nema farið
sé að blanda honum saman við aðra músík."
Á söguslóðum djassins
Sigurður er með eigin sveit í Bloomington
sem heitir Big Sig and the Bebop Boys. „Big
Sig upp á grín,“ segir hann, „enda þýðir ekk-
ert að bjóða uppá Sigurðarnafnið, Banda-
ríkjamenn lesa aldrei lengra en þeir þurfa.
Við spilum djass einu sinni í viku í klúbbi í
Bloomington, en svo hef ég verið í ýmsum
skítadjobbum til að hafa eitthvað til að lifa á.
Verið í stórum skemmtisveitum sem leika í
hvers kyns gamaldags danssjóvum. Og s.l.
sumar ferðaðist ég um öll miðvestur ríkin
þver og endilöng. Það var heldur óskemmti-
legt til lengdar en kostulegt þó, því þar fékk
maður tækifæri til að ferðast á kaupi um
söguslóðir djassins. Við spiluðum í svo-
nefndum „Ball-rooms“ þar sem gömlu big
böndin léku áður fyrr og maður hefur lesið
um — og það jafnvel fyrir sama fólkið og var
þarna að skemmta sér fyrir 40 árum.“
En af hverju valdi Sigurður Indiana Uni-
versity? „Jú, eftir að ég hafði lokið einleik-
araprófi frá Tónlistarskólanum í Reykjavík
— í bókstaflegri merkingu eini íslendingur-
inn sem það hefur afrekað í saxófónleik - þá
vildi ég gjarna fást jöfnum höndum við djass-
inn og klassískan saxófónleik og þar er
Bloomington háskólinn tilvalinn því óvíða er
hvorttveggja á svo háu plani sem þar,“ svar-
ar hann. „í Indiana hef ég verið hjá einum
fremsta klassíska saxófónleikara heims,
Eugen Rousseau. Og djassmegin er svo
deildaryfirmaður hinn frægi djasspedagóg-
ur. David Baker, sem hefur ritað margar
kunnar bækur um djassinn.
Nú fer þetta að verða ágætt,“ bætir Sigurð-
ur við, „ég hef verið þarna í námi í tæp fimm
ár og er farinn að hugsa mér til hreyfings í
vor. Þá er ég fyrst og fremst að velta fyrir mér
að anda að mér loftinu í New York og vera í
einkanámi hjá einhverjum góðum saxófón-
leikara. Helst kemur til greina að það verði
hjá George Coleman, þeim þekkta djassista
sem lék með Miles Davis á árum áður. Eg var
urn tveggja mánaða skeið í tímum hjá honum
fyrir nokkru síðan og gæti haft gott af meiru
slíku. Annars kemur margt annað til greina
og í rauninni ætti maður ekki að þurfa að láta
kennara reka sig áfram með svipu eftir alla
þessa skólagöngu.1'
„Múltifúsk“
Ekki segist Sigurður sjá mikla atvinnu-
möguleika fyrir sig sem klassískur saxófón-
leikari.„Helst að maður fái kennarastöðu til
að kenna öðrum til að kenna enn öðrum,"
segir hann. „Og spilaði svo bóleró með sin-
fóníuhljómsveitinni á tíu ára fresti, „bætir
hann glottandi við. „Án alls gríns, þá er mjög
sjaldan sem þörf er á saxófóneinleik í klass-
ískri músík.
Allt snýst þetta reyndar um að skapa sér
sín eigin tækifæri og því hef ég líka lært á
klarinett og flautu til að vera til í hvað sem
er. Þetta hefur verið svoddan múltifúsk hjá
mér.“
Skúli bendir á að það virðist vera nóg af
tækifærum fyrir hljómlistarmenn hér heima
um þessar mundir. „Öll þessi músíksjóv út
um alla borg þar sem jafnvel strákar sem eru
rétt að byrja í þessum bransa geta haft níu
þúsund kall fyrir kvöldið. Svo eru leikhúsin,
stúdíóvinnan og fleira — svo ekki sé talað
um sífellt meira líf í djassinum, sem gefur þó
lítið af sér peningalega."
Báðir kváðust þeir félagar vera staðráðnir
í að koma aftur heim til Islands. „Einhvern
daginn, já — en ekkert liggur þó á.“ Þeir eru
margir strákarnir sem hafa farið vestur um
haf til að nema djass á síðustu árum, en er
Evrópa alveg út úr þeirri mynd? „Það má
auðvitað finna góðan djass víða í Evrópu og
þar er fullt af fínum djassleikurum en að ætla
sér þangað í nám væri alveg út í hött,“ svara
þeir. „Það væri eins og að fara til Ástralíu til
að læra færeyska þjóðdansa. Djasstradi-
sjónin er í Bandaríkjunum."
Ómar Friðriksson.