Þjóðlíf - 01.04.1988, Blaðsíða 17

INNLENT
Kerfiðverndar hinn seka
Frásögn konu sem varð fyrir stöðugu ónœði af
nafnlausum hringingum
í desember á síðasta ári byrjuðu þessar
hringingar. Það heyrðist aldrei neitt, hvorki
orð né andardráttur. Aðeins þögn. Þetta olli
mér óþægindum en ég reyndi að láta það ekki
á mig fá. Eg held að konur sem eru einar, eða
einstæðir foreldrar, sem verða fyrir barðinu
á svona hringingum verði mun hvekktari.
Sjálf er ég ekki einstætt foreldri.
Ég leitaði mér upplýsinga hjá Pósti og síma
hvað væri hægt að gera. Þar var mér sagt að
það þyrfti að tengja sérstakt tæki við númer-
ið mitt á símstöðinni svo hægt væri að rekja
símtalið. Það var gert.
Þegar næsta svona símtal kom svaraði son-
ur minn í símann. Símtalið var rakið og síðan
hef ég ekki orðið fyrir ónæði. Þetta stóð yfir í
urn það bil mánuð og hringt var nokkur
skipti í viku að jafnaði, yfirleitt um eittleytið
á nóttinni.
Mér var sagt hjá starfsmönnum Pósts og
síma að það kostaði á fjórða þúsund króna
að láta rekja símtal ef það væri gert utan
hefðbundins vinnutíma.(Nú er gjaldið kom-
ið upp í 4.813 krónur — innskot blm.) Lang
flest eða öll svona símtöl eru vitaskuld á
kvöldin eða nóttinni. Sá sem verður fyrir
þessu getur beðið til morguns með að biðja
um að símtalið sé rakið, með því að leggja
tólið ekki á, og er á þann hátt þvingaður til
að nota ekki sinn eigin síma.
Það er alveg fáránlegt að sá sem verður
fyrir svona hringingum skuli þurfa að greiða
úr vasa fyrir að láta rekja símtalið. Ég spurð-
ist fyrir um það hjá starfsmönnum Pósts og
síma af hverju þeir sem fyrir þessum hring-
ingum stæðu væru ekki látnir borga, en fékk
þau svör að „þetta fólk væri nú yfirleitt ekki
borgunarmenn fyrir kostnaðinum1'.
Eins eru það undarlegar reglur sem fylgt
er hjá Pósti og síma þegar þeir neita að gefa
upp úr hvaða númeri var hringt.
Ég sé ekkert sem réttlætir þá málsmeðferð
og yfirleitt kemur þetta út eins og Póstur og
sími verndi þá sem stunda þetta athæfi. Það,
að þurfa að kæra, til að fá vitneskju um hver
olli manni ónæðinu er út f hött: Ég vil ekki
kæra út í bláinn. Ég vil vita hver á hlut að
málinu. Kannski er það einhver sem ég
þekki, einhver úr fjölskyldu minni, þótt ég
geti ekki ímyndað mér hver það ætti að vera.
Þeir sem stunda svona þurfa greinilega ein-
hverja aðstoð, annaðhvort frá félagsráðgjafa
eða sálfræðingi.
Ég hafði samband við rannsóknarlögregl-
una til að kanna hver réttur minn væri. Þar
var viðmótið allt annað og lögreglumaðurinn
sem ég talaði við sýndi máli mínu mikinn
skilning. Hann sagði mér að ég gæti hæglega
kært þegar símtal hefði verið rakið aftur. Ég
ákvað hinsvegar að gera það ekki, enda féllu
símhringarnar nú niður. Ástæðan fyrirþví að
ég tala nú um þetta er sú að ég held að fólk
viti ekki hvernig það á að snúa sér í þessu.
Sérstaklega ekki konur sem verða fyrir barð-
inu á svona ofsóknum. Það er erfitt að verða
fyrir þessu og fá svo á tilfinninguna að kerfið
verndi sökudólginn. Og þær reglur sem Póst-
ur og sími hefur eru fáránlegar og mér finnst
að það sé athugandi hvort þær standast.
Fyrst og fremst er ég ákaflega fegin að vera
laus við þessar hringingar — og vona svo
sannarlega að þær endurtaki sig ekki. HJ
17