Þjóðlíf - 01.02.1989, Blaðsíða 77

BÍLAR
kveikir í eldsneytisblöndunni í strokknum,
var til skamms tíma ákveðinn eða stjórnað
með áþreifanlegum útbúnaði. Þetta voru
tveir hlutir sem nefnast sogflýtir og mið-
flóttaflýtir. Þessir tveir hlutir skynjuðu ann-
arsvegar snúningshraða vélarinnar og liins-
vegar álagið þ.e. hvort vélin erfiðaði eða
gekk létt. En nú er öldin önnur, álag og
snúningshraði eru enn til staðar, en hlutirnir
sem skynja þetta eru rafrænir (ísl. yfir elekt-
ronik) og starfa þannig að það er hulið sjón-
manna nema með mælitækjum og sam-
kæmt ákveðnum vinnubrögðum. Verst af
öllu er þó það, að framleiðendur nota kveikj-
ukerfi sem eru mjög ólík hvert öðru hvað
varðar uppbyggingu og hvernig staðið skuli
að athugunum og viðgerðum á þeim. Illt er
að Mr. Kettering sem fyrr var minnst á skuli
vera horfinn af sjónarsviðinu, sá hefði
ábyggilega komið með hið eina rétta
kveikjukerfi sem allir hefðu sæst á.
Ekkert er samt alvont, flest nýmóðins
kveikjukerfi vinna mjög vel, nákvæmar en
það gamla, bila lítið (sem betur fer) og það
besta er, að vegna örtölvunnar sem í þeim er
(það hlaut að vera tölva) geta kerfin haldið
vélinni gangandi þó minniháttar bilun verði í
kerfinu. Svo kemur það allra besta: tölvan
geymir í minni sínu hvaða hlutur bilaði og
segir frá því þegar óskað er.
Störf bifvélavirkja hafa breyst mikið og
munu breytast ennþá meira ef fram fer sem
horfir. Til skamms tíma var það svo að er bíll
kom höktandi að verkstæði þá brá verkstjór-
inn sér út, greindi bilunina í hvelli og bauð
upp á viðgerð, það var jú viðgerðin sem gaf
peningana, ekki greiningbilunarinnar. Þetta
hefur nánast snúist við, það er oft greining
bilunarinnar sem er höfuðverkurinn (þrátt
fyrir tölvurnar) oft á tíðum tímafrek röð
mælinga og athugana, leit í viðgerðabókum
og heilabrot. Viðgerðin hinsvegar þá bilunin
er fundin er jafnvel á færi barns, hver vill
borga fyrir svona nokkuð?
I lokin er gaman að vitna í einu alvöru
viðgerðabókina um bíla sem gefin hefur
verið út á íslensku. Jeppabókin, gefin út af
Tækniútgáfunni árið 1946, bls. 25. í þann tíð
hafa bifvélavirkjar notið mikils álits svo ekki
sé vægara að orði komist:
„Stundum dregur það úr afli vélarinnar,
að ventlasætin eru óþétt, svo að það blæs úr
sprengirúminu út í innsogs- eða útblásturs-
greinina.
Með þrýstimæli má ganga úr skugga um
hvaða ventlar eru óþéttir.
Þrýstimælirinn ætti aldrei að sýna meira en
10 punda þrýstingsmun og aldrei minna en 70
pund.
Ef ekki er völ á mæli, skal taka öll kertin
úr, snúa vélinni með sveif og láta bifvéla-
virkja setja þumalfingurinn yfir hvert kertis-
op. Ef enginn þrýstingur finnst í einhverju
opinu, er ólag á þeim sýlindri.“ Tilvitnun
lýkur.
Samkvæmt þessari tilvitnun hefur það
verið álitið að næmleiki bifvélavirkja væri
slíkur að þumalfingurinn kæmi í stað þrýsti-
mælis, já oft hefur þumalputti verið nefndur,
en þá frekar í gagnstæðri merkingu.
IE
DOMUR ATHUGIÐ
Saumum dragtir á alla aldurshópa,
einnig karlmannaföt.
Yfirstærðir.
Yið saumum líka úr
þínum efnum.
GARÐARSSTRÆTI 2, S 91-17525
77