Þjóðlíf - 01.05.1989, Blaðsíða 47
MENNING
lslands“
Gudrun Marie Hanneck-Kloes. Hefur skrifað tvær ferða- og landkynningarbækur um
ísland á þýsku. Kann vel að meta þegar Þjóðverjar verða hrifnir af íslandi.
hugsa hefðbundið í þessum efnum. Ég hvet í
annarri bókinni fólk til þess að taka sér frum-
kvæði á ferðum um ísland, að það eigi að
ferðast sjálft, skoða mannlífið bak við for-
tjöldin, sem ferðamönnum eru alla jafna
sýnd. Það kunna auðvitað ekki allar ferða-
skrifstofur að meta slíkar ráðleggingar en
óhætt er að segja að bókunum hafi verið
tekið vel.
Þú hcfur einnig skrifað fyrir blöð og tímarit,
ertu enn að skrifa síkar greinar?
— Já, ég hef verið að skrifa fyrir die
Tageszeitung, um kvennamálin fyrir Emmu
og ég hef einnig nýlega skrifað í tímaritið der
Bote der evangelischen Frau, en þetta eru
útbreidd kvennablöð í Þýskalandi. Þá á ég
greinar í tímariti, sem samsvarar „National
Geographic“ í Þýskalandi. Hins vegar hef ég
forðast að skrifa um viðburði eins og t.d.
bjórdaginn, sem vakti mikla athygli.
Þú vinnur í sendiráðinu og notar mikinn tíma
til bókmenntaiðkunar, ertu líka fararst jóri?
— Já, það kemur fyrir um helgar og í
leyfum að ég skrepp stuttar ferðir. En það er
alltof sjaldan.
Nú koma árlega tugþúsundir Þjóðverja til
landsins og þú vilt kynna þeim þjóðina ekki
síður en landið. En er ekki staðreyndin sú að
þeir komast sjaldnast í snertingu við fólkið?
— Því miður er það oftast reyndin. Eini
kosturinn er sá, að skipuleggja sjálfur sína
ferð, dvelja á bóndabæjum og ferðast upp á
eigin spýtur. Þetta gera nokkrir en alltof fáir.
Hinn algengi ferðamaður er í hópferð, ferð-
ast um í hópferðabílum og sér sjaldnast aðra
en útlendingana sem eru með honum í bfl.
Snertifletirnir við íbúa landsins eru fáir.
Þetta nýja fyrirkomulag með gistingu á
sveitabæjum er góð tilbreyting frá þessari
tegund ferðamennsku. En það þarf að huga
meira að því hvernig þjóðirnar geti kynnst
hvor annarri betur í raun.
Margir eru þeirrar skoðunar að ísland þoli
ekki mikinn fjölda ferðamanna, — og margir
þeirra telja að náttúrunni sé ógnað. Hver er
þín skoðun á því?
— Ég skil þennan ótta og tel að það sé til
eitthvert hámark, sem landið þoli. Sífellt
fleiri ferðamenn krefjast æ meira af landinu,
bæði fjárhagslega og af umhverfinu. Þannig
þarf að leggja vegi á viðkvæmum stöðum,
búa til frárennsli, setja upp salerni, leggja
brýr og búa út tjaldstæði. Og þarna hljóta að
vera einhver mörk og þar með hættir hin
ósnortna náttúra að vera ósnortin.
Svo virðist sem Þjóðverjar hafi meiri áhuga á
íslendingum en aðrar þjóðir, hvernig stend-
ur á þessum áhuga?
— Það getur legið í undirmeðvitundinni
vegna ákveðins skyldleika. Það getur legið
aftur í þeirri menningu sem hampað var á
dögum „þúsund ára ríkisins“ um sameigin-
legan menningararf fornnorrænan. Ungu
fólki er þetta ekki lengur ljóst, þetta er frek-
ar ómeðvitað í dag. Það þykir ekkert sérstakt
við að fara til Tyrklands eða Grikklands til
að liggja í sólinni og engum dettur neitt sér-
stætt í hug við slík ferðalög, allra síst einhver
skyldleiki milli þjóðanna. Hins vegar segja
allir þegar ferðir til íslands ber á góma „Mig
hefur alltaf langað til íslands". Það segir eng-
inn „Ég hef alltaf viljað fara til Tyrklands“.
Þetta liggur einhvers staðar djúpt í sálardjúp-
unum, ísland.
Að lokum Guðrún, hefur þú einhver áform á
prjónunum um vinnu þína á næstunni?
— Ég held ég hagi lífi mínu eins og hingað
til, en ég hef þó hug á að nota meiri tima til
bókmenntaiðkunar. Mig langar til að vinna
betur úr þeim áhrifum sem land og þjóð
höfðu á mig þegar ég kom til landsins, fjalla
betur um þær mótsagnir og þá tvíhyggju sem
ég minntist áðan á, sagði Gudrun Marie
Hanneck-Kloes að lokum.
Óskar Guðmundsson
47