Þjóðlíf - 01.01.1991, Blaðsíða 35

Skáldið í Heidelberg árið 1953.
ónulegir hlutir, sem rótuðu mikið upp í
mér — ástamál. Þau urðu hvati, flýttu
fyrir.
g hef alltaf hlustað mikið á tónlist
þótt ég spili ekki sjálfur á hljóðfæri.
Hef mikla innri þörf fyrir hana. Ég hef
stundum sagt að ef ég væri einhvers staðar
á eyðiey og þyrfti að velja milli tónlistar og
bókmennta þá myndi ég taka tónlistina
framyfir. Ég held að enginn, sem ekki
hefur eyra fyrir tónlist, viti hvað hið innra
Þýskaland er. Stóru gömlu rómantísku
tónskáldin hafa alltaf mikil ítök í mér —
Jóhannes Brahms sérstaklega. Hann hef-
ur djúpa skírskotun til mín. Þegar menn
skamma Þjóðverja fyrir hroka, yfirgang
og tilfinningaleysi þá gleyma menn því
hversu mikla tilfinningar eru í fari þeirra
og það kemur ekki hvað síst fram í tón-
listinni. Hún er einhver fegursti arfur,
sem mannkynið á.
Svo fer það líka í taugarnar á mér þegar
talað er um Þjóðverja í einu lagi — eins og
þeir séu allir eins. Ég held að hin prúss-
neska Þjóðverjaímynd hafi orðið ofan á út
á við. Sjálfur kynntist ég henni hins vegar
ekki neitt, umgekkst aðeins Rínlendinga
og Suður-Þjóðverja.
Innra með mér er ég feginn því að sam-
eining Þýskalands varð. Það verður stórt
hjarta í Mið-Evrópu. Ég er óttalaus gagn-
vart þeim þótt þeir séu vitaskuld stór risi.
Þeir munu einnig hafa meira pólitískt vald
en áður enda hefur peningavald alltaf haft
það í för með sér þegar til lengdar lætur.
Þjóðverjar verða ekki lengur efnahagsrisi
með pólitískan dvergshaus, sá tími er lið-
inn. Þeir hafa einnig aðlagast vel Evrópu-
hu^sjóninni, langflestir að minnsta kosti.
Eg verð að viðurkenna að ég er hrifinn
af Evrópuhugsjóninni, veit þó að
henni fylgja ýmis vandkvæði fyrir íslend-
inga, og Islendingur vil ég vera. En ég hef
alltaf verið Evrópusinnaður, er Evrópu-
maður, ekki aðeins vegna þess að ég var
ungur við nám á meginlandinu, heldur
líka vegna hins að Evrópumaður blundar í
mér: hann var í mínu unga hjarta og hann
hefur alls ekki Iátið undan síga . . .
0
í styrjöldinni
Borgin hrundi, hrunið var allt
sem hrunið gat — nema dómkirkjan
forna.
Hún gnæfði við haustloftið grdtt og
svalt.
Par geislaði hringing alla morgna.
í kórnum inni, á krossins tré
hékk Kristur, og mjóan geisla lagði
frá glugga-rós á hin krepptu kné.
1 kirkjunni heyrðist rödd er sagði:
Myrkur. Þó greini ég andlitin enn.
Og öðru hverju blikar á hjálma.
Eg heyri grátið, sé hlakkandi menn
sé hendur sem upp um krosstréð fálma.
í síðu og höndum ég sviðann finn.
Sveiti og blóð er sú flík sem ég klœðist.
En þú sendir mig, ég er sonur þinn
ég er sjálfur þú. Nú dey ég — og fœðist.
(Úr Rímblöðum 1971)
ÞJÓÐLÍF 35