Þjóðlíf - 01.07.1991, Blaðsíða 27

Konur eru eins og ósnertanlegar verur.
o.þ.h.. Ef kona hins vegar þræðir hinn
þrönga veg dyggðarinnar og er trúföst og
frjósöm getur hún notið umtalsverðrar
virðingar. Með aldrinum þegar hún hættir
að vera kynvera öðlast hún oft á tíðum
stöðu sem er jafnvíg stöðu karlmannsins.
Hún ein hefur óskorað vald yfir heimilinu
og sínu verksviði. Inni á heimilinu er langt
frá því að henni finnist hún kúguð. Full-
orðin kona hefur oft mjög mikið vald yfir
börnum sínum, jafnvel löngu eftir að þau
verða fullorðin. Einnig getur hún mörgu
ráðið gagnvart eiginmanni sínum með
dyggilegri aðstoð sona sinna.
Þessi mikli aðskilnaður milli karla og
kvenna hefur það í för með sér að samstaða
kvenna er oft mjög mikil og í reynd hafa
þær þróað með sér ákveðna stjórnunarlist
sem byggist á klókindum og hvítri lygi.
Sjálfsagt er sú aðferð þeirra eina leið til að
fá sitt fram því að tala hreint út væri alltof
ögrandi við húsbóndavaldið og beinlínis
hættulegt. Uppreisnargjörn kona yrði
rekin út á guð og gaddinn og á í raun
hvergi höfði sínu að halla. Engin stofnun
er til að hjálpa konu í slíkri stöðu. I fyrsta
lagi er hæpið að hún fengi vinnu, m.a.sök-
um lítillar menntunar en menntun stúlkna
er oftast mikið minni en drengja. Auk þess
yrði fyrirlitning alls samfélagsins svo mik-
il að henni yrði óvært það sem eftir væri.
Algengt bragð sem konur nota ef þær eru
óánægðar með eitthvað hjá bónda sínu er
að vanrækja heimilið og koma kvitt á kreik
um að bóndinn standi sig ekki í bólinu.
Flýgur fiskisagan og maðurinn verður að-
hlátursefni allra þorpsbúa.
Frá sjónarhóli íslam er kynlíf litið já-
kvæðum augum og þá innan ramma
hjónabandsins. Hórdómur er hins vegar
fordæmdur og réttlætir oft grýtingar og
dráp, jafnt á konum sem körlum.
í raunveruleikanum er samfélagið til-
tölulega afslappað gagnvart körlum en
mjög miskunnarlaust gagnvart konum á
þessu sviði. Sannur karlmaður á að lifa
fjörugu kynlífi, a.m.k. láta líta út fyrir að
svo sé. Kynferðisleg bæling karla frá
kynþroskaaldri til hjónabands er erfitt
mál fyrir unglingsstrák sem um leið þarf
að sanna sig félagslega og þá auðvitað á
kynferðissviðinu sem á að undirsrika karl-
mennsku hans. Hann er því staddur í
nokkurs konar „Catch 22“-ástandi. Á
þessu tímabili eru konur ekki á hverju
strái. Maður getur ekki kvænst nema eiga
dágóða upphæð í brúðarverð og oft geta
liðið mörg ár áður en hann getur kvænst,
einkum í fátækari stéttum. Heiðvirðar
konur halda sig innan veggja heimilisins
og sjást ekki á almannafæri nema með
slæðu eða blæju og eru næstum aldrei ein-
ar á ferð. Konur eru hluti af öðrum heimi
og „hættulega“ forboðnar. Frá sjónarhóli
samfélagsins eru tengsl kynjanna alger-
lega óhugsandi nema ættarleg eða kyn-
ferðisleg. Það er litið niður á karlmenn
sem stunda vændishús og oft er það ekki á
hvers manns færi að nálgast slíkt. Þessi
fjarlægð við kvenfólk virkar sem olía á eld
og kynferðisleg þráhyggja eykst að sama
skapi.
Enda er það kannski engin furða að
samkynhneigð er mjög algeng meðal Ar-
aba og er alveg laus við að vera talin sjúk-
leg eða afbrigðileg eins og gjarnan á Vest-
urlöndum. Hún er að vísu ekki talin æski-
leg þar sem hún leiðir ekki til
mannfjölgunar en það er eitt aðalmarkmið
samfélagsins. Reyndar er hægt að tala um
tvær tegundir af samkynhneigð. Sú fyrri
tengist fágun og er stunduð af efri stétt-
um. Smekkur fyrir ungum drengjum er
víðþekktur í hinum íslamska heimi og
birtist oft í arabískum og tyrkneskum
bókmenntum. Slík sambönd eru talin sem
góð ábót við kynferðislegt samneyti við
konur. Hin tegundin er hins vegar tíma-
bundin samkynhneigð, stunduð af fátæk-
ari stéttum í dreifbýli. Þar sem skortur er á
konum leita menn á þessi mið en hætta
venjulega þegar þeir giftast.
Það er engin skömm að því að vera virki
aðilinn í slíkum samböndum. Hins vegar
er litið niður á þann óvirka sem oft á tíðum
er unglingsstrákur. Honum er strítt og
líkt við konu en það eykur skömm hans
ennþá meira. Hann hefur hins vegar tök á
því að endurheimta mannorð sitt þegar
hann verður eldri og fær tækifæri til að
verða sá virki eða þá þegar hann giftist.
Kynferðisleg þráhyggja Araba kemur
einnig vel í ljós við vestrænar konur.
I því tilviki tengist kynlíf nokkurs konar
þjóðernishyggju. Arabískir karlmenn ál-
íta sig æðri öllum þjóðum á þessu sviði og
þar sem vestræn kona er ekki innan
ramma fjölskyldunnar og hegðar sér á hátt
sem myndi verða talinn ósiðlegur í ara-
bísku samfélagi þá er það túlkað sem svo
að hún sé að gefa grænt ljós. Aðeins hegð-
un arabískra kvenna er talin siðsöm. Sér-
hverri neitun af hálfu vestrænnar konu er
umsvifalaust tekið með undrun, reiði og
jafnvel ofbeldi.
Arabísk kona á ekki að hafa nein sam-
skipti við aðra karlmenn en föður sinn og
bræður. Hógværðin sem hún á að sýna
felur í sér að hún á að líta undan í návist
ókunnugra karlmanna eða hylja sig með
blæju. Sú sem sýnir einhvern áhuga á kyn-
lífi eða sýnir merki þess að hún sé ástfang-
in er líkleg til að vekja tortryggni hjá eigin-
manninum, sérstaklega í upphafi hjóna-
bands. Ráðið sem móðir hennar gefur
henni þegar hún er leidd til brúðarsængur
er umfram allt að liggja kyrr því annars
heldur eiginmaðurinn að hún hafi verið
með öðrum manni.
0
ÞJÓÐLÍF 27