Heima og erlendis - 01.01.1953, Blaðsíða 4

vann þórunn fyrstu árin við ýms innanhúss-
verk, en seinna fekk hún vinnu í Tivoli og
þar vann hún í 32 ár samfleytt. þegar hún
hætti þar vinnu, fekk hún heiöurspening
fyrir dygga þjónustu og hefír líka lífeyrir
þaÖan, þótt ekki sé þaö stór upphæÖ. Sein-
ustu átta árin hefir þórunn húiÖ í Frederik
d. VII. Stiftelse, Nansensgade 1. Fyrstu árin
þar greiddi hún húsaleigu, nú hýr hún endur-
gjaldslaust. AriÖ 1914 eignaÖist þórunn
dóttir er Eva heitir, gift Jeppesen, húa þau
í Alahorg, eru tvö hörn í hjónahandi þeirra.
þórunn Einarsdóttir er nú fullra 76 ára aÖ
aldri, en allvel hress og heyrn og sjón held-
ur hún aÖ mestu ennþá, þó notar hún gler-
augu viÓ lestur. Hún hefír ekki séó Island
síÖan hún fór aÖ heiman áriÖ 1905 og þótt
hún ætti kost á heimsókn þangaö, hefír hún
ekki áræÖi lil aö takast svo langa og örö-
uga ferÖ á hendur. þórunn er farin aö ryÖga
í máli, er stafar mest af því, hve lítiÖ hún
hefir komiÖ meÖal íslendinga, en sé fariÖ
aö tala viÖ hana kemur í ljós, aö þaö er
æfíngin sem hana vantar, og svo er mörgum
Islendingum fariÖ hér í landi.
Á SLÓÐUM ÍSLENDINGA
í KAUPMANNAHÖFN
íslendingar á vegi mínurn í Höfn.
VIII. Sveinhjörn Sveinhjörnsson. Honum
— tónskáldinu góÖa — kynntist eg hér í Höfn
áriÖ 1924. Hann hafÖi húiÖ í Edinhorg full 40
ár, hafÖi nú leyst upp heimili sitt þar og
taldi sig húsettan á Islandi en var nú á ferÖ
hér í Höfn. Hann sagöi mér aÖ hann kynni
ekki vel viÖ sig í Reykjavík, fanst vanla þar
hljómlist, og endirinn varÖ sá, aö hann
dvaldi hér þaÖ sem eflir var æfínnar. Hann
haföi veriö réttvel efnaÖur maður, á þeirra
tíma mælikvarÖa, en það fór fyrir honum,
eins og mörgum öðrum fyrr og seinna, aö
„mikill vill meira“. Hann keypti hluti í
gullnámum, en í staÖ þess aÖ auögast meira
missti hann nú allt þaÖ fé, sem honum
hafÖi áskotnast og haföi nú lítiÖ annaÖ aö
lifa af en þaÓ, sem íslenska ríkiÖ veitti hon-
um í heiðurslaun, 4000 kr. ári. En hann var
mjög nægjusamur og sparsamur maÖur.
Eg sá hann og talaði viö liann í fyrsta
skiftiÖ á æfínni heima
hjá systur hans frú Ingi-
björgu Trampe, ætlaði
mér aÖ skrifa um hann
í „17. júní“ og gerði
þaÖ líka. Hann var þá
rétt nýorðinn 77 ára en
vel hress að sjá, ein-
staklega góðlegur mað-
ur og þýður í viðmóti.
Hér tókst meÖ okkur
vinátta sem hélst það, sem eftir var æfí hans.
Eg minnist ennþá fyrstu komu lians á
heimili okkar hjóna. Eg hafði sagt honum,
að hann væri velkomin á lieimili okkar, þá
er honum hentaði best. Og kvöld eitt stóð
hann viÖ dyr mínar, en einsamall. Eg spurði
hann, hvort kona hans væri veik, en hann
sagði aÓ þau heföu ekki kunnað viÖ að
koma hæði, svona óboðin. Er eg sagði hon-
um aó eg vildi sækja konu hans, kom gleÖi-
svipur á andlit hans. þaÖ var heldur engum
öröugleikum bundið, aö fá frú Elenoru til
aö fylgjast með mér heim. þau hjónin gálu
aldrei án annars veriÓ.
Sveinhjörn hafÖi hljómlits í huga hæði í
vöku og svefni og var mjög hugleikið, að
geta komiÖ á prent einhverju af verkum
sínum. En hvaðan átti honum aö koma fé
til þess?
Blaðiö „Musik“ kom þá enn út. Ritstjóri
þess var Godtfred Skjærne, hljómsögufræð-
ingur, lögfræðingur aÖ námi og þá skrifstofu-
stjóri í dómsmálaráöuneytinu. Sveinhjörn
hafði kynnst honum og Skærne reyndist
honum góður og hollur vinur. Hann haföi
hug á því meÖ Sveinhirni, aÖ koma ein-
hverju af verkum hans á prent. Hann réði
honum að sækja um styrk til Dansk-islandsk
Forbundsfond, eða öllu heldur: hann sótti
um styrkinn handa honum, talaöi viÖ ein-
hverja úr sjóðsstjórninni, og Sveinbjörn fekk
1000 kr.
Gamli maðurinn gladdist eins og harn viÓ
fregnina um styrkinn. Og nú hugsaÖi hann
hátt til útgáfu verka sinna, gamallra og
nýrra. Og eitthvað kom líka út, en hvergi
nærri það, sem hann í sinni barnslegu gleói
yfir þessari háu upphæÖ hafÖi hugsaö sér,
en útgáfa slíkra verka er dýr og salan oft
lítil. En hann var ávallt þakklátur Skjærne
fyrir vinahug hans, kom það fram í fallegn
4