Heima og erlendis - 01.10.1953, Blaðsíða 2
ViÖ nýársfagnað árið 1950
Arið 193(5 er Hákon Bjarnason, skógræktar-
stjóri staddur hér, og hefur ()á þótt sjálfsagt
aÖ fá aö heyra liann tala viö fagnaöinn 31.
des. Hann lauk máli sínu á þessa leiö:
„Og þiÖ, sem sitjiÖ liér, veröiö ávallt aÖ
vera þess minnug, aÖ þiÖ eruö útverÖir ís-
lenskrar menningar eins og aÖrir landar
erlendis. Frá ykkur eiga ný áhrif og nýir
menningarstraumar aÖ renna yfír landiÖ, til
þess aÖ hæta |)á einhæfu menningu, sem
þróast hefur á Islandi um langan aldur. Al-
hert Engströin sagöi um íslenska hændur,
aö þeir væru mjög námfúsir, þegar um ætt-
fræði væri aÖ ræÖa, og margir kappkostuÖu
aÖ rekja ættir sinar langt aftur í tímann,
en þeir kynnu ekki aö húa í landinu. Aftur
á móti sagði hann, að sænskir búandkarlar
vissu tæpast hvað afar þeirra heföu heitið,
en þeir kynnu að rækta jöröina. Nú erum
við aö rniklu leyti vaknaðir af þessum þyrni-
rósarsvefni, viö eigum ýmsa framtíðarmögu-
leika, sem við verÖum aö leggja rækt viö.
Og í voninni um, að þiÓ lærið öll eitthvaö
nýtilegt af öÖrum þjóðum og flytjiÖ það
meÖ ykkur heim til landsins, sem okkur
þykir öllum svo vænt um, og viljurn allt hiÖ
besta, óska eg ykkur öllum góÖs og gleói-
legs nýárs og vona, aö viÖ gerum þau ára-
mótaheit og svíkjum þaÖ ekki, aÖ nota tíma
okkar og möguleika þannig, aó okkur megi
auðnast aÖ vekja ætt okkar og áhrif inn í
framtíðina í heillavænlegu starfi.“
Ariö 1937 flytur Jakob Benediktsson, cand.
mag. nýársræðuna. Hann hafði þá veriÖ hér
um langt skeið og margir hugðu, að liann
mundi ilendast hér. En hann flutti þó síÖar
til Islands. Jakoh lauk ræðu sinni þannig:
„Eg þykist nú vita, aÖ ykkur virðist nóg
komið af umvöndunarorÖum til lítilla um-
bóta á vei/.lugleðinni. Ekki er þó meiningin
að draga hér úr gleðskap. Nei, í nótt munuö
þið láta orÖ mín sem vind um eyrun þjóta
og fagna nýja árinu á tilhlýðiiegan hátt. En
öllu gamni fylgir nokkur alvara, og eftir
nýjársnótt kemur nýjársdagur. þá vona eg,
aö þiÓ muniö minnast orða minna og rísa
upp full góöra áforma og strengja þess heit
að vinna íslenzkri menningu gagn, hvert
eftir sinni getu“.
Laugardaginn 31. des. árið 1938 ilytur
síra Pétur T. Oddsson nýársræðuna og lýk-
ur henni meö þessum oróum:
„Islendingar! Látum þaÖ vera vort stærsta
hrösunarefni, aÖ mega skrifa áframhald af
sögu iands vors meÖ eigin lífum okkar og
hjartablóÖi.
36