Heima og erlendis - 01.10.1953, Blaðsíða 5
um í Danmörku sumarmánuöina, þó er
sumarfríið ekki eins langt og á Islandi.
Ferðin gekk greiÖlega til Reykjavíkur, enda
vegurinn góöur, og vorum við þar kl. 4“.
YiÖ komumst ekki lengra meÖ Jensen þetta
sinn, en fylgjum honum áfram seinna — allt
austur í Vik í Mýrdal, en á leiðinni þangaÖ
kemur hann við á Eyrarbakka og ileiri stöÖum.
Á SLÓÐUM ÍSLENDINGA
í KAUPMANNAHÖFN
íslendingar á vegi minum % Höfn.
XI. Jón Hjaltalín Sveinbjörnsson. Eg liafði
oft séð hann í Reykjavík, hann var þá aÓ-
stoðarmaður í Stjórnarráðinu, 1904—06, en eg
kynntist honum ekki fyrr en 1917, hann var
þá fulltrúi í ísl. Stjórnarskrifstofunni í Kaup-
mannahöfn, og áttum við þar tal saman í
fyrsta sinn. Eg var komin hingað í ýmsum
erindum, ætlaði mér meðal annars á náms-
skeiÖ við Skolen for Roghaandværk, og var
það líka. Eg leitaÓi einnig vinnu hér við
ión mína, og naut til þess aóstoöar skrifstof-
unnar eÖa öllu heldur Jóns Krabbe. Eg átti
og tal við Jón Sveinbjörnsson, enda engum
örðugleikum bundið fyrir mann, er nýkomin
var að heiman, því Jóni þótti gaman aÖ
gefa góÖ ráÖ og bendingar. Hann mun hafa
þótst finna hjá mér „taugaveiklun“ og ókyrð,
— heimþrá. Hann furðaði sig þá líka oft á
því seinna, aö eg skyldi hafa orðið hér svo
lengi. Hann minntist oft á þetta við mig,
og hann sagÖi það svo glettnislega, aö eg
var ekki i vafa um, að hann þættist geta
strítt mér með þessu!
Mér féll vel viÓ Jón. Hann var prúður og
viÓkunnanlegur í framkomu og hlátt áfram.
En hann gat farið höröum orðum um menn
og málefni, er hann var andvígur, og mér
fannst oft, eins og honum íindist skoöanir
sínar hið eina rétta. Hann virtist hafa gam-
an aÖ því í viÓræðum að láta skína í föður-
lega umhyggju sína fyrir þeim eöa því, sem
um var rætt.
Jón Sveinbjörnsson gekk ávallt snyrtilega
klæddur, og var auÖséð, að hann var þrifinn
og reglusamur maður. Eg kom nokkrum
sinnum til hans í skrifstofu hans í Amalien-
borg og dáðist að reglusemi hans, hver hlut-
ur á sínum stað. þyrfti hann aÖ finna hók
eða skjal, mundi hann hafa getaÖ tekið það
blindandi í skápnum eða hillunni.
Jón hjó um skeiÖ viÖ Gl. Kongevej og
mættumst við stundum við 0rstedsvej, hann
kom frá skrifstofu sinni og eg frá prent-
smiðjunni í Rosenorns Alle. StöóvaÖi liann
mig oftast, og við röbbuÖum sarnan um dag-
inn og veginn. Hann var því ekki hroka-
fyllri en það, aö hann gat staldraö við og
eytt tíma sinum í hjal viö mann, sem hann
þekkti lítið og einkis sérstaks var aö vænta
af á menntunar sviÖi.
Eg á bréf frá Jóni, er sannar nokkuð af
því, sem eg hér hefi sagt um liann. Eg hafði
sent honum Heima og erlendis og talaö við
hann í síma um blaðiÖ. Hann vildi ekki hafa
blaðiÖ eins og eg hafði hugsaö mér, vildi
hafa þaö frétta- og ádeilublaö. það vildi
eg ekki leggja í. BréfiÖ er dagsett 10. des.
1946:
„Kæri vinur þorfinnur.
Eg miuni yður enn einu sinni á þaÖ, sem
þjer hjelduð fram í blaði yðar, aÖ „sá er
vinur er til vamms segir“, þvi nú fer jeg út
í ýmislegt, sem yður mun mjög mislíka.
Fyrst og fremst þykir mjer leiðinlegt í smá-
greininni um fööursystur mína Aróru Trampe,
að þar hefur misprentast og þjer ekki tekiÖ
eftir því í prófarkaleslri, aö nafn móður
hennar er sagt að sje Kristín, en amma
mín hjet Kirstín; þykir mjer það leiÖin-
ð9