Fagnaðarboði - 01.02.1952, Blaðsíða 5

FAGNAÐARBOÐI
5
Þetta var í fyrsta skipti, sem við kynntumst
fólki fi’á evangelisk-kristnu landi.
Laugardagskvöld hinn 9. maí sáum við strend-
ur Noregs, og lagðist skipið við bryggju í Halden.
Gary forstjóri var á leið heim til Noregs í leyfi
sínu og stóð hann með okkur uppi á þilfarinu.
Fólk kom og leit forvitnislega til okkar, en
hatrið og fyrirlitninguna, sem við áttum að venj-
ast frá öðrum löndum, urðum við ekki vör við
hér. Það heilsaði okkur vingjarnlega og brosti,
— það þótti okkur góðs viti.
Aðfaranótt sunnudags sváfum við um borð, en
um daginn streymdi fólk til skipsins og færði
börnunum appelsínur og banana. Allir voru vin-
gjarnlegir og höfðu samúð með okkur. Margir
horfðu á okkur með tárin í augunum. Nú veit
ég hvaða fólk það var, — það voru hinir trúuðu
í Halden, sem heilsuðu okkur með grát í hjarta,
því að þeir vissu hvers vegna við Gyðingar urð-
um að þola þessar þrengingar. Um það er skrif-
að í Ritningunni. Við vorum undrandi yfir þeim
kæi’leika, er okkur var sýndur, við áttum allt
öðru en kærleika að venjast. Hvar, sem ég kann
að búa á hnettinum, mun ég aldrei gleyma Noregi
né norsku þjóðinni. Eg hefi ekki kynnzt jafngóðu
fólki og þar. Guð verndi og blessi það land.
Það er síðan frá okkur hjónunum að segja, að
við vorum send til Kristiansand, til Guiliksen
bakara. Þar kom okkur mjög á óvart þegar hann
hispurslaust og frá eigin brjósti færði Guði
þakkir fyrir matinn og bað fyrir okkur. Svo
bað hann í Jesú Nafni. Af einskærri hæversku
fórum við með honum til kirkju, þegar hann bað
okkur um það, þvi í okkar augum var kirkjan ná-
tengd Gyðingahatri, fyrirlitningu og vonzku.
Slíkri kirkju höfðum við vanist í þeim löndum,
er við höfðum farið um á flótta okkar. Nú vorum
við uppgefin á öllum þessum hrakningum og vild-
um ekki eiga á hættu að okkur yrði „fleygt út.“
Þetta leiddi til þess, að við sóttum kristilegar
samkomur.
f íbúð okkar hékk Krists-mynd, og féll það
okkur mjög illa. Við reyndum að hylja hana eða
snúa henni upp að veggnum. Samkomurnar sótt-
um við samt sem áður, og iðulega kom fyrir að
við sváfum á þeim. Við gengum út frá því, að það
sem þar væri boðað, væri okkur Gyðingum al-
gjörlega óviðkomandi. Dag einn rann af okkur
svefnmókið og við fórum að hlusta. Mér var nú
Ijóst, að það átti einnig við mig, sem fyrirlesar-
inn sagði, ef ég aðeins vildi veita því viðtöku. Oft
datt mér í hug, að einhver hefði fleiprað í hann
einhverju um mig og að hann þess vegna hefði
sérstaklega valið texta, er átti við mig. Nú í dag
veit ég að þessu var ekki þannig varið, heldur
var andi Guðs að verka til mín.
En ég daufheyrðist við rödd Hans.
Kvöld eitt varð ég eftir í trúboðshúsinu.
Á eftir hinni venjulegu samkomu átti að vera
bænasamkoma. Mig langaði til þess að vera eftir,
þar sem ég vissi ekki hvað bænasamkoma var.
Þar kom mér á óvart, að allir krupu á kné, og
stóð ég ein eftir í örvæntingu og roðnaði af
sneypu. Eg reyndi að krjúpa en gat það ekki.
Engu líkara var, en fætur mínar væru orðnir að
járnstöngum.
Þegar ég sagði frú Gulliksen frá þessu á heim-
leiðinni, sagði hún, að það væri Satan, sem vildi
ekki missa herfang sitt. Þetta fékk mikið á mig.
Nú sneri ég Krists-myndinni við aftur og tók það
burt, sem ég hafði hengt yfir hana. Það kvöld
stóð ég lengi og virti hana fyrir mér, hún var af
Jesú þar sem hann stendur við lokaðar dyr og
knýr á. Hugsunin um það, að ef til vill væri hann
nú að knýja á dyr hjarta míns, gerði mig ennþá
áhyggjufyllri.
Nú kom að því, að ég bað Guð um tákn, ef ég
ætti að trúa því að Jesús væri einnig minn
Messías Þegar ég krafðist þeirra vissi ég ekki að
Jesús hafði sagt: „Gyðingarnir heimta tákn.“
Eg setti skilyrði og sagði Guði hverskyns tákna
ég vænti af Honum. Eg heimtaði þrjú tákn. Hið
fyrsta, að eitthvað kæmi fyrir mig persónulega,
sem ég hefði aldrei orðið fyrir áður, — ekki samt
bundið því skilyrði, að það hefði aldrei hent
áður, einungis ekki komið fram við mig. Hið
annað að ég fengi að sjá Jesúm í draumi, og hið
þriðja, — að ég fengi fréttir að heiman frá
Rúmeníu. I átta ár hafði ég ekkert frétt af ætt-
mönnum mínum, þrátt fyrir ítrekaðar fyrir-
spurnir. Nú hafði ég enn sent bréf og beið eftir
svari.
Eina laugardagsnótt vaknaði ég skyndilega við
það, að mér þótti einhver standa hjá mér og