Fagnaðarboði - 01.03.1952, Blaðsíða 4

4
FAGNAÐARBOÐI
Yitnisburður minn. Samtal við William Branham
Haustið 1951 var ég í mikilli neyð vegna inn-
vortis sjúkdóms. Meðui voru hætt að verka á
mig þegar ég fékk kvalaköstin, nema sterkar
sprautur, sem linuðu kvalirnar í það skiptið, en
svo fékk ég uppköst og flökurleika af þessum
sprautum, stundum í sólarhring á eftir, og fannst
mér illt að þurfa að lifa við þetta. Eg var orð-
in hugsjúk út af þessu og vissi ekki hvað ég
átti að gera.
Eg hafði frétt að Guðrún Jónsdóttir í Hafnar-
firði bæði fyrir sjúku fólki, og ákvað ég nú einn
daginn þegar mér leið svo illa að ég treysti mér
ekki til að vinna að hringja til Guðrúnar og
biðja hana að koma að tala við mig. Fyrir þrá-
beiðni mína kom hún heim til mín sama daginn,
sem ég hringdi, enda þótt hún ætti mjög annríkt.
Mér fannst ég ómögulega geta beðið til morg-
uns.
Guðrún lét mig skilja það, að lækningin væri
grundvölluð á trú, og krupum við í innilegri
bæn til Frelsarans. Síðan hefir bænin verið með-
alið mitt og Jesús Kristur læknirinn minn.
Ekki vissi ég þegar ég hringdi til Guðrúnar
að hún prédíkaði. Það sagði hún mér um leið
og hún kvaddi mig og bætti því við að ég væri
velkomin á samkomurnar. Eg þakkaði fyrir,
en ekki hafði ég neina löngun til að þiggja þetta
boð þá.
Samt liðu ekki nema fáir dagar, þar til ég
þáði boð þetta, og gerði ég það meir í virðingar-
skyni við hana en fyrir sjálfa mig. En ég- varð
ekki fyrir vonbrigðum. Engan hafði ég heyrt
fara betur með Fagnaðarerindið. Guðrún las
fyrst kafla úr Bibliunni og lagði svo út frá hon-
um á alveg sérstaklega hugljúfan hátt, alveg
undirbúningslaust og þarna var ekkert dregið
undan og engu bætt við. Þarna var Fagnaðar-
erindið flutt einfaldlega eins og það kemur fyr-
ir, og mikið fór ég glaðari heim af samkomunni
heldur en þegar ég kom þangað. Svo fór ég að
fara oftar á samkomur og ekki leið á löngu þang-
að til ég fann að ég var ekki trúuð nema að
nafninu til. Nú fór ég að lesa ritning-
una af meiri innri þörf til uppbygging-
ar, en ég hafði áður gjört, og nú leggst
ég sjaldan til svefns á kvöldin án þess að
hafa lesið Guðs Orð. Eg sá að það voru ekki
nema tveir vegir til, annar lá til glötunar, hinn
Skömmu áður en Branham fór til Afriku átti
Lindsay ritstjóri þetta samtal við hann.
Trúir þú því, bróðir Branham, að dómurinn
yfir heiminum í Ijósi hinna núverandi heimsvið-
burða sé skammt undan?
„Já, ég trúi því. Hinar misheppnuðu friðar-
tilraunir, stríð og orðrómur um strið boðar að
dómurinn er í nánd.
Hefur þú myndað þér sérstakar skoðanir um
ástandið í Kóreu? Er það skoðun þín, að ástand-
ið í heiminum fari versnandi, eða það muni
breytast til hins betra og að við megum vænta
f riðartímabils ?
Eg hygg að um varanlegan frið verði ekki að
ræða fyr en Jesús kemur. Þá mun Guðs-friðar-
ríki verða um alla jörð. Áður en sá dagur renn-
ur upp, býst ég ekki við friði í heiminum, heldur
að hann fari versnandi.
Það er kunnugt að þú hefur sérstaka köllun
frá Guði, sem brautryðjandi fyrir þessa miklu
frelsis- og lækningavakningu. Væntir þú stærri
viðburða?
Já, bróðir Lindsey, samkvæmt Guðs Orði trúi
ég þvi fastlega, að við eigum í vændum eitthvað
meira en við nokkurn tíma áður höfum upplifað,
— endurtekningu hinna postullegu tíma eins
og Jesaja 59, 19. boðar (í ensku Biblíu þýð):
til eilífs lífs. Eg fann að það var ekki bæði hægt
að lifa heiminum og Guði, og nú varð ég að
velja á milli. Ef ég vildi vera Guðs barn, varð ég
að láta af hégómanum og yfirleitt öllu, sem heim-
urinn hefir upp á að bjóða. Nú var ekki annað
eftir en spyrja sjálfa sig. Hvoru megin viltu
ganga? Þegar hér var komið hugleiðingum mín-
um þurfti ég ekki andartak til að hugsa mig
um. Eg valdi veginn til lífsins, fyrir Guðs náð,
í faðm Hans, sem elskaði okkur að fyrra bragði.
Hann fyrirgaf mér syndirnar, leysti mig frá
synd og dauða og sjúkdómum. Faðmur Hans
stendur öllum opinn, aðeins að við viljum koma.
Hann stendur fyrir utan dyrnar og knýr á. —
Hleypið Honum inn!
Þökk sé þér, elskaði Jesús að fyrir þinar benj-
ar og upprisukraft er ég frjáls. Amen.
Sylvía Haraldsdóttir.