Fagnaðarboði - 01.04.1952, Blaðsíða 2

FAGNAÐARBOÐI
Postulabréfið.
Postularnir og öldungarnir, bræðurnir, senda
bræðrunum í Antíokkíu, Sýrlandi og Kilikíu, er
áður voru heiðnir, kveðju sína. Með því að vér
höfum heyrt að nokkurir, er út hafa gengið frá
oss, hafi óróað yður með orðum sínum og truflað
sálir yðar, án þess að vér hef ðum þeim neitt um
boðið, þá hefur oss litist, er vér vorum orðnir á
eitt sáttir, að senda til yðar til þess kjörna menn
með vorum elskulega Barnabasi og Páli, mönnum
er lagt hafa líf sitt í hættu fyrir Nafn Drottins
vors Jesú Krists. Vér höfum því sent Júdas og
Sílas, og boða þeir yður hið sama munnlega; því
að Heilögum Anda og oss hefur litist, að leggja
eigi frekari byrðar á yður en þetta, sem nauðsyn-
legt er, að þér haldið yður frá skurðgoðafórnum
og frá blóði og frá köfnuðu og frá saurlifnaði.
Ef þér varist þetta mun yður vegna vel. Verið
sælir. — Post. 15, 23—29.
Eins og að söfnuðurinn í Antíokkíu hafði þörf
fyrir að heyra boðskap þessa bréfs, á sínum tíma,
þá hafa hin sundurdreifðu börn Guðs í dag, ekki
síður þörf fyrir að íhuga efni þess og úrskurði
postulanna, sem með Kristi lifðu og nutu upp-
fræðslu Hans.
Eins og hinar ýmsu kenningar komu upp á
þeim tíma, láta þær ekki síður á sér bera nú á
tímum.
Ekki áttu þær kenningar neinn rétt á sér,
enda þótt þær virðast ekki hafa verið bornar
fram af illum hvötum, heldur aðeins af vanþekk-
ingu á Fagnaðarerindinu.
Skilningurinn virðist hafa verið sá, að taka
bæri stykki úr nýja fatinu til þess að gera við hið
gamla en ekki bæri algjörlega að hafa klæða-
skipti.
Sama tilhneigingin virðist vera ríkjandi hjá
ýmsum enn í dag. Aðeins að taka nokkuð af
boðskap Frelsarans, til þess að prýða með hina
gjörspilltu menningu nútímans.
Enda þótt postularnir geri það ljóst, að það
sé ekki f yrir lögmálsverk að nokkur verði hólpinn
heldur aðeins fyrir náð Drottins Jesú, á sama
hátt og heiðingjarnir, sem ekkert lögmál hafa.
Það er ekki til neins að ætla sér að gera við
hinar gatslitnu siðvenjur hins gamla heims.
Á sama hátt og þetta bréf hafði huggun og
gleði að færa söfnuði Antíokkíu manna, þá hefir
það alla tíma sama gildi fyrir hvern einn, sem
sannleikans leitar, þar sem það boðar aðeins létt-
bærar byrðar, er verða indælar þeim, sem elska
sinn Herra.
Hvernig ættu þeir að taka þátt í skurðgoða-
fórnum, sem hafa lært að þekkja kærleika Guðs,
og leystir eru úr ánauð skurðgoðadýrkunarinn-
ar, þar sem Satan blekkir hugi dýrkendanna og
villir þeim sýn, svo að þeir gleyma hinum eina
sanna Guði, sem öll vegsemdin ber.
Nútímamenn gera gys að keisaradýrkun Róm-
verja og annarra fornþjóða, og teJja sig hátt
hafna yfir heimsku þeirra. En hvað segir saga
þessarar aldar, er hún lýsir flokkadrætti og
foringjadýrkun, yfirstandandi kynslóðar. Eru
ekki skurðgoðin alltof nátengd hugsunarhætti
heimsbúa enn í dag, þó að postular Drottins hafi
sterklega við þeim varað?
Hversu margir eru þeir ekki, sem álasa Adam
og Evu fyrir að eta af skilningstrénu góðs og
ills, en brjóta svo boðorðið um blóðneyzluna, sem
báðir sáttmálarnir boða mönnunum að varast?
Er það ekki af því, að menn telja það ekki saka
fremur en að eta af skilningstrénu, sem högg-
ormurinn taldi konunni trú um að væri nyt-
samlegt?
Er það ekki einnig álitin óþörf eyðsla, eins og
Júdasi þótti illa varið smyrslunum er María
smurði Drottin sinn með, að kasta frá sér hinu
kafnaða, er satt gæti hina fátæku og snauðu.
Margir eru það, sem dá og vegsama fagrar
listir. Fegurðin hefir lengi heillað hugi manna.
Menntun og þekking útrýmir margvislegum ó-
hreinindum, sem áður fengu að halda velli.
Þó er þessi allra alda upplýstasta öld, að öll-
um líkindum flestum öldum saurlífari, enda þótt
hið umrædda bréf vari við saurlifnaði, og Guðs
Orð kenni að hver önnur synd, sem mennirnir
drýgja, sé fyrir utan líkamann, en sauiiifnaður-
inn setji sín viðbjóðslegu merki bæði á likama
og sál.
Á sama hátt og Antiokkiumönnum mundi
vegna vel ef þeir héldu sig við úrskurð postul-
anna.
Þannig uppskera þeir alla tíma velgengni og
sæluríkan frið, sem heyra Guðs Orð og varð-
veita það.
Einar Einarsson.