Fagnaðarboði - 01.04.1952, Blaðsíða 2

2
FAGNAÐARBOÐI
Postulabréfið.
Postularnir og öldungarnir, bræðurnir, senda
bræðrunum í Antíokkíu, Sýrlandi og Kilikíu, er
áður voru heiðnir, kveðju sína. Með því að vér
höfum heyrt að nokkurir, er út hafa gengið frá
oss, hafi óróað yður með orðum sínum og truflað
sálir yðar, án þess að vér hefðum þeim neitt um
boðið, þá hefur oss litist, er vér vorum orðnir á
eitt sáttir, að senda til yðar til þess kjörna menn
með vorum elskulega Barnabasi og Páli, mönnum
er lagt hafa líf sitt í hættu fyrir Nafn Drottins
vors Jesú Krists. Vér höfum því sent Júdas og
Sílas, og boða þeir yður hið sama munnlega; því
að Heilögum Anda og oss hefur litist, að leggja
eigi frekari byrðar á yður en þetta, sem nauðsyn-
legt er, að þér haldið yður frá skurðgoðafórnum
og frá blóði og frá köfnuðu og frá saurlifnaði.
Ef þér varist þetta mun yður vegna vel. Verið
sælir. — Post. 15, 23—29.
Eins og að söfnuðurinn í Antíokkíu hafði þörf
fyrir að heyra boðskap þessa bréfs, á sínum tíma,
þá hafa hin sundurdreifðu börn Guðs í dag, ekki
síður þörf fyrir að íhuga efni þess og úx’skurði
postulanna, sem með Kristi lifðu og nutu upp-
fræðslu Hans.
Eins og hinar ýmsu kenningar kornu upp á
þeim tima, láta þær ekki síður á sér bera nú á
tímum.
Ekki áttu þær kenningar neinn rétt á sér,
enda þótt þær virðast ekki hafa verið bornar
fi’am af illum hvötum, heldur aðeins af vanþekk-
ingu á Fagnaðarerindinu.
Skilningurinn virðist hafa verið sá, að taka
bæri stykki úr nýja fatinu til þess að gera við hið
gamla en ekki bæi’i algjörlega að hafa klæða-
skipti.
Sama tilhneigingin virðist vera í’íkjandi hjá
ýmsum enn í dag. Aðeins að taka nokkuð af
boðskap Frelsarans, til þess að prýða með hina
gjörspilltu menningu nútímans.
Enda þótt postularnir geri það ljóst, að það
sé ekki fyrir lögmálsverk að nokkur verði hólpinn
heldur aðeins fyrir náð Drottins Jesú, á sama
hátt og heiðingjarnir, sem ekkert lögmál hafa.
Það er ekki til neins að ætla sér að gera við
hinar gatslitnu siðvenjur hins gamla heims.
Á sama hátt og þetta bréf hafði huggun og
gleði að færa söfnuði Antíokkíu manna, þá hefir
það alla tíma sama gildi fyi’ir hvern einn, sem
sannleikans leitar, þar sem það boðar aðeins létt-
bærar byrðar, er verða indælar þeim, sem elska
sinn Herra.
Hvernig ættu þeir að taka þátt í skurðgoða-
fórnum, sem hafa lært að þekkja kærleika Guðs,
og leystir eru úr ánauð skurðgoðadýrkunarinn-
ar, þar sem Satan blekkir hugi dýi'kendanna og
villir þeim sýn, svo að þeir gleyma hinum eina
sanna Guði, sem öll vegsemdin ber.
Nútímamenn gera gys að keisaradýrkun Róm-
verja og annarra fornþjóða, og teJja sig hátt
hafna yfir heimsku þeirra. En hvað segir saga
þessarar aldar, er hún lýsir flokkadrætti og
foi’ingjadýrkun, yfirstandandi kynslóðar. Eru
ekki skurðgoðin alltof nátengd hugsunarhætti
heimsbúa enn í dag, þó að postular Drottins hafi
sterklega við þeim vai’að?
Hversu margir ei’u þeir ekki, sem álasa Adam
og Evu fyrir að eta af skilningstrénu góðs og
ills, en bi’jóta svo boðorðið um blóðneyzluna, sem
báðir sáttmálarnir boða mönnunum að varast?
Er það ekki af því, að menn telja það ekki saka
fremur en að eta af skilningstrénu, sem högg-
ormui’inn taldi konunni trú um að væri nyt-
samlegt?
Er það ekki einnig álitin óþörf eyðsla, eins og
Júdasi þótti illa vai’ið smyrslunum er María
smurði Drottin sinn með, að kasta frá sér hinu
kafnaða, er satt gæti hina fátæku og snauðu.
Margir ei’u það, sem dá og vegsama fagi’ar
listir. Fegurðin hefir lengi heillað hugi manna.
Menntun og þekking útrýmir margvíslegum ó-
hreinindum, sem áður fengu að halda velli.
Þó er þessi allra alda upplýstasta öld, að öll-
um líkindum flestum öldum saurlifax’i, enda þótt
hið umi’ædda bréf vari við saurlifnaði, og Guðs
Orð kenni að hver önnur synd, sem mennii’nir
di’ýgja, sé fyrir utan líkamann, en saurlifnaður-
inn setji sín viðbjóðslegu merki bæði á líkama
og sál.
Á sama hátt og Antiokkiumönnum mundi
vegna vel ef þeir héldu sig við úrskurð postul-
anna.
Þannig uppskex’a þeir alla tíma velgengni og
sæluríkan fi’ið, sem heyra Guðs Orð og varð-
veita það.
Eincir Einarsson.