Fagnaðarboði - 01.04.1952, Síða 6

6
FAGNAÐARBOÐI
Guð minn, er ég trúi á!
Því að Hann frelsar þig úr snöru fuglarans,
frá drepsótt glötunarinnar,
Hann skýlir þér með fjöðrum sínum,
undir vængjum Hans mátt þú hælis leita,
trúfesti Hans er skjöldur og verja.
Eigi þarft þú að óttast ógnir næturinnar,
eða örina, sem flýgur um daga,
drepsóttina, er reikar um í dimmunni,
eða sýkina, er geisar um hádegið.
Þótt þúsund falli þér við hlið
og tíu þúsund þér til hægri handar,
þá nær það ekki til þín.
Þú horfir aðeins á með augunum ....
Þessi dásamlegi söngur varð okkur lifandi
opinberun um mátt Drottins til þess að frelsa sína
frá drepsóttinni.
Dag einn var ég ein á bæn í stofunni minni.
Ég bað Drottin um að vernda okkur. Börnin
voru fimm, svo alls vorum við þá sjö á heim-
ilinu.
Allt í einu sá ég í sýn húsið, sem við bjuggum
í. Það stóð á grænni grund og bar fallega við
skóginn í baksýn. Eg sá stóran engil svífa yfir
þaki hússins og heyrði þessi orð: Er ég sé Blóðið,
mun ég ganga fram hjá yður; .... 2. Mós. 12,13.
og því næst heyrði ég einnig þessi orð: En yfir
yður, sem óttist Nafn mitt, mun réttlætissólin
upp renna með græðslu undir vængjum sínum.
Malak. 4, 2.
Enginn okkar fékk veikina. Lofað veri Hans
Heilaga Nafn. Við fengum að þreifa á þvi, að
Hann er þess megnugur að vernda sina. Oft
hefur Drottinn opinberazt mér í dásamlegri'
lækningu. Sérstaklega er mér minnisstæður
atburður, sem kom fyrir skömmu eftir að ég
lét skírast.
Þá fékk ég miklar þrautir í bakið og hnakk-
ann, sem breiddist út um allt höfuðið. Eg var
mjög þjáð og kvalirnar jukust með degi hverjum.
Ekki vissi ég hvaða sjúkdómur þetta var. Eg
hafði ekki leitað til neins læknis, ég treysti því,
að Drottinn væri minn læknir. Eg lá sjúk í
margar vikur. Dag einn var ég ákaflega þungt
haldin. Mér fannst ég ekki vera með fullri rænu
og var sem ég mundi líða út af þá og þegar. Með
mestu erfiðismunum gat ég haldið mér vakandi.
Eg sendi son minn til nábýliskonu minnar, er
var systir í Drottni og bað hana um að koma
og biðja fyrir mér. Hún sendi drenginn til baka
með þau skilaboð, að hún væri að þvo þvott, og
gæti því ekki komið. Þá sendi ég drenginn aftur
til hennar með þau boð, að hún yrði að koma
þar sem ég væri afar mikið veik.
Þá kom hún. Eg man eftir því, að hún sagði
við mig: Ó Margit, ég er svo vesæl og snauð í
anda að ég get ekkert annað gert, en lesið fyrir
þig í Biblíunni. En þá hrópaði ég: Viltu biðja —
biðja, aðeins biðja, og áður en ég vissi af kom
kraftur Drottins yfir mig og ég fann hvernig
mér var lyft upp af tveim sterkum örmum. Eg
fann hvernig ég hvíldi á þeim hátt uppi undir
þakinu og heyrði þá greinilega þessi orð: Sökum
þess að þú ert dýrmætur í mínum augum ....
Jes. 43, 4.
Nú komst ég aftur til sjálfrar min og fann
heit tár systurinnar falla niður á hendur mínar.
Því næst tók hún í hönd mér og reisti mig upp
í Jesú Nafni. Kvalirnar voru álgjörlega horfnar,
og ég hef ekki fundið til þeirra síðan.
Ég hef einnig reynt Drottin í að lækna börn-
in mín. Ritningin segir: Því að yður er ætlað
fyrirheitið og bömum yðar .... Post. 2, 39.
Sonur minn var ekki nema fimm ára, þegar
hann varð alvarlega veikur af gulu. I marga
daga lá hann rúmfastur og nærðist ekkert. Því,
sem hann kom niður af mat, kastaði hann jafn-
óðum upp aftur.
Hann gat ekki haldið niðri svo miklu sem ein-
um vatnssopa. Hann varð horaður og vesæll
og var ég mjög hrædd um að við myndum missa
hann. Ég bað Drottin um að lækna hann og
gefa honum heilsuna aftur.
Svo var það morgun einn, að einkennileg ró
kom yfir mig samfara ríkri þörf til bænargerðar.
Mér fannst ég þurfa að hraða mér að leita til
Drottins í bæn, því að Hann vildi mér eitthvað.
Ég fór þess vegna fram í eldhúsið en dyrnar
stóðu opnar inn að stofunni, þar sem drengur-
inn okkar lá í rúminu sínu. Ég kraup niður við
stól og opnaði nú sorgmædda hjartað mitt fyrir
Jesú. Allt í einu heyrði ég hljómfagra djúpa
karlmannsrödd segja við hægri hlið mér: Ef
þér eruð í mér og Orð mín eru í yður, þá biðjið
um hvað sem þér viljið, og það mun veitast yður.
Jóh. 15, 7.
Við síðustu orðin hvarf röddin upp á við. Ég
fékk ríka blessun þarna, sem ég kraup og fann
að Jesús sjálfur hafði birzt mér.
Á sömu stundu hrópaði drengurinn á mig og