Fagnaðarboði - 01.04.1952, Síða 7

FAGNAÐARBOÐI
7
sagði: Mamma, fáðu mér fötin mín, ég ætla að
fara á fætur. Ég hljóp til hans og þá sagði hann:
Nú er ég orðinn heilbrigður aftur, og var mér
nú ljóst að Jesús hafði læknað hann. Ég tók
hann upp í Jesú Nafni og klæddi hann í fötin.
Síðan hafði ég hann með mér þegar ég fór
til búsins, þar sem ég var vön að kaupa mjólk.
Drengurinn var alheilbrigður. Lofaður veri
Drottinn Jesús. Alla leiðina hljómaði þessi
söngur í hjarta mínu:
Þú fékkst að mæta Hinum Lifandi!
Ö, hvílík sælurík, sælurík stund.
Drengurinn styrktist með degi hverjum og
fékk matarlystina aftur. Það var dásamlegt að
fá að upplifa slíkt. Drottinn bregzt ekki. Hann,
sem gaf fyrirheitin, Hann mun einnig efna þau.
Hallelúja.
I mörg ár hér eftir höfðum við samkomur á
heimili okkar, og öll vorum við sem ein stór
fjölskylda eða systkinahópur. Vinirnir höfðu
ætíð eitthvað meðferðis, ýmist mjólk, egg,
mjöl eða gott smjör. Allir voru vingjarnlegir og
umhyggjusamir, og vildu miðla okkur af öllu
sínu. Sannur bróðurkærleikur í Jesú Kristi
sameinaði okkur öll.
Mig langar til þess að segja ykkur frá því,
hvernig Jesús Kristur læknaði manninn minn.
Sumar eitt fékk hann blóðeitrun vegna bruna-
ígerðar í hendi. Mikil bólga kom í höndina. Á
samkomu var hann sérstaklega tekin til fyrir-
bænar. Blóðeitrunin stöðvaðist, og hönd hans
varð heil aftur.
Drottinn hefur einnig hjálpað okkur þegar
fjárhagserfiðleikar hafa steðjað að.
Vetur einn var lítið um atvinnu. Maðurinn
minn hafði fengið loforð fyrir vinnu, en það
drógst á langinn að hann fengi hana. I búðinni,
þar sem trúuð systir rak brauða- og mjólkur-
sölu, skuldaði ég 10 krónur. Eg hafði lofað að
borga þetta tiltekinn laugardag, því að ég treysti
því fastlega, að maðurinn minn væri þá búinn
að fá vinnuna, sem honum hafði verið lofuð. En
þetta brást. Þegar að skuldadeginum kom, var
ég mjög áhyggjufull. Ég átti ekki eyri til í eigu
minni og ekkert til þess að kaupa mat fyrir til
helgarinnar. Þá bað ég Drottin um að hjálpa
mér, svo að ég, að minnsta kosti, gæti greitt
skuld mína við systurina. Mér þótti afar leitt
að geta ekki staðið í skilum við hana eins og ég
hafð.i iofað. Eg hélt nú áfram húsverkunum, því
þetta var fyrir hádegi. Að lítilli stundu liðinni
var barið að dyrum. Þar var komin systir frá
söfnuði í Drammen með fimm krónur handa
inér: Þú verður að fyrirgefa hvað þetta er litið,
en við áttum ekki meira til í kassanum okkar.
Eg sagði henni nú hvernig væri ástatt fyrir
okkur, og að ég hefði leitað í bæn til Drottins
og beðið um hjálp. Eg var henni mjög þakklát
fyrir gjöfina, ennþá vantaði mig fimm krónur,
en verið gæti að Guð sendi einhvern annan með
þær til mín, sagði ég við hana um leið og hún
fór. Tímum saman beið ég eftir hinum fimm
krónunum og var alltaf að líta á klukkuna. Eg
var hrædd um að búið yrði að loka mjólkur-
sölunni áður en ég fengi þær.
Margsinnis var ég í þann veginn að fara með
þessar fengnu fimm krónur, sem ég áleit syst-
urinni betra að fá en ekkert. En í hvert skipti,
þegar ég ætlaði að taka þær, var sem innri rödd
hvíslaði að mér: Bíddu dálítið ennþá, og svo lét
ég þær liggja kyrrar. Nú heyrði ég að einhver
gekk hratt inn eftir ganginum til eldhússins og
inn kemur önnur systir. Hið fyrsta sem ég rak
augun í, var fimmkrónu seðill sem hún hélt á
í hendinni. Hún kvaðst hafa fengið vísbendingu
frá Drottni um að færa mér fimm krónur og
hún yrði að hafa hraðann á, fannst henni.
1 miklum flýti hafði hún farið niður á skrif-
stofu til mannsins síns, þvi sjálf hafði hún ekki
neina peninga handbæra. Hún bað hann um að
hraða sér því þetta þyldi enga bið og fór svo
með sporvagni þangað sem ég bjó. Ekki var
henni nákvæmlega kunnugt um heimilisfang
mitt, hún hafði aldrei heimsótt mig áður, en
hún hugsaði sem svo: Drottinn veit hvar hún á
heima. Hún sté af sporvagninum og gekk inn í
hús eitt og spurði eftir mér. Þá var henni sagt
að ég byggi einmitt í þessu sama húsi. Um leið
og hún kom inn til mín sagði ég: Nú koma hinar
fimm krónurnar, það eru einmitt þær, sem ég
er að bíða eftir. Svo sagði ég henni frá öllu,
hvernig ég hafði beðið Drottin um hjálp svo að
ég gæti staðið í skilum.
Við fengum báðar mikla blessun og höfðum
tíma til bænar áður en mjólkurbúðinni var
lokað. Ég fór og borgaði systurinni þessar
10 krónur eins og ég hafði lofað henni. Þennan
sama dag bárust mér ennþá einar fimm krónur
og gat ég því keypt mér dálítið af mat til sunnu-
dagsins.