Fagnaðarboði - 01.05.1952, Blaðsíða 6

6
FAGNAÐARBOÐI
Skyldi mamma virkilega vera hætt að biðja
fyrir honum, hugsaði hann. Ef til vill væru syndir
hans svo miklar, að Drottinn gæti ekki fyrir-
gefið honum. Gat það verið? Ef til vill væri
mamma fyrir löngu dáin. Þá væri hann alger
einstæðingur og hrollur fór um hann við þá
hugsun. Hver myndi þá biðja fyrir honum? Ekki
svo að skilja, að hann óskaði eftir þvi að beðið
væri fyrir honum. Það reyndi hann að sann-
færa sjálfan sig um, nei, heldur var það þessi
ónotatilfinning, að vera algerlega einmana í
heiminum.
Nú reyndi hann árangurslaust að rifja eitt-
hvað upp fyrir sér af því, sem móðir hans hafði
sagt og því, sem honum hafði verið kennt í
sunnudagaskólanum. Það hafði verið eitthvað
um „syndir sem skarlat“ og ,,um ungan mann,
sem ferðaðist í fjarlægt land“. Þetta var honum
allt svo óljóst og nú sá hann eftir því, að hann
skyldi ekki hafa spurt fangavörðinn nánar um
þetta. Hann þráði að verða heiðarlegur, en
hvernig átti það að takast? Hvað hafði fanga-
vörðurinn átt við, er hann sagði: — Þau ár,
sem nagarinn hafði eyðilagt. Honum leið svo
illa, þegar hann hugsaði um þetta, að jafnvel
hið nýendurheimta frelsi gat ekki bætt úr þeirri
vanlíðan. John komst til járnbrautarstöðvar-
innar rétt áður en lestin lagði af stað. Sam-
kvæmt 13. grein hegningarlaganna hafði hann
fengið farmiða til þess bæjar, þar sem hann hafði
verið dæmdur, og auk þess hafði fangavörður-
inn gefið honum 5 dollara, sem gátu komið hon-
um að gagni fyrstu dagana, þar til hann fengi
eitthvað að vinna. Kvíði og ókyrrð ríkti í sál
hans, þegar hann steig upp í lestina.
Honum til mikils hugarléttis fann hann mann-
lausan vagnklefa og settist þar. Hvað átti hann
nú að gera, þegar lestin kæmi á áfangastaðinn.
Hann fór nú að brjóta heilann um hvort móðir
hans væri enn á lifi og hvort hann gæti fundið
hana á gamla heimilinu þeirra. Sá staður var
í margra mílna fjarlægð frá þeim bæ, er hann
nú var á leiðinni til. Ef til vill gæti hann unnið
sig áfram stað úr stað, þangað til hann kæmist
alla leið. Þegar hann leit út um gluggann, sá
hann, að leiðin lá fram hjá kyrrlátum þorpum
og vingjarnlegum grösugum býlum. Samt hvarf
óróleikinn eigi úr sál hans, en varð öllu heldur
tilfinnanlegri.
Ég hef lagt líf mitt algerlega í rústir, hugsaði
hann með biturleik í hjarta. Var það þetta, sem
fangavörðurinn hafði átt við, þegar hann talaði
um ár nagarans. Hann var aðeins þrítugur að
aldri, en fangelsisvistin hafði haft djúptæk áhrif
á sál hans og honum fannst hann vera orðinn
gamall maður. Mikið hefði verið gott að hafa
eitthvað til að lesa, þá hefði hann kannske getað
bægt burtu þessum óróandi hugsunum. Hann
litaðist um í klefanum, en ekki einu sinni dag-
blað var sjáanlegt. En allt í einu kom hann auga
á bréfmiða er stungið hafði verið bak við stól-
bakið andspænis honum. Hann teygði sig eftir
honum. Þetta var smárit, aðeins fjórar blað-
síður. Fyrstu orðin, sem hann las, voru með
feitu letri, og voru þessi:
Hinir vesælu, — þeir einu, sem Drottinn
frelsar!
Hvernig átti hann að skilja þetta? Hann, sem
hélt að Drottinn frelsaði aðeins góða menn. Nú
langaði hann til þess að lesa áfram, og áður en
hann hafði lesið allt ritið, hafði Orð Drottins
hitt hann í hjartastað. Hann sá sitt spillta líf
í ljósi Ritningarinnar, og hrópaði: „Ö, Drottinn
hvað á ég að gera til þess að frelsast?"
Hjartað barðist í brjósti hans, þegar hann las
áfram. Hann fékk að sjá, að Kristur var kominn
til þess að frelsa synduga menn, en eigi réttláta,
og að allir menn væru sekir við Guð, en Frels-
arinn hefði greitt endurlausnargjaldið fyrir alla
menn. Smárit þetta endaði með þessum sálmi,
sem hann las með augun full af tárum:
Fyrir tillit er líf á hinn krossfesta Krist,
kjós þér líf, og Hans dýrkeypta frið.
Svo litsekur, lít upp til Hans og ver frí.
Lít nú Frelsarans krossnagla bið.
Þessi fyrrnefndi afbrotamaður festi augun á
Kristi Jesúm og með Hann og ekkert annað
fyrir augum sér, kreisti hann miðann í hendi
sér, féll á kné og hrópaði í sálarangist: „Ó, góði
Guð. Ég er afhrak. Eg hef fyrirgert lífi minu
og kramið í sundur hjarta móður minnar, en
hér stendur á miðanum, að þú frelsir auma synd-
ara og ég trúi þvi.“
Bænheyrslan kom undir eins. Djúpur friður,
sem engin orð fá lýst, fyllti harta hans.
Allur glundroði var horfinn úr sálu hans, allur
kviði og óvissa. Syndabyrðinni var létt af hon-
um og hann stóð upp réttlættur í Kristi Jesú.
Enn var hann einn í klefanum, sem betur fór.