Fagnaðarboði - 01.05.1952, Blaðsíða 7

FAGNAÐARBOÐI
7
Gleðisöngur fyllti hjarta hans og fagnandi hróp-
aði hann:
— Nú sé ég, að Drottinn gétur bætt mér upp
eyðileggingar nagarans.
Tíu dögum síðar, á sunnudagsmorgni, gekk
þi’eyttur maður eftir þjóðveginum. John átti að-
eins þessa einu ósk, að hitta móður sína aftur,
ef hún enn væri á lífi. Hann trúði þvi, að nú
væri hann frelsað Guðs barn. Drottinn hefði
bænheyrt móður hans, og nú myndi Hann hjálpa
honum til þess að finna hana. Það var nær
ókleift fyrir hann að fá nokkra vinnu og nú
voru tveir dagar siðan hann hafði eitt sínum
síðasta eyri. Hann var máttlítill og honum var
hætt við að fá svima, vegna næringarskorts.
Margir óku fram hjá í bifreiðum, en ,enginn
bauð honum með sér. Snemma um morguninn
vissi hann, að nú átti hann ófarnar tæpar tvær
mílur til heimaþorpsins. Hann hugleiddi með
sjálfum sér, hvort hann myndi finna móður sína
þar. Hann hélt áfram göngunni í einn til tvo
tíma, en þá fann hann að kraftarnir voru þrotn-
ir. Óstjórnleg hræðsla greip hann. Ó, ef hann
væri nú ekki frelsað Guðs barn! Hann tók sam-
anvafinn miðann upp úr vasa sínum og las það,
sem á honum stóð. Nú kunni hann það næstum
allt utanbókar:
Því svo elskaði Guð heiminn ....
Fyrir tillit er líf á hinn krossfesta Krist ....
Drottinn minn ég trúi. Ég vil hafa þig ávallt
fyrir augum mínum. Hjálpaðu mér til að finna
hana mömmu mína.
Nú kom hann auga á stóra byggingu, skammt
frá þjóðveginum, en þaðan lá vegspotti upp að
húsinu. Átti hann að áræða, að biðja þar um
matarbita. Þetta var hann ákveðinn að gera
og gekk nokkur skref í áttina til hússins, en
þá sortnaði honum fyrir augu og hann hné niður
á grasflötina. Hann heyrði nú eins og í draumi
að hifreið var hemlað og barnsrödd sagði: — Ó,
pabbi, hvað gengur að aumingja manninum?
Stundarfjórðungi síðar, þegar hann opnaði
augun lá hann í rúmi og maður með hvíta nelliku
í jakkahorninu laut yfir hann.
— Líður yður hetur núna, spurði maðurinn.
— Já, þakka yður fyrir, hvar er ég, svaraði
John.
— Þér eruð á K-elliheimilinu og ég er Forbes
læknir.
— Eruð þér komnir langt að?
— Ég hef farið fótgangandi rúmar fjörutíu
mílur.
— Eruð þér ekki svangur?
— Jú, það er ég!
— Hér er matur handa yður, sagði hann um
leið og inn kom kona vingjarnleg á svipinn og
lítil telna með henni.
— Yður mun líða betur er þér hafið matast.
Þetta var fyrsta máltíðin, er hann hafði neytt
um lengri tíma og nú fann hann hvernig hann
fékk máttinn aftur. Þegar hann leit upp, sá hann
litlu stúlkuna, sem horfði á hann rannsakandi
augum. Hún bar rauða litla nelliku á brjóstinu.
Jafnframt sá hann, að þau hin báru hvítar
nellikur.
— Líður þér betur núna, spurði litla stúlkan.
— Já, góða mín, svaraði John brosandi.
— Af hverju ert þú ekki með nelliku, spurði
hún barnslega. — Ég hélt að allir bæru blóm
á mæðradaginn. Áttu þá enga mömmu?
Forbes leit á John og sá að tár hrundu niður
kinnar hans.
Komdu hingað, Peggý mín, sagði hann.
Jæja þá, hugsaði John, það er þá mæðradag-
ui’inn í dag. Óljósa hugmynd hafði hann um
að þá ættu allir að bera blóm, hvort heldur þeir
ættu mæður á lífi eða ekki. Ætti hann þá að
bera hvítt eða rautt blóm?
John stóð upp með erfiðismunum og mælti:
— Ég verð að halda áfram. Ég þakka yður
innilega fyrir góðvild yðar, sem ég get engan
veginn launað yður, en mig langar til þess, að
gefa yður þennan bréfmiða, sem fyrir tíu dög-
um gjörbreytti öllu lífi mínu.
Forbes tók forvitnislega við miðanum, leit á
fyrirsögnina, en John sagði við hann alvarlegur
á svipinn: — Þetta er sannleikur, herra minn. Á
þessum miða stendur, að Drottinn frelsi auma
syndara og Hann frelsaði mig. Ég er að leita
uppi hana móður mína, til þess að geta sagt
henni ....
Hann hætti í miðri setningu. Hann heyrði
konu vera að tala, röddin var skjálfandi, en vel
mátti greina orðin, sem virtust koma frá-hliðar-
herberginu:
— Ó, ef ég aðeins fengi að sjá drenginn minn
aftur. Mikið var hann yndislegur þegar hann
brosandi, lék sér heima. Hann var sannkallaður
sólargeisli á heimilinu.
— Hvað er þetta? stamaði John.