Fagnaðarboði - 01.03.1958, Page 2

2
FAGNAÐARBOÐI
rétti nú úr sér og leit spyrjandi til roskinnar konu, sem
kom inn í herbergi þeirra þarna í gistihúsinu. Hann
þekkti hana ekki og minntist ekki að hafa séð hana
nokkurn tíma fyrr. Hún bar upp erindi sitt, sem var
það, að bjóða honum að koma á samkomu, sem yrði
þarna.skammt frá gistihúsinu.
Eugen hristi höfuðið og gaf þar með til kynna, að
hann hafnaði þessu boði hennar. Hann hafði alla tíð
verið fráhverfur öllum samkomum trúaðra.
Til nánari skýringar bætti hann við: „Konan mín
liggur fyrir dauðanum og ég get engan veginn farið
frá henni.“
„Það hryggir mig að heyra,“ sagði hún með innilegri
samúð. „Má ég rétt aðeins koma þarna að rúmi hennar.
Ég skal ekki gera henni neitt ónæði?“
Honum fannst hann ekki geta neitað henni um þetta,
og nú gekk hún hljóðlega að rúminu þar sem Bianca,
kona hans lá. Eugen sá greinilega hve mikil áhrif það
hafði á þessa ókunnu konu, að sjá hina fögru og ungu
konu liggja þarna helsjúka.
„En hvað hún er ung og faileg," sagði konan lágum
rómi. „Við skulum biðja til Drottins, biðja Hann að
snerta hana.“
Konan spennti greipar og bað heitt og innilega um
að Bianca fengi að' lifa lengur og að hún og maður
hennar fyndu veginn til iífsins.
Eugen hafði aldrei fyrr heyrt neinn biðja á þennan
hátt, því hún talaði við Drottin eins og hún væri að tala
við sinn bezta vin og Eugen fann að skyndilega fylltist
herbergið af einhverju, sem honum var algjörlega ó-
skiljanlegt.
Þegar þessi ókunna kona var farin, eins hljóðlega og
hún hafði komið, hafði hún skilið eftir eitt eintak af
Jóhannesar-Guðspjalli, sem Eugen fann síðar um kvöld-
ið, er hann dapur í huga settist niður og fór að hugsa
um það, að ef til vill yrði þetta síðasta nóttin sem kona
hans lifði. Og til þess að dreifa þessum döpru hugleið-
ingum tók hann þetta litla rit, fletti upp í því af handa-
hófi og fór að lesa. Allt, sem þar var ritað, var þess-
um unga fimleika-listamanni með öllu óþekkt, því allt
til þessa dags hafði hann aldrei hugsað neitt um Guð,
aldrei leitt hugann að neinu, sem Hans var. Hann varð
gagntekinn undrun er hann las frásögnina um Lazarus,
sem var uppvakinn frá dauðum. Honum þótti þetta allt
mjög ótrúlegt og fjarri sanni. En þarna stóð þetta
greinilega skrifað, að maður hafði dáið og verið lagð-
ur í gröf sína og þá hafi komið EINHVER, sem hóf
upp augu sín til himins og kallaði með nafni og slíkum
myndugleik á hinn dána, að hann kom út úr gröf sinni
vafinn líkblæjum.
Ef þetta væri nú sannleikur og þessi hinn sami, sem
kallað hafði Lazarus út úr gröfinni væri virkilega lif-
andi, — þá væri allt ekki eins vonlaust og hann hafði
haldið. Þá væri til sú hönd, er útrétt væri til hjálpar
öllum þjáðum og líðandi. Segjum nú, að Jesús kæmi
hér inn í herbergið, liti til himins og segði: „Faðir, ég
þakka þér, að þú ávallt bænheyrir mig“ — og Bianca
risi síðan upp af dánarbeði sínu, alheilbrigð og hraust
eins og hún var áður en hún slasaðist.
Eugen vildi nú bægja þessum hugsunum frá sér, sem
einhverjum órum eða hugarburði. Þetta kom honum
algjörlega út úr öllu jafnvægi. En þessi frásögn Biblí-
unnar hafði samt náð þeim tökum á honum, að hún
vék ekki úr huga hans, hvernig sem hann fór að. Hann
mundi enn vel eftir hinu „óskiljanlega“, sem hann
merkti þegar hin ókunna kona flutti bæn sína fyrir
Biöncu. Nú varð hann fyrir hinum sömu áhrifum, er
hann las Jóhannesar-Guðspjallið. Þetta voru áhrif frá
ríki, sem hann þekkti ekkert til en sem hann nú fyrst
í dag hafði fengið að skyggnast inn í. Nú tók hann aft-
ur Guðspjallið og fór að lesa meira um Hann, sem
megnar að hjálpa í hvaða þrenging sem er og aldrei
snýr baki við þeim, sem hrópa á Hann og í óumræði-
legum kærleika sínum til syndugs mannkyns lét negla
sig á krossins tré og úthellti þar heilögu Blóði sínu til
friðþægingar fyrir syndir alls mannkyns og reis upp á
þriðja degi, sem hinn mikli sigurvegari yfir gröf og
dauða. Hvílík dásemd fyrir sundurkramið mannshjarta.
Aldrei hafði hann lesið neitt þessu líkt. Enginn hafði
heldur frætt hann um það, hve Jesús er hreinn, heilag-
ur og hve sárt Hann kennir í brjósti um hin líðandi
mannanna börn. 1 ljósinu sem lagði til hans frá Jesú, sá
hann berlega sína synd og óhreinleika. Þegar hann nú
öðru sinni las frásögnina um Lazarus varð hann fyrir
djúptækari áhrifum en fyrra sinnið, því þá hafði athygli
hans aðallega beinst að' Lazarusi, er var vakinn upp frá
dauðum. En nú var það Jesús sjálfur, sem tók hug hans
fanginn, og nú sá hann engan nema Jesúm, sem varð
svo lifandi fyrir hugskotssjónum hans, að engu líkara
var en hann stæði frammi fyrir HONUM.
Hann fann hversu þurfandi hann var og í hjarta hans
vaknaði þrá, til þess að þekkja betur hinn dýrðlega
Frelsara. Án þess að hann eiginlega vissi, hvernig það
hafði atvikazt, hafði hann spennt greipar og stunið upp
sínum fyrstu bænarorðum til Drottins: „Láttu Biöncu
lifa, lofaðu henni að lifa lengur. Læknaðu hana og í
staðinn heiti ég þér því, að yfirgefa fimleikasviðið og
þjóna þér til æfiloka."
Allur ótti hvarf og nú nísti angistin ekki lengur hjarta
Eugens en í stað þess fylltist það friði, sem hann aldrei
áður hafði þekkt. Svo sannfærður var hann um það,
að bæn hans var heyrð, að hann lagðist öruggur til
svefns eftir hinar miklu vökur. Von bráðar svaf hann
vært. .
Er hann vaknaði snemma næsta morgun sá hann,
að Bianca sat uppi í rúmi sínu. En kvöldið áður hafði