Fagnaðarboði - 01.03.1958, Síða 5

FAGNAÐARBOÐI
5
ÞRIDJIJETTIIDURINH trúði eftki li mdttirrerh Drottins.
Ræða Mich. B. W&de, ritstjóra „Hjemmets Venn“, Trondheim, er hann flutti í Gautaborg.
Þrátt fyrir allt þetta héldu þeir áfram að syndga
og trúðu eigi á dásemdarverk Hans;
þá lét Hann daga þeirra hverfa i Jiégóma
og ár þeirra enda í sJtelfingu ...
Þeir beittu við Hann fagurgála með munni sinum
og lugu að Honum með tungum sínum.
En Jifarta þeirra var eigi stöðugt gagnvart Honum
og þeir voru eigi trúir Sáttmála Hans.
(Sálm. 78, 32—37).
Dagar, sem hurfu í hégóma og ár, er enduðu í
skelfingu!
Sjötugasti og áttundi sálmur Davíðs talar til okkar
um sögu ísraels. Hann segir okkur, hvernig Guð breytti
við feðurna, hve ríkulega Hann blessaði þá. I sálm-
inum segir svo:
/ augsýn feðra þeirra Jiafði Hann framið furðuverJt
i Egyptálandi og ZóanJiéraði; Hann Jclauf Jiafið og lét
þá fara yfir og lét vatnið standa sem vegg.
(12.—13. vers).
Þetta volduga máttarverk hafði komið fram við feð-
urna. Sjálfir höfðu þeir gengið meðfram vatnsvegg. Og
við lesum áfram: Hann leiddi þá með sJcýinu um daga
og álla nóttina með eldsJdni; Hann Jdauf björg i eyði-
'kenna og áminna um það, sem Guðs er, ef einhver í
sannleika elskar Drottin.
Andi óvinarins svæfir til hirðuleysis og sljóvleika
gagnvart því, sem Guðs er, og menn hugsa: allt verður
einhvern tíma gott, því eilífðin er löng, og nægur tími
til þroska, nægur tími til þess að taka afstöðu frá hinu
illa, nægur tími að vera með Guði seinna, því allir fari
einhvern tíma til Guðs og verði þar með Honum.
Þeir gleyma dóminum — þeir gleyma valinu og laun-
unum. Valinu milli Guðs dýrðar í sælulífi Jesú Krists,
eða þess, að vera fjarri Guðs dýrð og augliti.
Á jarðvistardögum okkar er val og bardagi, barátta
trúarinnar.
Eftir dauðann, hvorki val né bardagi.
Mætti svo algóður Guð tendra eldkraft trúarinnar í
hjörtum allra þeirra, sem sannleikann elska, svo þeir
varðveitist fyrir trúna og berjist trúarinnar góðu bar-
áttu. Megi þeir höndla eilífa lífið í dýrð Jesú Krists,
höndla arf trúarinnar, hinna sönnu trúar, er Jesús Krist-
ur er höfundur að, og kemur til leiðar með sínum.
Kærleiki Guðs og náð sé vaxandi með þeim er Drott-
in elska. — Immanúel. —
Guðrún Jónsdóttir.
mörJcinni og gaf þeim gnóttir að dreJcJca eins og úr stór-
vötnum. (14.—15. v.) Og Hann bauð sJcýjunum að ofan
og opnaði Jiurðir Jiiminsins, og lét manna rigna yfir þá
til matar og gaf þeim Jiimnákorn; englábrauð fengu
menn að eta ... (23.-25. v.).
Maður skyldi nú ætla, að sú kynkvísl, sem hafði reynt
allt þetta, myndi ávallt halda sér fast við Guð. Það
gæti ekki komið fyrir, að sú þjóð gleymdi Guði né ef-
aðist um undursamleg máttarverk Hans. En samt
stendur í 32. versinu: Þrátt fyrir állt þetta Jiéldu þeir
áfram að syndga og trúðu eigi á dásemdarverJc Hans;
þá lét Hann daga þeirra Jiverfa í Jiégóma og ár þeirra
enda i sJcélfingu.
Vinir mínir, ég er knúinn af Drottni til þess að tala
sérstaklega til ykkar um afkomendur þessarar bless-
uðu kynslóðar, þriðja ættliðinn, sem eigi trúði á dá-
semdarverkin. Fyrst má telja þá kynslóð, sem þessar
dásemdir komu beint fram við. Síðan koma börn þeirra,
þau eiga endurminningar um þær frá bernskuárunum,
og loks kemur þriðji ættliðurinn, en þá er dásemdar-
verkunum ekki lengur trúað, sem amma og afi segja
frá. Barnabörnin vilja ekki gefa sig trúnni á vald og
standa þar með í gegn því, að vakningin nái hjörtum
þeirra.
Og ef við lítum á þetta frá sagnfræðilegu sjónar-
miði, sjáum við, að þetta sama endurtekur sig í hinum
kristnu söfnuðum gegnum aldirnar.
Við getum farið langt aftur í timann, allt fram á daga
postulanna. Ef maður hefði nú verið uppi á postula-
tímanum, segja menn. Það hlýtur að hafa verið dá-
samlegt og mikilfenglegt að verða sjónarvottur að hin-
um miklu og undursamlegu máttarverkum, er þá gerð-
ust. Þá er dauðir risu upp, og ekki þurfti nema skugg-
ann af Pétri bæri á einhvern hinna sjúku, þá varð hann
heill. Haltir, blindir og lama menn hlupu um heilir fyrir
það eitt, að heilagur Guðs maður gekk fram hjá þeim.
Og er sveitadúkar eða forklæði af þjónum Drottins
voru bornir til sjúkra viku sjúkdómarnir frá þeim.
En hvernig fór fyrir postulasöfnuðinum, postulakirkj-
unni? Hún varð að lokum kaþólks kirkja undir yfir-
ráðum keisara, varð söfnuður, sem tilbað, stein- eða
trélíkneskjur af Maríu mey eða öðrum dánum mönnum.
Að slíkt og þetta skuli geta komið fyrir, að söfnuður
heitur og lifandi í trúnni verði að lokum svo dauður
og steinrunninn, sem raun bar vitni um.
En svo kom fram Marteinn Lúther, spámaður sendur
af Drottni. Hann var innilokaður í byrgi kaþólskra