Fagnaðarboði - 01.03.1958, Síða 6

6
FAGNAÐARBOÐI
kennisetninga og siðvenja þegar Drottinn frelsaði hans
sál, opinberaði honum og gaf honum þann boðskap að
flytja, að frelsið, fyrirgefning syndanna, öðlaðist eng-
inn nema aðeins fyrir trú. Á ríkisþinginu í Worms gekk
Lúther fram, sem vottur Drottins og mælti hin víð-
frægu orð: Hér stend ég. Ég get ekki annað. Guð hjálpi
mér. Amen.
Nú hlutu breyttir tímar að fara í hönd, er vottur
Drottins var kominn fram. Sú varð líka raunin. Hópum
saman snérust menn til lifandi trúar og sögðu skilið
við hina kaþólsku kirkju með öllum sínum dauðu kenni-
setningum.
Biblían var nú prentuð fyrir almenning, svo hver og
einn gat lesið hana. Almennur söngur var tekinn upp
við guðsþjónustur svo öllum gafst nú tækifæri til þess
að taka þátt í trúarlofsöngnum. Menn tóku að lifa frjálsu
bænalífi og öðluðust vald og trú til þess að reka út illa
anda.
Maður skyldi nú halda, að hin lútherska trúarhreyf-
ing, lútherska kirkjan, myndi ætíð varðveitast ófjötruð.
En hvernig fór? Hún varð ríkiskirkja. Stjórn hennar er
í höndum óendurfæddra stjómmálamanna, sem hafa
ákvörðunarréttinn varðandi allt, er snertir starfsemi
hennar.
Það er óttalegt til þess að hugsa, hve allt er aftur
orðið dautt og stirðnað. Sagan hefir endurtekið sig.
Aftur sendir Guð spámann sinn og opinberaði honum,
að trúuðum beri að taka niðurdýfingarskírn. Þar með
hófst trúarhreyfing endurskírenda (baptista), og urðu
margir baptistar áður fyrr fangelsaðir fyrir trú sína. En
hvernig er ástatt meðal þeirra í dag?
Enn sendir Guð spámann sinn, Englendinginn John
Wesley, og skírir hann í Heilögum Anda. En eiginkona
hans barðist sem æðisgengin á móti honum. Hún var
réttnefnt verkfæri í höndum Satans og reis iðulega upp
á samkomum, sem maður hennar hélt og hrópaði til
mannfjöldans, að enginn ætti að hlusta á boðskap þann,
sem maður hennar væri að flytja. En Wesley var ávallt
hin sami auðmjúki þjónn og barðist í bæninni og játaði
að hann væri sannfærður um, að Guð hefði gefið hon-
um þessa konu, sem hann elskaði heitt og innilega alla
æfi, svo hann gerðist ekki heimakær né vanrækti að
ferðast um og útbreiða Fagnaðarerindið. Trúaráhrifa
þessa mikilvirka og auðmjúka þjóns Drottins gætti um
gjörvallan hinn enskumælandi heim, og þúsundir manna
létu frelsast og Heilagur Andi féll yfir þá.
Það var John Wesley, sem sagði þessi sígildu orð:
„Færið mér hundrað predikara, sem hræðast ekkert
nema syndina og byggja traust sitt eingöngu á Drottni.
Það skiptir engu máli, hvort þeir eru iærðir eða leikir,
aðeins að þeir séu menn, sem fá hlið Heljar til þess að
skjálfa, menn, sem vinna að því, að Guðsríki verði á
jörðunni“.
Meðal hinna fyrstu, sem hlutu nú, guðlegar opinber-
anir og vegsömuðu Guð í Heilögum Anda, voru fyrri
tíðar meþódistar, sem nú fyrir löngu eru gengnir til
hinztu hvíldar. Það var altítt á samkomum þeirra, að
þeir lofuðu Drottin hástöfum. Kæmir þú á samkomu
meþódista, nokkru áður en hún skyldi hefjast, þá voru
margir þegar mættir, en þeir sátu þó ekki í sætum sín-
um ,heldur voru þeir krjúpandi á bæn. Þú sást aldrei,
eða örsjaldan, meþódista setjast án þess fyrst að hafa
kropið til bænar við sæti sitt. Og undir boðun Fagn-
aðarerindisins kom oft fyrir, að þeir í Andanum fyllt-
ust fögnuði og gleðihlátri. En hvernig fór? Hvar er nú
hinn innri fögnuður, sælu-unaðurinn, gleðilætin, sem
allir vissu að einkenndi meþódista fyrrum daga? Það
væri sannarlega óskandi, að vinir okkar meþódistar og
baptistar hlytu úthellingu Andans í jafn ríkum mæli og
fyrirrennarar þeirra, og að núverandi kynslóð næði að
feta í þeirra fótspor.
Enn á ný sendir Guð spámann sinn, Friðrik Franson.
Hann var amerískur ríkisborgari en af sænskum ætt-
um. Hann hafði verið aðstoðarmaður hins heimsþekkta
trúboða Moodys. Franson hlaut smurningu Heilags
Anda og var knúður í Andanum til þess að boða endur-
komu Jesú Krists. Hann kom til Norðurlanda og er
nafn hans alþekkt bæði í Noregi og Danmörku og einn-
ig töluvert þekkt meðal Svía. Þegar hann dvaldist í
Noregi, ferðaðist hann bæ úr bæ og hélt fjölmennar
vakningarsamkomur. Það mun hafa verið á samkomum
hans, sem það komst á, að fólk kraup sameiginlega til
bænar á opinberum samkomum. Hvar, sem honum
gafst tækifæri, vitnaði hann um Drottin, jafnt á göt-
um úti, veitingarstöðum, járnbrautum eða skipum, því
það þoldi enga bið, að kunngera Orð Drottins: Sjá ég
kem skjótt.
Franson flutti þennan boðskap af einlægri trúarsann-
færingu. Hann lifði og starfaði í anda þessa boðskapar.
Hann leiddi þúsundir manna inn á veg Drottins. Sumir
þeirra eru enn á lífi, og mikill fjöldi barna og barna-
barna þeirra tilheyra Drottni í dag. Eitt sinn var Fran-
son dreginn fyrir rétt vegna starfsemi sinnar. Lögreglu-
stjóri staðarins spurði hann þá við yfirheyrsluna með
hverjum hætti hann bæðist fyrir. „Það skal ég sannar-
lega láta herra lögreglustjórann heyra“, svaraði Fran-
son og fór að biðja heitt og innilega fyrir lögreglu-
stjóranum og öllu fólki hans. Mig minnir, að Franson
hafi þá verið sektaður um fimmtíu krónur. Þegar hann
kom til Álasunds var hann grýttur og rekinn út úr
borginni. Var það hópur æstra og ofstopafullra manna,
sem þar var að verki. Þegar hann flýði úr borginni und-
an steinaregninu og hljóp út yfir Nörve, fórnaði hann
höndum til himins og mælti þau orð, sem reyndust verða
spádómsorð um þessa borg.
„Eins og þið ofsækið og rekið mig nú út úr þessari