Fagnaðarboði - 01.03.1958, Qupperneq 8

8
FAGNAÐARBOÐI
14vcr, scm vill!
öllum mönnum er ljóst, að líf þeirra hlýtur að taka
enda hér á jörð. Þess vegna þrá menn að eignast
eilíft líf. Svo halda menn sig mikið vita um eilifa lífið,
að til þess að geta eignast það, verða þeir að ástunda
réttlæti og kærleika í allri sinni breytni gagnvart Guði
og mönnum.
Þeim er einnig kunnugt um, að þá skortír það rétt-
iæti, sem fyrir Guði gildir. Samt vona þeir, að allt fari
vel að lokum, og að Guð muni fyrirgefa það, sem vant-
ar á réttlæti þeirra. Eftir dauðann muni því allt fara
vel. Enda hafi þeir orð hinna mörgu fræðimanna fyrir
sér í því efni. Guð mundi heldur ekki láta sig svo miklu
skipta breytni einstaklinganna, þar sem Hann hafi svo
mörgu að sinna. Þess vegna sé ekkert að óttast. Guð
muni ekki láta neinn glatast. Því þurfi mennirnir ekki
að hafa áhyggjur af því, sem við tekur, þegar þessu
lífi lýkur.
Væri þessu þannig varið, til hvers hefði þá Drottinn
Jesús boðið lærisveinum sinum að fara út um allan
heim og gera allar þjóðir að lærisveinum, skíra þá og
kenna þeim að halda öll sín boðorð?
Ef ekki þyrfti annað, en að deyja, til þess að eilífðin
rynni manninum í brjóst, eins og af sjálfri sér, þá er
ólíklegt, að Alvitur Guð hefði framselt sinn Eingetna
Son sem lausnargjald, þar er engu væri frá að frelsa.
Nei, sannleikurinn er sá, að Guð gaf okkur Jesúm
Krist að Frelsara, til að frelsa mennina þegar í þessu
■lífi. Og í Honum eigum við endurlausnina, fyrir Hans
Blóð fyrirgefning afbrotanna. Meðan við því lifum hér
á jörðu, eigum við frjáisan aðgang að allri elsku Guðs
og náðarverkum Frelsarans. 1 Jesú Kristi blasir
kærleikur Guðs í allri sinni fyllingu við augum okkar,
svo það eitt fullnægir hverjum syndugum manni, að játa
syndir sínar, gera iðrun og ákalla Drottin, til þess að
allar syndir séu honum fyrirgefnar og þeirra verði aldrei
að eilífu framar minnst.
Það eitt má því sízt af öllu gleymast, að hingað kom
Drottinn Jesús Kristur sendur af Guði, til þess að af-
klæða okkur hinum óhreinu klæðum ranglætisins og
syndarinnar, og íklæða hinum hreinu réttlætisklæðum
náðarinnar. Hér á jörð og í þessu lífi verður því endur-
fæðingin að eiga sér stað. Ef svo væri ekki, þá hefði
Kristur ekki komið hingað til að gera hreinsun synd-
anna, eins og Guðs Orð kennlr. Því eftir dauðann, kem-
ur dómurinn, en dómurinn mun leiða í Ijós, hvort náð
Guðs hefir verið þegin, eða henni hefir verið hafnað.
Eins og svo glöggt kemur fram í sögunni um ríka mann-
inn og Lazarus. Ríki maðurinn sló iðruninni á frest og
naut líðandi stundar í dýrðlegum fögnuði þessa heims.
En Lazarus hafði lært að varpa öllum áhyggjum sínum
á Drottin og vona einungis á náð Hans. Ríka mannin-
um datt ekki í hug, að hann mundi vakna upp í kvöl-
um fordæmdra, þar sem engar bænir hans yrðu fram-
ar heyrðar. En Lazarus varð að trú sinni. Guð hafði
staðið við öll sín Orð og fyrirheit.
Niðurstaðan er því sú, að hér í lífi stendur opinn náð-
arfaðmur Guðs og föðurhjarta, Föðurins, sem fús er að
fyrirgefa hvert afbrot og synd. Eftir dauðann tekur
við hin óumbreytanlega eilífð. Þeir einir, sem ritaðir
eru í Lífsins bók geta komist þangað inn, þeir, sem hafa
þvegið skikkjur sinar og hvítfágað í Blóði Lambsins.
Þess vegna hefir Guð lagt svo mikið í sölurnar, til þess
að maðurinn geti öðlast hlutdeild í hinni eilífu dýrð.
Og þó á hið óskiljanlega sér stað. Að maðurinn, sem
á kost á að lifa með Guði um alla eilífð, skuli láta glepja
sér svo sýn, að hann leggi auðæfi eilífrar dýrðar í söl-
urnar, vegna skammvinns synda unaðar.
Framhald á bls. 7.
Qre$traður með ‘Xrisii.
Ég gekk með þér, Jesús, í greftrunar hyl.
Ég gerði það fúsum af vilja.
Því upprisudýrð þína öðlast ég vil,
þess engan ég lengur má dylja.
Þú komst hér með líf þitt og klæddir mig því.
Þú komst, til að deyða minn vilja,
svo Andi þinn lífgaði aftur á ný.
Það auðmjúkur varð ég að skilja.
Ég skírðist þér, Jesús, ég skírðist sem þú.
Þú skrýðir og blessar minn anda.
0, gefðu nú, Drottinn ég gangi í trú,
ég gangi til ódáins landa.
Af skírninni táknmynd oss Skaparinn gaf;
það skeði á dögum hans Nóa,
er flóðgáttir himinsins færðu’ allt í kaf,
öll fjöllin og tindana mjóa.
Á vatninu bláa flaut aðeins það eitt,
er elskaði’ og virti sinn Drottin.
Allt syndanna mannkyn var dauðanum deytt,
því dauðinn af syndinni’ er sprottinn.
Hann lifir að eilífu, Lausnarinn minn.
Nú lifi ég „dáinn“ með Honum.
0, viltu’ ekki strax koma, vinur, hér inn,
og vera’ einn af himinsins sonum? K. K.
3. tbl.
1958
11. árg.