Fagnaðarboði - 01.05.1958, Blaðsíða 2

2
FAGNAÐARBO ÐI

K
*
K
*
K
*
Xinga síúlkan og guðnýðingurinn
y
%
*
y
%
y
%
&
Margir kannast við hinn svarna andstæðing Fagnað-
arerindisins, guðsafneitarann Robert Ingersoll, eða,
eins og hann var oft kallaður, Bob Ingersoll. Þegar, hin
síður en svo merka, starfsemi hans virtist standa sem
hæst, hélt hann fyrirlestra í hverri stórborginni á fæt-
ur annarri, þar sem hann talaði á móti Heilagri Ritn-
ingu og frelsinu í Jesú Kristi og reyndi með öllu móti,
að brjóta niður trúna á hinn upprisna Frelsara.
Á þessum fyrirlestraferðum sínum kom hann öðru
hverju til Los Angeles, í Kaliforníu. Þar í borg átti hann
marga vini og áhangendur meðal þeirra manna, sem
álitnir eru vera sólarmegin í lífinu, sökum mannvirð-
inga eða góðra efna, en, sem oft reynast, við nánari
kynni, vera í niðamyrkri vansældar og telja sjálfa sig
yfir það hafna, að leiða hugann að boðskap Jesú Krists.
Þegar nú Bob Ingersoll, einu sinni sem oftar, kom
til Los Angeles og átti að tala þar í Frímúrara-reglunni,
gisti hann á ríkmannlegu heimili vinar síns, sem átti
unga dóttur. Hún var fríð og tiginmannleg í allri fram-
komu, hafði framúrskarandi fallega söngrödd og var
auk þess gædd óvenjumiklum tónlistarhæfileikum. Ekki
var þó laust við, að brigði fyrir ertni í fari hennar, eins
og títt er um unglinga. Þótti henni stundum gaman að
koma Ingersoll í hálfgerð vandræði, því henni var frem-
ur lítið um þennan vin foreldra sinna, án þess þó að
geta -gert grein fyrir, hvers vegna.
Nú var sá dagur kominn, þegar Ingersoll skyldi halda
fyrirlesturinn. Hann lék á als oddi og við hádegisborðið
lét hann í Ijósi ánægju sína yfir tilhögun kvöldsins. Hann
snéri sér að hinni ungu heimasætu og sagði: „Svo leik-
ur þú auðvitað á hljóðfærið og syngur eitthvað fyrir
okkur í kvöld?“
„Æ, leyfið mér að sleppa við það. Ég vil helzt ekki
syngja í kvöld,“ sagði unga stúlkan. En fyrir þrábeiðni
Ingersolls, sagði hún þó að lokum, eins og til þess að
stríða honum: „Ef ég má sjálf ráða, hvað ég syng, þá
skal ég samt gera þetta fyrir yður“. „Já, þér er það
velkomið. Syngdu bara það, sem þú vilt“, sagði Inger-
soll, hinn ánægðasti.
Allt var upp á hið fullkomnasta þetta kvöld í hinum
íburðarmiklu salarkynnum Frímúrara-reglunnar. Glæsi-
legur hópur háttsettra karla og kvenna var þarna kominn,
til þess að hlýða á einn forvígismann hinna mörgu, sem
leitast við að rífa niður Fagnaðarerindi Jesú Krists.
I kvöld átti sannarlega að knésetja Nazareann og vini
Hans, Jesúm, sem mælti: ,,Himinn og jörð munu líða
undir lok} en Orð mín munu álls ekki undir lok liða“.
Nú skyldi kenning Hans hrakin lið fyrir lið, og Orð
Hans með öllu gerð ómerk.
Unga stúlkan bar höfuðið hátt, er hún nú gekk að
hljóðfærinu. Hún var falleg og tíguleg í hvíta kjólnum
sínum. Að stundarkorni liðnu, fylltu tónarnir hinn stóra
samkomusal, og hinir samkvæmisklæddu gestir heyrðu
sunginn sálm. Efni hans var með öllu frábrugðið því,
er þeir voru vanir að safnast saman, til þess að hlýða
á. Að þeir myndu heyra eitthvað þessu líkt þarna um
kvöldið, hafði sannarlega engum þeirra komið til hugar.
Röddin, sem nú hljómaði um allan salinn, var þrótt-
mikil, hrein og hljómfögur. Frá hjarta ungu stúlkunnar
steig söngurinn til himins, því inni fyrir var hungur og
þrá eftir hinum lifandi Guði. Hún söng þennan yndis-
lega sálm:
Jesús, undra elskan þín,
í það skjólið nú ég flý.
Hjálparvana hrópa ég því.
Heyrðu neyðarköllin mín.
Lægðu sterkan storm á dröfn.
Styð mig þinni helgu mund,
svo ég lendi heill í höfn,
í himinsælu, á lausnarstund.
Aðra stoð ég enga veit,
er neitt líkist þinni hjálp.
Mín er bæn og beiðni heit,
blessa mig, þú Lífið sjálft.
Þér er ljúft að líkna þeim,
er leita þín í sárri neyð.
Vef mig þinni vernd og geym,
svo væran fái ég minn deyð.