Fagnaðarboði - 01.02.1986, Blaðsíða 5

FAGNAÐARBOÐI
Hvað mitt andlega líf snerti, þá verður ekki ann-
að sagt, en næstu 16 árin hafí orðið mér sannkallaður
niðurlægingartími. Eg taldi það sjálfum mér sem og
öðrum fyrir bestu, að ég hagaði lífi mínu að eigin
geðþótta. Og svo önnum kafínn var ég í starfí, að ég
gaf mér engan tíma til þess að hugsa um það sem
Guðs var og Hans Ríkis. Þó hélt ég áfram að starfa
að safnaðarmálum kirkju minnar. En það var mest-
megnis til þess, að allt liti út slétt og fellt í augum
annarra.
En Guði mínum sé þökk fyrir það, að ég kynnt-
ist Buddy, sannkristnum verslunarmanni sem fyrirvarð
sig ekki fyrir að vitna með djörfung um Drottin sinn
og Frelsara, Jesúm Krist. Ég hafði þekkt Buddy í
nokkur ár, við höfðum unnið saman nokkrum sinnum
við kirkjulegar athafnir. Sunnudag einn reis hann úr
sæti sínu og sagði með tárin í augunum frammi fyrir
söfnuðinum frá því, hvernig hann þá fyrir skömmu
hafði endurfæðst til lifandi trúar á Drottin. Þetta vakti
í raun furðu mína, því ég hafði ávallt haldið Buddy
sannkristinn mann. Hann sótti kirkju að staðaldri
en það gerði ég nú reyndar líka. En þetta varð í raun-
inni kveikjan að því, að ég fór að ígrunda og hugsa
um Hcilaga Andann og að verkandi kraftur Hans
gat, án þess að ég stæði þar í gegn, farið að vinna til
mín. Sú spurning vaknaði nú hjá mér, hvernig ég í
rauninni stæði gagnvart Guði. Úr því Buddy hafði
allan tímann haldið sig sannkristinn mann, en hefði
svo ekki verið það nema að nafninu til - gengdi þá
ekki því sama um mig?
Kejniðjður sjálfa, hvort þér eruö í trúnni, prófiðjðnr
sjálfa. liða þekkið þér ekki sjálfa yður?
(2. Kor. ry:j)
Um sama leyti og þetta var mér hvað ríkast
umhugsunarefni og ég í rauninni að prófa sjálfan mig
í þessum efnum, þá gerði Buddy heyrinkunnugt um
fyrirætlan eða dagskrárhald er standa skyldi í 6 vikur
og vera undir nafninu „Tíu hugrakkir kristnir menn“.
Eg hafði mcrkt þá breytingu sem orðin var á þessum
vini mínum, og langaði því til að kynna mér, hvað
hér stæði að baki og gaf mig því strax fram til þátttöku.
En þetta reyndist nú ntun meira en ég hafði ætl-
að. Einn þáttur dagskrárinnar var að lesa stundarfjórð-
ung í Biblíunni hvern morgun og að byrja daginn
með bæn.
Ekki vissi ég hvernig hefjast skyldi handa í þess-
um efnum, ekki heldur hvernig ég átti að haga
bænagjörð minni, því ég kunni ekki að biðja. Hér
hafði ég, ófrelsaður maðurinn, sem taldi sig þó geta
kallað sig réttilega kristinnar trúar, bundist því loforði
að lesa í Heilagri Ritningu - bók sem ég átti ekki til
í eigu minni, og jafnframt hafði ég lofað að biðja til
Guðs sem ég nánast efaðist um að væri til. Konan
mín, Eloise, lánaði mér Biblíuna sína og ég keypti
mér rit, þar sem gefnar eru upplýsingar um bænar-
gjörð. Eftir að hafa um tveggja vikna skeið lesið og
ígrundað Jóhannesar guðsspjall, staðnæmdist ég sér-
staklega við frásögnina, þegar (esús og fræðimaðurinn
Nikódemus ræðast við. Sökum þeirrar menntunar er
ég hafði hlotið, ályktaði ég Nikódemus vera mann er
ég gæti átt eitthvað sameiginlegt með. Ég setti mig,
ef svo má segja, bókstaflega í hans spor, spyrjandi
Jesúm hinna sömu spurninga. Og svarið sem Jesús
gaf Nikódemusi varð Ijóslifandi fyrir mér og nánast
spratt upp af blaðsíðunni inn í vitund mína:
Sannlega, sannlega segi ég þér, ef maðurinn fœðist ekki
af Aatni og Anda, getur hann ekki komist inn í Guðs-
ríkið.
(Jóh. j.y)
Þar gafst mér svarið við því, hvernig maðurinn
fær öðlast það sem Buddy, vinur minn, hafði hlotið.
Þá rann það upp fyrir mér, að ég hafði aldrei beðið
Drottin Jesúm um að vera leiðtoga lífs míns. Og í
kyrrð morgunstundar árið 1971 kraup ég til bænar og
bað Jesúm Krist að verða Herra lífs míns, Frelsara
minn til lausnar frá synd og dauða.
Að ég hér eftir mundi aldrei verða samur maður
aftur, varð mér nú að fullu og öllu vitanlegt.
Og nú sem þessar 6 vikur liðu, varð það aug-
ljóst þölskyldu minni og vinum, að ég var orðinn
maður lifandi kristinnar trúar og að elska Guðs var
verkandi með mér. Allt var gerbreytt hvað mér per-
sónulega viðkom, orð mín, verk, hugsanir og jafnvel
viðfangsefnin. Tómleikinn sem ég án árangurs hafði
reynt að vinna bót á með ímynduðum ávinningum
veraldlegra hluta ásamt hrósyrðum og hylli manna,
varð nú að víkja fyrir sönnum innri fögnuði og friði
sem engin orð fá lýst. Ég sem í rnörg ár hafði í blindni
minni haldið mig vera sannkristinn mann, var nú í
raun og veru orðinn það.
Miskunnsemdanna Guð hafði borið Orði náðar
sinnar vitni.
Fyrstu tvö árin eftir að ég hafði hlotið lífið og
frelsið í Kristi, urðu á vegi mínum fleiri erfiðleikar