Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2010, Blaðsíða 91

Turners Lane Hospital í Filadelfiu.
hersins skildu, að þessir særðu hermenn með
heila- og taugaskaða þurftu sérmeðferð, og
var því reist 400 rúma sjúkrahús fyrir þá í
borginni Filadelfiu - Tumers Lane Hospital
nefndist það. Þetta varð afdrifarík ákvörðun
fyrir taugalæknisfræði í Bandaríkjunum, og hún
er að miklu leyti að þakka lækninum William
Alexander Hammond (1828-1900). Að loknu
læknanámi 1848 hafði Hammond gengið í herinn,
en hætt þar eftir nokkur ár vegna veikinda. Hann
fór til Evrópu, kynnti sér hersjúkrahús, og eftir
heimkomuna varð hann prófessor í líffæra- og
lífeðlisfræði við læknaskólann í Maryland. í
byrjun borgarastríðsins skráði hann sig í herinn
á ný og tók að sér eftirlit með sjúkrahúsum
hersins. Á árunum 1862 til 1864 var hann Surgeon
General eða einskonar landlæknir Bandaríkjanna.
Hammond fékk læknana Silas Weir Mitchell
(1829-1914) og George R. Morehouse ( 1825-1905)
til starfa á Turners Lane Hospital, en Hammond
þekkti Mitchell, eftir að hafa leitað til hans sjálfur
í veikindum sínum, þegar hann var í Filadelfiu.
Urðu þeir góðir vinir, enda beindist áhugi beggja
að hinu sama — lífeðlisfræðilegum tilraunum.
Silas Weir Mitchell nam læknisfræði við
Jefferson Medical College í Filadelfiu og lauk
námi árið 1850. Hann fór til Parísar og hreifst
af tilraunalífeðlisfræði Claude Bernards. Heim
kominn byrjaði hann tilraunir með snákaeitur
í þeim tilgangi að finna mótefni gegn því.
Hammond tók þátt í þessum rannsóknum. Eftir að
Mitchell hóf störf á Turners Lane Hospital beindist
öll athygli hans að verkefnum, sem þar lágu fyrir.
Hann ásamt Morehouse og lækninum William
Williams Keen (1837-1932) unnu dag og nótt:
„Keen, Morehouse, and I worked on at notetaking
often as late as 12 or 1 at night, and when we got
through walked home, talking over our cases ...
The cases were of amazing interest. Here at one
time were eighty epileptics, and every kind of
nerve wound, palsies, choreas, stump disorders".92
Seinna sömdu þeir þrír bókina Gunshot Wounds
and Other Injuries of Nerves. Eftir borgarastríðið
sneri Morhouse sér að almennum stofurekstri í
Filadelfiu, en Keen fór til Evrópu í framhaldsnám
og varð seinna prófessor í handlækningum við
Jefferson Medical College.
Mitchell lýsti með mikilli nákvæmni þeim
nístandi sársauka, sem úttaugaskaði getur valdið.
Hann kallaði fyrirbærið „causalgia". Margir
sjúklinganna höfðu misst útlimi, sem þeir
fundu þó enn fyrir, þ. e. „phantom limb". Hann
rannsakaði þetta fyrirbæri, og kallaði Hughlings
Jackson niðurstöður hans „a magnificent
work".93 Eftir borgarastríðið tók Mitchell þátt í
uppbyggingu Philadelphia Orthopedic Hospital
and Infirmary for Nervous Diseases. Þar starfaði
hann, auk þess sem hann rak blómlegan prívat
praxis. Á stofu sá hann mikið af taugaveikluðum
sjúklingum, aðallega konum. Hann taldi, að besta
leiðin til að lækna þessa sjúklinga, væri algjör
hvíld eða svokölluð „rest cure". Meðferðin fólst
í að taka sjúklingana úr sínu venjulega umhverfi,
fá þá til að skrifa um lífsferil sinn, stunda
léttar æfingar og gefa þeim rafmagnsmeðferð.94'96
Mitchell hélt áfram að skrifa bækur og greinar í
taugalæknisfræði. Hann sótti um stöðu prófessors
í lífeðlisfræði við Jefferson Medical College, en
LÆKNAblaðið 2010/96 Fylgirit 64 91