Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2010, Blaðsíða 92

William Alexander Hammond.
Silas Weir Mitchell
lí
Silas Weir Mitchell skoðar sjúkling.
fékk ekki. Hann efnaðist vel, og eftir fimmtugt fór
hann að skrifa skáldsögur. Mitchell og Hammond
eru taldir upphafsmenn taugalæknisfræði í
Bandaríkjunum.
í Filadelfiu, heimaborg Mitchells, er
Pennsylvaniuháskóli, stofnaður 1740. Læknaskóli
tók þar til starfa 1765. Tengsl milli háskólans
og háskólasjúkrahússins, Philadelphia General
Hospital, voru þannig, að háskóladeildin í
læknisfræði var tvískipt. Prófessorar tilheyrðu
háskóladeildinni, en klínískir prófessorar sjúkra-
húsdeildinni. Þeir fyrrnefndu voru hærra settir
og áhrifameiri en þeir síðarnefndu. Arið 1875 var
ákveðið að stofna nýja klíníska prófessorsstöðu
í taugalæknisfræði. Hana hlaut Horatio Curtis
Wood (1841-1920), sem einnig var kennari í
lyfjafræði. Nokkru seinna var Wood skipaður
prófessor í lyfjafræði, en hélt þó einnig áfram
sem klínískur prófessor í taugalæknisfræði.
Taugalæknisfræðin hafði þannig áhrif á þróun
sinna mála í gegnum lyfjafræðina. Wood stofnaði
göngudeild í taugalæknisfræði, og á sjúkrahúsinu
hafði hann 12 rúm til umráða. Þarna starfaði
Charles Karsner Mills (1845-1931), en árið 1877
varð hann kennari í raflækningum og tók síðan
við af Wood og varð klínískur prófessor 1901. Árið
1903 var hætt að gera greinarmun á prófessorum
og klínískum prófessorum. Samstarfsmaður Mills
var Francis Xavier Dercum (1856-1931), sem var
ráðinn prófessor í taugalæknisfræði við Jefferson
Medical College í Filadelfiu árið 1892. Eftirmaður
Mills var William Gibson Spiller (1863-1940).
Spiller lærði læknisfræði við Filadelfiuháskóla,
fór síðan til Evrópu og var í Þýskalandi
hjá Oppenheim og Edinger, í Frakklandi hjá
Dejerine og hjá Gowers í Englandi. Hann sneri
heim til Filadelfiu og var settur yfir taugadeild
Philadelphia Polyclinic Hospital. Árið 1915 tók
hann við stöðu Mills. Spiller var talinn sérstaklega
vel menntaður taugalæknir, enda hafði hann dvalið
á bestu stöðum í Evrópu í framhaldsnáminu.
Á taugalækningadeildinni í Filadelfiu fengu
margir læknar sérþjálfun í taugalækningum.
Flestir þeirra fóru síðan út í prívat stofurekstur
í Filadelfiu. Taugalæknisfræði í Filadelfiu hafði
þess vegna ekki mjög mótandi áhrif á þróun
taugalæknisfræðinnar í Bandaríkjunum almennt,
þótt upphaf bandarískra taugalækninga hafi verið
þar.
Ferill William Alexander Hammonds í hernum
endaði með ósköpum. Árið 1864 var hann
ásakaður um að hafa misnotað stöðu sína við
innkaup fyrir herinn. Hann var dæmdur sekur,
en sýknaður tíu árum seinna eftir mikinn
málarekstur. Eftir brottreksturinn flutti hann til
New York. Þar opnaði hann læknastofu og efnaðist
vel. Árið 1867 var Hammond ráðinn „Professor
of Diseases of the Mind and Nervous System."
Þetta var ný staða við Bellevue Medical College
í New York. Skólinn tengdist Bellevue Medical
Center, en þar hafði verið sjúkrahús frá 1736.
Þetta var kennslustaða, sem hafði ekki yfirráð yfir
deild fyrir taugasjúklinga eða rannsóknaraðstöðu.
Hammond brást við þessu með því að stofna
taugagöngudeild. Þar sá hann taugasjúklinga og
einnig sjúklinga með geðræn vandamál. Árið 1871
kom út eftir hann fyrsta bandaríska kennslubókin
í taugalæknisfræði. Hann hætti þama eftir sex
ár í starfi og stofnaði sinn eigin spítala, New
York State Hospital for Diseases of the Nervous
System, og síðar kom hann á fót kennslustofnun,
New York Post-Graduate Medical School, sem
tengdist spítalanum. Þessar tvær stofnanir voru
sameinaðar New York University College of
Medicine 1882. Frekari sameining við Bellevue
varð 1898. Eftirmaður Hammonds á Bellevue,
92 LÆKNAblaðið 2010/96 Fylgirit 64