Læknablaðið : fylgirit - 01.06.2010, Blaðsíða 95

Jnmes jackson Putnnm.
Samuel Gilbert Webber.
Stanley Cobb.
Professorship of Neuropathology). Eftirmaður
Putnams á MGH var Edward Wyllys Taylor
(1866-1932). Hann tók við stöðunni 1912, en eftir
1920 var staðan nefnd eftir Putnam (James Jackson
Putnam Professorship of Neurology). Eins og
Putnam hafði Taylor dvalið í Evrópu, þar sem
hann varð fyrir miklum áhrifum frá Oppenheim í
Berlín, og þar stundaði hann neuropathológískar
rannsóknir. Eftir heimkomuna tók hann til starfa
í neurológískum privat praxis, en byrjaði einnig
fljótlega að byggja upp neuropathológíu við
Harvard Medical School með hjálp Putnams og
Bullards. Þegar hann settist í kennslustólinn í
taugalæknisfræði, tók Elmer Ernest Southard
(1876-1920) við neuropathológíudeildinni, og árið
1909 varð Southard fyrsti Bullard prófessorinn í
neuropathológíu. Eftirmaður Taylors var James
Bourne Ayer (1882-1963). Hann varð James
Jackson Putnam prófessor í taugalæknisfræði
1926. Ayer hafði smitast af áhuga Southards og
byrjaði á því að sérhæfa sig í meinafræði, áður
en hann varð taugalæknir. Hann rannsakaði
mænuvökva og lýsti ásamt öðrum, hvernig hægt
er með ástungu að ná mænuvökva frá cisterna
magna.
Boston City Hospital (BCH) var opnaður árið
1864 við Massachusetts Avenue, á milli Albany
Street og Harrison Avenue. Þetta var fyrsta
borgarsjúkrahúsið í Bandaríkjunum og var ætlað
láglauna verkafólki, en því hafði fjölgað mjög í
Boston á þessum tíma. Sjúkrahúsið varð fljótlega
kennsluspítali þriggja læknaskóla borgarinnar,
þ.e. Harvard, Tufts og Boston University. Fyrsti
vísirinn að taugalæknisfræði á BCH hófst með
lækninum Samuel Gilbert Webber (1838-1926), en
hann var eins og J. J. Putnam kallaður „electrician"
vegna raflækninga sinna.99 Þegar læknaskólinn
við Tufts University byrjaði í Boston árið 1893,
varð Webber prófessor í taugalækningum á
Tufts. Á BCH sáu Webber og Robert Edes
(1838-1923) um taugalækningadeild með 21 rúmi
og taugagöngudeild. Edes varð síðan Jackson
prófessor í lyflæknisfræði við Harvard Medical
School. Árið 1923 kom til álita á Harvard að stofna
nýja prófessorsstöðu í taugalæknisfræði og hafa
það fyrirkomulag á, að prófessorinn helgaði sig
starfinu, þ.e. að vera yfirmaður deildarinnar, sjá
um kennslu og rannsóknir. Nú voru góð ráð dýr,
og peninga vantaði. Fínustu ættir í Boston voru
Jacksonættin og Putnamættin, og til þeirra fínu
taldist einnig Cobbættin. Stanley Cobb (1887-
1968) lærði læknisfræði í Harvard, en faðir hans
var vinur David Linn Edsall, sem þá var Jackson
prófessor í lyflæknisfræði.100 Edsall var árið 1923
einnig forseti læknaskólans, og það kom í hans
hlut að finna lausn á málinu. Eftir að hafa lokið
námi í læknisfræði við Harvard 1914 var Cobb
eitt ár aðstoðarlæknir í taugaskurðlækningum
hjá Harvey Cushing á Peter Bent Brigham
sjúkrahúsinu í Boston. Hann fór síðan til Johns
Hopkins háskólans í Baltimore og var þar í þrjú
ár. Þar lagði hann stund á taugalífeðlisfræði,
en var einnig aðstoðarlæknir hjá Adolf Meyer
(1866-1950) á Henry Phipps geðdeildinni, sem
var opnuð 1913 og var fyrsta geðdeildin í
Bandaríkjunum á almennum spítala. Meyer vildi
líta heildrænt á geðvandamál, hann kallaði stefnu
sína „psychobiology". Með Cobb og Meyer tókst
góð vinátta. Eftir að Cobb kom til Boston á ný
1919, gerðist hann leiðbeinandi í lífeðlisfræði,
taugameinafræði og taugalæknisfræði við Har-
vard Medical School. Þegar Southard dó 1920,
varð Cobb lektor í neuropathológíu, síðan
dósent, og árið 1923 var hann skipaður Bullard
prófessor í neuropathológíu. Eins og svo margir
var Cobb einnig í prívat rekstri. Hann hafði haft til
LÆKNAblaðið 2010/96 Fylgirit 64 95