Bæjarins besta - 04.01.2007, Blaðsíða 8
FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 20078
Söngurinn blundaði allta
Guðrún Jónsdóttir er fædd
og uppalin á Ísafirði. Eftir
menntaskólaárin lagði hún
söng fyrir sig og reyndi fyrir
sér á erlendri grundu. Hún
komst þó að því að lífið hafði
upp á annað að bjóða en frægð
og frama. Nú býr hún í Hnífs-
dal ásamt manni sínum og
tveimur börnum, þeim Sig-
rúnu Lísu 8 ára og Einari Torfa
6 ára. Og hún nýtur þess að
vera komin aftur heim vestur
á firði. Bæjarins besta kíkti í
kaffi til Guðrúnar og forvitn-
aðist um söngævintýrið henn-
ar.
Guðrún tók á móti blaða-
manni með bros á vör. Glað-
lyndið og hlýjan sem stafa af
henni einkenna heimilið henn-
ar líka. Húsið var fullt af glað-
værum röddum barna sem
voru gestkomendur hjá börn-
um Guðrúnar og þegar viðtal-
ið hófst ómuðu undir róandi
tónar nýja geisladisksins sem
Kammerkórinn gaf út fyrir jól,
en Guðrún er einmitt stjórn-
andi kórsins.
– Hefurðu alltaf haft áhuga
á söng?
„Já ég hugsa það. Ég byrjaði
á því að læra á fiðlu í um tólf
ár, en mér leið aldrei fullkom-
lega vel með fiðluna. Söngur-
inn blundaði alltaf í mér. Það
var þó ekki fyrr en eftir stúd-
entspróf að ég byrjaði að læra
söng í Söngskólanum í Reyk-
javík og ég útskrifaðist þaðan
árið 1989 úr söngkennara-
deild. Þá hélt ég til Ítalíu var
þar við nám í þrjú ár.“
– Er Ítalía ekki besti staður-
inn til að læra söng?
„Það eru nú skiptar skoðanir
um það eins og svo margt
annað, en fyrir mig var það
draumur sem rættist að fara til
Ítalíu. Margir aðrir staðir
draga þó fólk til sín nám, eins
og til að mynda Þýskaland og
Bandaríkin. En Ítalía er Mekka
óperunnar og það var yndis-
legt að geta búið þar í þessi
þrjú ár.
Að námi loknu fór ég til
Akureyrar og söng þar í óper-
unni Leðurblökunni en flutti
síðan til Reykjavíkur. Á þess-
um tíma ferðaðist ég mikið
um í leit að atvinnu. Ég fór
víða í prufusöng, t.d. í Þýska-
landi og Norðurlöndunum. Ég
fékk svo vinnu við Óperuna í
Gautaborg og vann þar einn
vetur. Ef til vill var þetta starf
það besta sem gat komið fyrir
mig því ég uppgötvaði að þetta
var ekki endilega það sem mig
langaði til þess að gera við líf
mitt. Leikhúsið átti ekki eins
vel við mig og ég hafði haldið.
Vinnutíminn er að mörgu leiti
erfiður og launin lág. Mér
fannst líka ákveðin niðurlæg-
ing fylgja þessu. Maður þurfti
oft að syngja aftur og aftur til
að sanna sig og fá hlutverk
þrátt fyrir að vera í vinnu á
staðnum. Jafnvel sátu kollegar
mínir meðal annarra í dómara-
sætinu. Þetta átti ekki við mig.
Ég var líka orðin þreytt á öll-
um ferðalögunum og á því að
búa í ferðatösku. Það gerðist
eitthvað á þessu augnabliki
sem gerði mér það ljóst að
mín biði eitthvað annað.“
Lífið ekki
bara leikhús
„Þegar ég flutti til Svíþjóðar
ætlaði ég nú kannski ekki að
flytja fyrir fullt og allt, en alla-
vega var ætlun mín að dvelja
þar í langan tíma. Ég hélt að
ég ætti þann draum að búa og
starfa erlendis, á þeim tíma
hélt ég að það væri það besta
og skemmtilegasta. Það má
segja að í Svíþjóð hafi ég
kynnst alvöru lífi. Ég kynntist
fólki sem átti við mikil veik-
indi að stríða og jafnvel féll
frá á því tímabili sem ég var
úti. Þá sá maður að lífið var
ekki bara leikhús, heldur var
svo margt annað sem lífið
hafði upp á að bjóða.
Ég upplifði líka svo mikinn
einmanaleika, leikhúsið er jú
bara leikur og allt er svo
óraunverulegt. Stundum fór
ég með félögunum eftir sýn-
ingar á pöbbinn en þá varð ég
enn meira einmana, sérstak-
lega að koma heim. Það hefði
auðvitað verið öðruvísi ef ein-
hver hefði beðið eftir manni
heima en maðurinn minn fyrr-
verandi var heima á Íslandi,
hann var þar í góðri vinnu í
Íslensku óperunni og hafði
einnig tekið að sér verkefni
fyrir Þjóðleikhúsið. En hann
er ljósahönnuður, og það var
því ekki eftir miklu að sækjast
í Svíþjóð. Reyndar vorum við
í frekar óvenjulegu hjóna-
bandi, vorum gift í sjö ár en
bjuggum í sitt hvoru landinu í
tæp fimm ár. Þetta var svona
vináttuhjónaband enda skild-
um við í afskaplega góðu og
erum enn góðir vinir, en hjóna-
band krefst auðvitað meira en
bara vináttu.
Eftir ársdvöl í Gautaborg
ákvað ég að segja upp samn-
ingnum mínum. Kollegar
mínir og aðrir aðstandendur
Óperunnar urðu mjög hissa á
ákvörðun minni. Þeir sögðu
við mig: Þú ert útlendingur
og veistu hvað það eru margir
Svíar sem bíða fyrir utan dyrn-
ar og vilja komast inn?
En það var enginn efi í mín-
um huga og ég hef aldrei séð
eftir þessari ákvörðun minni.“
Örlögin grípa í
taumana í Gautaborg
„Þegar ég kom aftur til
Íslands fluttist ég til Reykja-
víkur. Ég hafði kynnst manni
mínum, Torfa Einarssyni, úti
í Svíþjóð. Hann eiginlega plat-
aði mig til að flytja vestur
aftur en það var aldrei ætlun
mín. En svona æxlast hlutirnir
og nú get ég ekki hugsað mér
annað en að verða gömul kona
í Hnífsdal. Sem betur fer veit
maður ekki lífshlaup sitt fyrir-
fram. Ég hefði aldrei trúað
því að ég ætti eftir að giftast
Torfa löggu og setjast að í
„Leikhúsið átti ekki eins vel við mig og ég hafði haldið.
Vinnutíminn er að mörgu leiti erfiður og launin lág. Mér
fannst líka ákveðin niðurlæging fylgja þessu. Maður
þurfti oft að syngja aftur og aftur til að sanna sig og fá
hlutverk þrátt fyrir að vera í vinnu á staðnum.“