Bæjarins besta - 04.01.2007, Síða 9

FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 2007 9
ltaf í mér
Hnífsdal“, segir Guðrún og
hlær.
– Hvernig kom það til að
tveir Ísfirðingar kynntust út í
Svíþjóð?
„Það er nú saga að segja frá
því. Torfi var úti ásamt konu
sinni sem þurfti hjarta- og
lungnaskipti. Þegar ég kom
út var hún nýbúin að gangast
undir þá aðgerð. Ég hafði
fengið íbúð lánaða hjá Óper-
unni af því ég hafði ekkert
húsnæði og eitt kvöldið hringdi
í mig maður að nafni Ísak
Jónsson, sem var gamall Ís-
firðingur en búinn að búa í
Svíþjóð til margra ára. Enn
þann dag í dag veit ég ekki
hvernig hann vissi af mér í
Gautaborg og hafði upp á mér.
Hann átti víst einhverja vini í
Óperunni og frétti að ég væri
Ísfirðingur. Hann segir mér
að Torfi sé einnig í borginni.
Við Torfi höfum náttúrulega
alltaf þekkst þar sem hann er
líka fæddur og uppalinn á Ísa-
firði. Ísak segir mér að ég verði
að hafa samband við Torfa
sem ég geri og það var hann
sem bjargaði mér þarna úti.
Því þegar ég missti íbúðina
leigði hann mér herbergi. Það
er skondið að líta til baka og
sjá hvernig örlögin leiddu
okkur saman.
Eftir að konan hans Torfa
lést flutti hann heim til Íslands
og vinaböndin sem við bund-
umst úti í Svíþjóð styrktust
og við urðum miklir og góðir
vinir. Sambandið okkar æxl-
aðist svo smám saman í það
sem það er í dag. Og við eigum
saman tvö börn í dag. Ég er
mjög ánægð og sátt með lífið.
Það er svo margt skemmtilegt
sem lífið hefur upp á að bjóða
þó maður sé ekki í fremstu
víglínu erlendis.“
Skapar tæki-
færin sjálf
„Eftir að ég kom aftur vestur
stofnaði ég Kammerkórinn.
Mig langaði sjálfri til þess að
syngja í kór. Lengi vel söng
ég ásamt því að stjórna kórn-
um. En ég er svo heppin að
það tókst að manna kórinn
mjög vel og nú get ég einbeitt
mér að því að stjórna. Það er
svo margt sem hægt er að hafa
fyrir stafni á Ísafirði að mér
hvorki leiðist né sakna neins
frá Ítalíu, Svíþjóð eða annars
staðar frá. Maður skapar sér
tækifærin sjálfur og stjórnar
sjálfur hvað maður gerir.“
– Kammerkórinn hefur ný-
verið gefið út disk sem hefur
verið ofarlega á vinsældarlist-
um verslana þessi jól.
„Já, það er mjög spennandi
og gaman. Ég sá einmitt í BT
rétt fyrir jól að diskurinn var í
fjórða sæti. Það var mjög
óvænt ánægja. Diskurinn hef-
ur fengið góðar viðtökur og
við í kórnum erum afar ánægð
með hann. Sérstaklega erum
við Hulda Bragadóttir organ-
isti alsælar með þetta.
– Kyrrðarstund Kammer-
kórsins er orðinn fastur sess í
aðventunni á Ísafirði. Hvernig
kom hún til?
„Við byrjuðum strax í upp-
hafi að halda kyrrðarstund fyr-
ir jólin. Við vildum skapa af-
slappað andrúmsloft með tón-
list og mildri lýsingu með
kertaljósum. Jólin eru komin
hjá mér þegar kyrrðarstundin
fer fram. Fólk virðist kunna
þessu vel og það er sami kjarn-
inn sem sækir kyrrðarstundina
ár hvert, sem er mjög ánægju-
legt.
23 félagar skipa kórinn og
það er mjög breiður aldurs-
hópur. Allt frá kornungum
stelpum sem eru að læra söng
til fullorðinna karla sem hafa
gaman af því að syngja. Marg-
ir hafa lært söng og eru kór-
vanir. Þetta er mjög skemmti-
legur og breiður hópur.“
– Maðurinn þinn er músík-
alskur líka, ekki satt?
„Jú, hann er áhugamaður
fyrst og fremst en spilar bæði
á básúnu og túbu. Hann hefur
afskaplega góða rödd og getur
sungið bæði tenór og bassa
svo ég hendi honum fram og
til baka í kórnum eftir því hvað
vantar hverju sinni. Í dag syng-
ur hann bassa. Ég held nú að í
dag sé hann að mestu leiti í
kórnum fyrir mig. Enda finn
ég sjálf hvað ég er orðin væru-
kærari með aldrinum og ég er
orðin pínulítið löt við að syngja
sjálf. Kannski stafar það líka
af því að ég er mikið að stúss-
ast með börnunum mínum og
finnst mjög gott að vera bara
heima og hlusta á tónlist. Sá
söngur sem mér þykir vænst
um í dag er jarðarfararsöngur.
Það gefur mér svo ofboðslega
mikið þótt það sé auðvitað
líka erfitt og sorglegt. Kirkju-
leg tónlist yfir höfuð höfðar
mikið til mín. Hún á best við
mig í dag.“
– Er ekki erfitt að syngja í
jarðarförum í svona nánu sam-
félagi eins og á Ísafirði, eða er
það kostur?
„Það má segja að í Svíþjóð hafi ég kynnst alvöru lífi.
Ég kynntist fólki sem átti við mikil veikindi að stríða og
jafnvel féll frá á því tímabili sem ég var úti. Þá sá mað-
ur að lífið var ekki bara leikhús, heldur var svo margt
annað sem lífið hafði upp á að bjóða.“
„Ég held það hafi bæði kosti
og galla. Ég hugsa samt að
það sé mikill kostur að hafa
þessi nánu tengsl fólks. Það
þorir frekar að tjá tilfinningar
sínar heldur en t.d. í Reykja-
vík. Ég söng einmitt í jarðar-
förum þar til margra ára. Mér
fannst oft eins og það vantaði
að þeir sem voru að syngja
sýndu fólki tilfinningar. Þetta
var orðin svo mikil rútína. Hér
á Ísafirði þekkir maður í flest-
um tilfellum þann sem verið
er að jarðsyngja eða aðstand-
endur og því kemur sjálfkrafa
sú virðing sem maður þarf að
sýna.“
Svanasöng-
urinn á sviðinu
– Þú tókst þátt í Söngaseiðs-
ævintýrinu en það leikrit sló
rækilega í gegn þegar Litli
leikklúbburinn og Tónlistar-
skóli Ísafjarðar setti það upp.
Grunaði þig að þetta yrði
svona viðamikið sem raun
varð?
„Nei, aldrei nokkurn tímann
og sem betur fer því annars
hefði ég örugglega aldrei gert
þetta. Ég var í fullri kennslu
með og þetta var alveg rosaleg
vinna. En ég gaf mig alla í
það. Ég var alltaf með það
bak við eyrað að þetta yrði
svanasöngur minn á sviði. Ég
ætlaði að klára dæmið, gera
það vel og kveðja fyrir fullt
og allt.
Þetta var þvílík vinna og ég
tók einhvern tímann að gamni
mínu saman hversu mörgum
klukkustundum ég eyddi með
Þórhildi Þorleifsdóttur, leik-
stjóranum, á æfingatímabilinu
og það voru yfir tvö hundruð
klukkutímar. Þessu fylgdi
grátur, reiði og gleði og bara
allur tilfinningaskalinn“, segir
Guðrún og hlær að minning-
unni.
„ Ég hefði aldrei klárað þetta
dæmi ef Torfi minn hefði ekki
tekið nánast að sér öll heimil-
isstörfin auk þess að vera al-
gerlega til staðar fyrir mig og
börnin. Það var samt alveg
æðislegt að taka þátt í þessu
og hversu vel þetta gekk. Því-
lík dirfska að fara út í þetta en
enginn hugsaði út í það heldur
bara framkvæmdu.
Toppurinn var að Söngva-
seiður var valin besta sýningin
að mati dómnefndar frá Þjóð-
leikhúsinu og fyrir vikið feng-
um við að sýna þar. Þetta var
mjög skemmtileg reynsla og
allir sem tóku þátt geta verið
stoltir af þessu afreki.
Eftir Söngvaseið ákvað ég
að taka mér frí frá kennslu og
það er nú skondið hvernig for-
lögin grípa inn í því það kom
sér afar vel síðar meir að ég
skildi gera það. Það var eins
og mér hafi verið beint á rétta
braut því í byrjun febrúar á
árinu sem var að líða, greindist
dóttir mín með sykursýki. Hún
varð mjög veik og ég hefði
aldrei getað unnið frá henni.
Það er mikil vinna að fylgjast
með sykursjúkum börnum.
Fyrstu mánuðina þorði ég
varla að sofa og var alltaf að
tjékka á blóðsykrinum og
slíkt. Ég var einfaldlega ekki
tilbúin að fara vinna frá henni
og Sigríður Ragnarsdóttir
[skólastjóri TÍ] var svo yndis-
leg að bjóða mér áfram launa-
laust leyfi. Svo að ég er heima-
vinnandi húsmóðir eins og er.
Reyndar er ég með einn nem-
anda í stundakennslu við skól-
ann svo þau eru ekki alveg
laus við mig. Ég hefði ekki
trúað því hversu vel það á við
mig að vera bara heima hjá
börnunum mínum og vera til
staðar þegar þau koma úr skól-
anum.
Við Torfi erum svo sem
engin unglömb og ég var 38
ára þegar ég eignaðist stelpuna
mína og fertug þegar ég eign-
aðist strákinn. Það er svolítið
gaman að segja frá því að
maðurinn minn var 48 þegar
hann eignaðist sitt fyrsta barn
og enn nú merkilegra að börn-
in okkar eiga 102 ára ömmu.
Það var ekkert inn í myndinni
hjá mér fyrr að eignast börn
því að ég var upptekin af söng-
ferlinum.
Það er oft mikið fjör á heim-
ilinu og mikið af börnum í
heimsókn. Ég veit stundum
ekki hver var að fara eða
koma“, Guðrún skellir upp úr.
„Það er alveg dásamlegt að
geta verið heima og þetta er
tími sem kemur ekki aftur í
lífi barnanna. Það mun svo
bara koma í ljós hvað ég geri
næsta vetur. Ég tek bara einn
dag í einu.
Nú þegar börnin eru komin
í heiminn er ég afar fegin að
vera flutt aftur vestur. Það er
nú samt skondið að segja frá
því að þegar ég var lítil stelpa
vorkenndi ég alltaf krökkum
sem áttu heima í Hnífsdal. Mér
fannst það alveg af síðustu
sort að búa hér. En nú get ég
ekki hugsað mér að búa annars
staðar. Það er svo yndisleg
þorpsstemmning í Hnífsdal.
Börnin eru svo frjáls og leika
sér öll saman. Það er ekkert
kynslóðabil hjá börnunum
heldur leika þau sér saman
alveg sama á hvaða aldri þau
eru. Ég held að það sé ekki
hægt að ala upp börnin á betri
stað en í svona litlu samfé-
lagi“, segir Guðrún Jónsdóttir,
söngkonan sem hélt út í heim
í leit að frægð og frama en
endaði sátt og sæl við sitt með
sitt bú í Hnífsdal.
– thelma@bb.is