Bæjarins besta - 14.02.2008, Blaðsíða 10

FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 200810
„En við höfum horft til þess með Trésmiðjuna að ef reksturinn gengur
upp og hún fer að standa undir sér án vandkvæða, hvort við getum
nýtt krafta hennar á fleiri sviðum. Það er ekkert hægt að neita því að
maður er með alls konar hugmyndir um útvíkkun á starfseminni og vill
nýta Trésmiðjuna í frekari uppbyggingu á svæðinu.“
Lætur að sér kveða á nýj-
um stað og í nýjum geira
Steinþór Bjarni Kristjánsson flutti nýverið
frá Flateyri til Ísafjarðar þar sem hann og
sambýliskona hans eru strax farin að hreið-
ra um sig í atvinnulífinu. Fyrir þremur mán-
uðum keyptu þau nær allt hlutafé í rót-
grónu fyrirtæki á staðnum sem þau ætla sér
stóra hluti með. Þekktastur er Steinþór vænt-
anlega fyrir þátttöku sína í atvinnulífi Flat-
eyringa þar sem hann rak í félagi við aðra
fiskvinnsluna Kamb allt fram á síðasta ár.
Gætu gefið út
hvenær sem er
Steinþór er sveitastrákur,
uppalinn í Hjarðardal í Ön-
undarfirði. Sem unglingur fór
hann í Menntaskólann á Ísa-
firði þar sem hann söng bassa
í hinum víðfræga Kvartett MÍ.
„Maður er kannski frægast-
ur fyrir það þegar upp er stað-
ið, alla vega á Ísafirði. Ég hef
heldur ekki alveg sagt skilið
við sönginn eftir þetta, ég fór
í söngnám í Reykjavík fyrir
allmörgum árum, og er meira
að segja í söngnámi í Tónlist-
arskólanum á Ísafirði í dag.
Bassar endast yfirleitt betur
en tenórsöngvarar og mér
finnst ég ekkert eiga minna
erindi í sönginn núna en fyrir
20 árum, þó ég ætli mér nú
enga stóra hluti í þessum efn-
um.“
– Þú tekur bassann samt
hóflega alvarlega?
„Já, það má segja það. Ég
var meira að segja bassaleikari
í hljómsveitinni Grétar á
Gröfunni á sínum tíma. Við
afrekuðum að taka upp plötu,
þó hún hafi ekki hlotið náð
fyrir augum útgefenda. En við
eigum masterinn ennþá og
getum hvenær sem er gefið
plötuna út. Það er nú alltaf að
verða ódýrara og ódýrara að
gefa út.“
Lykilatriðin
þau sömu
Steinþór keypti nýlega nær
allt hlutafé í Trésmiðjunni ehf.
ásamt Mörthu Sigríði Örnólfs-
dóttur sambýliskonu sinni.
Aðspurður segist hann ekkert
hafa komið nálægt trésmíða-
bransanum áður, en hefur þó
nokkur kynni af honum í gegn-
um bræður sína, en tveir þeirra
eru smiðir.
„Ég hef nú aldrei lagt þessa
iðn fyrir mig, en ég sá þetta
fyrir mér eins og hvern annan
fyrirtækjarekstur sem ég hef
verið í hingað til. Lykilatriðin
eru þau sömu ef út í það er
farið. Þú færð hráefni í hús,
tekur það til vinnslu og selur
afurðina.
Eftir að við höfðum klárað
okkar dæmi á Flateyri ákváð-
um við að setja okkur niður á
Ísafirði og fara að líta í kring-
um okkur með einhvers konar
fyrirtækjarekstur. Við byrjuð-
um á að kaupa okkur hús í
Seljalandi. Okkur fannst skápa-
pláss vera af frekar skornum
skammti í húsinu og höfðum
því samband við Trésmiðjuna
í Hnífsdal og pöntuðum skápa.
Svo leið og beið og ekkert
gerðist í mánuð. Þá hringdum
við og stuttu seinna kom mað-
ur til að mæla fyrir skápunum.
Þegar liðnir voru svo tveir eða
þrír mánuðir frá því við pönt-
uðum skápana hafði ég sam-
band aftur og komst að því að
það væri einfaldlega svo brjál-
að að gera að þeir hefðu ekki
komist í þetta.
Ég hafði vanist þeim hugs-
unarhætti að ef þú ert með
nóg af hráefni og næga eftir-
spurn eftir afurðum, þá reyn-
irðu bara að fjölga fólki og
bæta tækjakostinn. Ég ræddi
þessi mál við Vigni sem er nú
orðinn framkvæmdastjóri Tré-
smiðjunnar, og það endaði
með því að við gerðum tilboð
í góðan meirihluta hlutabréfa
fyrirtækisins. Þess má geta að
skápana höfum við ekki feng-
ið ennþá. Þeir færast einhvern-
vegin alltaf aftast á listann.“
Enginn kvóti á
timburinnflutningi
„Mér fannst svo heillandi
að það skyldi vera fram-
leiðslufyrirtæki hér í bæ sem
hefði svona mikið að gera og
væri ekki bundið af takmörk-
uðu hráefni.“
– Það er enginn kvóti á timb-
urinnflutningi.
„Nei, einmitt. En að mörgu
öðru leyti er reksturinn svip-
aður því brasi sem ég hafði
verið í áður. Þú þarft að kaupa
timbur og koma því vestur,
þú þarft að þjálfa upp starfs-
fólk til að vinna úr hráefninu
og þú þarft að selja afurðina. Í
þessum geira, í dag alla vega,
er meira en nóg að gera og
mikil eftirspurn. Ég held að
alla jafna fari um 90% af okkar
framleiðslu á höfuðborgar-
svæðið.“
– Þannig hefur það verið
hjá fyrirtækinu í nokkuð mörg
ár, er það ekki?
„Jú, að mestu. Það er ein og
ein innrétting hjá einstakling-
um hérna á svæðinu, en mest
eru þetta stór verk fyrir sunn-
an. Reyndar erum við í gríðar-
lega stóru verkefni hér heima
á þessu ári, sennilega því stær-
sta frá stofnun fyrirtækisins,
en það er smíði innréttinga í
nýja viðbyggingu Grunnskól-
ans á Ísafirði.
Það skiptir ekki miklu máli
fyrir fyrirtækið hversu langt
við erum í burtu frá okkar
verkefnum. Við erum að vísu
með flutningskostnað umfram
þá sem eru á höfuðborgar-
svæðinu, en á móti kemur að
ýmislegt er ódýrara í okkar
umhverfi en fyrir sunnan.“
Rekstrargrund-
völlurinn til staðar
– Var ekki strax farið að
huga að endurnýjun á tækja-
búnaði og öðru þegar þú
gekkst inn í fyrirtækið?
„Jú, núna erum við til dæm-
is að fá inn nýja límpressu
sem pressar saman hurðir, og
þegar hún er komin höfum
við lappað upp á það sem
þurfti að lappa upp á í bili.
Svo erum við búin að fjölga
starfsfólki um helming á þrem-
ur mánuðum, og erum komin
með smiðjuna á það plan sem
við getum lifað með og sjáum
að hún hefur rekstrargrundvöll
og á að standa undir sér.
En maður iðar náttúrlega í
skinninu með að fjölga starfs-
fólki enn meira og gera smiðj-
una enn afkastameiri en hún
er í dag. Við erum í góðu hús-
næði sem þolir töluverða
stækkun með tiltölulega litl-
um aðgerðum.
Þessi geiri sem við erum í
er stöðugri en margt annað,
því á uppsveiflutíma eru menn
mikið í fínni innréttingasmíði
fyrir ýmsa vel stæða einkaað-
ila, en á niðursveiflutíma koma
opinberir aðilar inn og auka
sínar framkvæmdir. Þessi
framleiðsla ætti því að geta
gengið með tiltölulega litlum
sveiflum og litlum fjárútlátum
í markaðsstarf.“
– Það er nú mál manna að
fyrirtækið hafi verið miklum
fjárhagserfiðleikum þegar þið
keyptuð það.
„Það má segja að tæknilega
séð hafi fyrirtækið verið gjald-
þrota. Fyrir því voru ýmsar
ástæður sem ég ætla ekki að
fara út í, en fyrirtækið stóð
höllum fæti og hafði eiginlega
verið munaðarlaust í rúmlega
hálft ár. Þetta er eitt elsta fyr-
irtækið á Ísafirði, ef ekki það
elsta, sem sýnir að það byggir
á gömlum merg og getur vel
staðið undir sér. Framtíðin
verður náttúrlega að leiða
þetta í ljós, en mér sýnist að
við séum að ná að snúa
taprekstri yfir í hagnað.“
Heillaður af
hugmyndum um
húsavernd
– En þú ætlar að láta meira
að þér kveða í atvinnulífinu á
Ísafirði, er ekki svo? Er það eitt-
hvað sem hægt er að tala um á
þessu stigi málsins?
„Ég er nú rétt að skríða úr
fæðingarorlofi um þessar
mundir. Rekstri Kambs lauk
eiginlega á sama tíma og ég
fór í þetta orlof, þannig að ég
fékk sex mánuði á kostnað
íslenskra skattborgara til að
hugsa um það hvað ég ætti að
taka mér fyrir hendur.
En við höfum horft til þess
með Trésmiðjuna að ef rekst-
urinn gengur upp og hún fer
að standa undir sér án vand-
kvæða, hvort við getum nýtt
krafta hennar á fleiri sviðum.
Það er ekkert hægt að neita
því að maður er með alls konar
hugmyndir um útvíkkun á
starfseminni og vill nýta Tré-
smiðjuna í frekari uppbygg-
ingu á svæðinu. Ég get svo
sem ekki látið mikið uppi í
dag, en við erum að spá og
spekúlera. Í miðbæ Ísafjarðar
eru til að mynda mikil tæki-
færi. Ég fór nýverið á fyrir-
lestur í Þróunarsetrinu hjá Sig-
mundi Gunnlaussyni skipu-
lagsfræðingi og heillaðist
mjög af hans hugmyndum um
uppbyggingu staðarins og
svæðisins með áherslu á þau
gömlu hús og það virðulega
umhverfi sem hér er.“
– Ertu þá að meina að Tré-
smiðjan gæti komið að endur-
byggingu gamalla húsa á Ísa-
firði?
„Já, ég tala nú ekki um ef
að stjórnvöld setja einhvern
pening í þessar pælingar, sem
ég held að séu alls ekkert vit-
lausari en margt annað. Ein-
hverju eyddu stjórnvöld nú í
atvinnuuppbyggingu á Aust-
urlandi, og það væri óvitlaust
að eyða einhverju í að gera
bæi á Vestfjörðum eftirsókn-
arverða fyrir ferðamenn. Við
vitum það sjálf af eigin reynslu
hvað við viljum sjá þegar við
erum í borgarferðum úti í
löndum.
Auðvitað á fyrirtæki eins
og Trésmiðjan að vera í start-
holunum og jafnvel að ýta á
að endurbygging gamalla húsa
verði sett í einhvern forgrunn,
sjáum til.“
Þurftu að byrja
kvótalaus
– Nú hefur þú hingað til
verið þekktur á svæðinu sem
einn eigenda og forsvars-
manna fiskvinnslunnar Kambs
á Flateyri sem starfaði fram á
síðasta vor. Þú hófst störf þar
á sínum tíma sem óbreyttur
starfsmaður, er ekki svo?
„Þegar Kambur hætti starf-
semi á síðasta ári hafði ég
verið viðloðandi vestfirskan
sjávarútveg meira og minna í
20 ár. Ég byrjaði á sínum tíma
hjá Kaupfélagi Önfirðinga
sem á þeim tíma rak útgerð,
fiskvinnslu og verkun. Þegar
það félag rúllaði, fór ég yfir til
Einars Odds í Hjálmi og vann
þar með námshléum þegar ég
fór í iðnrekstrarfræði í Tækni-
skólanum. Svo réði ég mig
hjá fiskvinnslunni Kambi þeg-
ar fyrirtækið yfirtók rekstur
Hjálms árið 1993. Sú vinnsla
og útgerð sameinaðist síðan
Básafelli, því mikla fyrirtæki
sem átti að verða, en átti svo
ekki lengri starfstíma en þrjú
ár. Í lok árs 1999 hafði utan-
aðkomandi aðili keypt meiri-
hlutann í félaginu og starf-
semin var lögð af hér vestra.“
– Og þá þurftuð þið í Kambi
að byrja upp á nýtt, má ekki
segja sem svo?
„Jú, í rauninni. Ég, Hinrik
Kristjánsson og Ingibjörg
kona hans keyptum þá öll
vinnsluhúsin á Flateyri og
tæki sem voru þar inni. Það
var vitaskuld mjög erfitt að
þurfa að byrja aftur á núlli,
við vorum auðvitað kvótalaus
með öllu en ákváðum þrátt
fyrir það að láta slag standa.“
Módelið hefði
aldrei gengið upp
„Við rákum þarna myndar-
legt fyrirtæki í sjö ár sem átti
sína góðu tíma með mörgum
starfsmönnum og nokkuð
miklum umsvifum. Við höfð-
um öflugan skipakost og höfð-
um náð að byggja okkur ágæt-
lega upp í kvóta alveg frá núlli.
Af gefnu tilefni tek ég fram
að þennan kvóta keyptum við
allan sjálf, ekkert af þeim
kvóta sem var seldur var
byggðakvóti eins og bæjar-
stjóri vor fullyrti og hefur ekki
enn dregið til baka af einhverri
ástæðu.
Á fyrrihluta síðasta árs tók-
um við síðan þá afdrifaríku
ákvörðun að hætta öllum rek-
stri. Eftir á að hyggja held ég,
og það ættu flestir að geta
verið sammála mér um það
eins og staðan er orðin í dag,
að þetta hafi verið rétt ákvörð-
un.“
– Það hefði í það minnsta
aldrei orðið sami kraftur í
vinnslunni og áður, með þeim
niðurskurði þorskaflamarks
sem nú er orðinn?
„Nei, að sjálfsögðu ekki.
Við höfðum ákveðið módel
sem við keyrðum okkar fyrir-
tæki eftir, og það módel hefði
einfaldlega aldrei gengið upp
með þessum niðurskurði. Þetta
módel okkar gekk út á að við