Bæjarins besta - 29.07.2010, Blaðsíða 10

10 FIMMTUDAGUR 29. JÚLÍ 2010
Í betra formi en fyrir fimmtá
– Geiri Bjartar á Ísafirði eða Geiri á Guggunni stiklar á mörgu frá langri ævi
Ásgeir Guðbjartsson skipstjóri
á Ísafirði, fullu nafni Ásgeir Guð-
bjartur Guðbjartsson en betur
þekktur í daglegu tali sem Geiri
Bjartar eða Geiri á Guggunni, er
einn af nafnkunnustu aflaskip-
stjórum landsins. Hann er sestur
í helgan stein fyrir allmörgum
árum enda kominn á níræðisaldur
en stundar útivist af krafti og
kveðst vera í miklu betra líkam-
legu formi en fyrir fimmtán árum
þegar hann hætti á sjónum. Í góðu
veðri má sjá hann stika stórum á
Ísafirði – á stuttbuxum rétt eins
og suður á Kanarí.
Það er ákaflega létt yfir Geira
þegar við eigum dálítið samtal
þar sem litið er yfir langa og við-
burðaríka ævi. Þar hafa reyndar
skipst á skin og skúrir eins og
jafnan hjá okkur mannfólkinu.
Geiri Bjartar er fæddur í Kjós
í Grunnavíkurhreppi í Jökul-
fjörðum 31. júlí 1928 þannig að
hann fyllir 82 árin eftir tvo daga.
Foreldrar hans voru Jónína Þóra
Guðbjartsdóttir og Guðbjartur
Ásgeirsson.
„Ragnheiður Jónsdóttir amma
mín bjó í Kjós og heima hjá henni
fæddi móðir mín mig en síðan
var ég allra fyrstu æviárin í Hnífs-
dal. Ég var tveggja ára þegar við
fluttumst úr Hnífsdal hingað á
Ísafjörð og eftir það ólst ég upp í
Dokkunni hér á Ísafirði. Þess
vegna var ég alltaf í æsku minni
með annan fótinn við sjóinn, að
vaða á rifinu og alltaf með báta í
höndunum að stúdera hvernig
þeir fóru í ölduna og slíkt. Svo
þegar ég var kominn um sjö-átta
ára aldurinn voru þeir þarna með
skektur bæði Sæmundur gamli á
Naustunum og Beggi gamli á
Arnarnesinu og fleiri og maður
fékk pláss hjá þeim og var mikið
að leika sér á skektunum.“
Vandist því
snemma að vinna
Síðan lá leið Ásgeirs eins og
gengur í barnaskólann og í sveit
á sumrin. „Ég var í þrjú sumur í
sveit hjá ömmu minni í Kjós í
Grunnavíkurhreppi. Það var góð-
ur skóli að vera þar, hún var
mikill stjórnandi hún amma mín.
Þar var nú tekið á hlutunum. Mér
fannst gott að vera þarna. Ég hélt
kannski að maður mætti fara að
leika sér ef það kom rigning, en
það var nú ekki. Þá var maður bara
settur í kartöflugarðana að reyta
arfann. Ég vandist því snemma
að vinna og fékk góðan skóla hjá
ömmu minni. Þarna var ég meðal
annars að rista torf.
Eftir þetta var ég tvö sumur
hjá séra Jóni Ólafssyni í Holti í
Önundarfirði eða fram til þrettán
ára aldurs. Það var ljómandi gott.
Manni brá svolítið við að koma
þar. Alltaf borðað á þriggja tíma
fresti! Maður átti ekki því að
venjast. Það var unnið í törnum
og síðan tekinn matartími. Alveg
lúxus að vera hjá séra Jóni.“
Alltaf sjó-
veikur fyrstu árin
„Það fyrsta sem ég fer á sjó er
með pabba mínum þegar ég var
nýfermdur, að verða fjórtán ára.
Þá fórum við á dragnót og ég er
upp á hálfan hlut hjá honum yfir
sumarið. Túrarnir voru nokkuð
langir eða fimm-sex sólarhringar
og farið norður í Húnaflóann að
veiða kola og annað og svo hérna
á víkurnar líka. Síðan fór ég í
beitningar hjá honum gamla mann-
inum.
Eftir það vann ég í sex-átta
mánuði í Norðurtanganum þegar
hann var opnaður en svo fór ég
til Gunnars Pálssonar skipstjóra
og beitti hjá honum í landi. Þegar
ég er sextán ára gamall fer ég á
sjóinn í fyrsta skipti fyrir alvöru
á Sædísinni með Gunnari. Það
var ágætt og fast sóttur sjórinn.
Það veiddist svo mikið á stríðs-
árunum. Við fengum oft ágætis
róðra þannig að neglt var yfir
gangana og allt saman. Menn
voru með tíu-ellefu tonn í þessum
litlu koppum.
Svona byrjaði sjómennskan
hjá mér. En ég var alltaf sjóveikur
fyrstu árin. Ég vissi ekki hvar í
andskotanum þetta ætlaði að
enda með þessa sjóveiki.
Síðan fóru stærri bátarnir að
koma, Freydísin stóra og fleiri.
Þá fór ég með Halldóri Sigurðs-