Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2008, Blaðsíða 12

föstudagur 13. júní 200812 Helgarblað DV
HÁRSBREIDD
FRÁ LÖMUN
Andrea Stefánsdóttir er sautján ára nemandi í Framhalds-
skólanum á Laugum í Reykjadal. Hún var í vetur á leið með
félögum sínum til Akureyrar þegar bíllinn rann til í hálku
með þeim afleiðingum að þau lentu í hörðum árekstri.
Andrea hálsbrotnaði í slysinu og var að sögn lækna aðeins
hársbreidd frá því að lamast. Beltin björguðu lífi hennar.
„Níu slösuðust, en enginn lífshættu-
lega, í tveimur árekstrum sem urðu
á Svalbarðsstrandarvegi skammt
frá Akureyri undir kvöld í gær.
Fyrst slösuðust tveir menn, sem
voru í bíl sem ók aftan á annan
bíl. Beita þurfti klippum til að ná
þeim úr bílnum. Síðan slösuðust sjö
manns í hörðum árkestri tveggja
bíla. Allir voru fluttir á sjúkrahúsið
á Akureyri þar sem gert var að sár-
um þeirra. Hálka var á veginum og
eru slysin rakin til þess.“
Þessi frétt birtist á einum vef-
miðlanna að morgni föstudagsins
28. febrúar fyrr á þessu ári. Andrea
Stefánsdóttir, 17 ára stúlka frá Rauf-
arhöfn, var ein þeirra sjö ungmenna
sem slösuðust í seinna slysinu. Hún
var ásamt félögum sínum á leið frá
Laugum í Reykjadal inn á Akureyri
þegar ökumaður bílsins sem hún var
í missti stjórn á honum. Bíllinn rann
í hálku eftir veginum með þeim af-
leiðingum að bíllinn skall harkalega
á annan sem kom úr gagnstæðri átt.
„Ég man ótrúlega vel eftir því þegar
bíllinn rann stjórnlaus niður brekk-
una. Hann snerist í hringi og allt
í einu sáum við bíl koma úr hinni
áttinni. Þá sló í langa og furðulega
þögn á hópinn. Það er það síðasta
sem ég man,“ segir Andrea.
Komu að öðru slysi
Örskömmu áður höfðu þau
komið að öðru umferðarslysi. „Við
sáum allt í einu mikið af blikkandi
ljósum og föttuðum þá að við vor-
um ekki öll í öryggisbeltum. Við fór-
um því í belti. Það var komin löng
röð bíla við slysið svo við ákváð-
um að stytta okkur leið. Við keyrð-
um inn einhvern afleggjara þannig
að við komumst framhjá slysinu og
gátum haldið áfram,“ segir Andrea
en tveir menn slösuðust í því slysi.
Nokkur hundruð metrum lengra,
þegar þau komu niður brekkuna
við Leirubrú, missti ökumaðurinn
stjórn á bílnum með fyrrgreindum
afleiðingum.
Höfuðið braut rúðuna
Andrea man ekki eftir hvellinum
eða högginu við áreksturinn. Hún
sat vinstra megin í aftursæti bílsins
en höggið kom á gagnstætt horn.
Við höggið fékk hún vini sína sem
sátu aftur í af miklu afli á sig, þrátt
fyrir að hafa verið í belti. Hún rotað-
ist þegar höfuðið slengdist í gegn-
um hliðarrúðuna. Við hnykkinn
brotnaði hálsliður sem kallast c2 en
hann er næstefsti hálsliðurinn. Það
fyrsta sem hún man eftir slysið var
þegar hún rankaði við sér á börum
í sjúkrabílnum. Í kringum hana sátu
vinir hennar. „Ég spurði þau hvað
hefði gerst. Ég mundi ekkert,“ segir
Andrea en hún hafði verið studd út
í bíl en gengið að mestu sjálf. Hún
átti hins vegar erfitt með að halda
sér uppi og því var hún lögð á bör-
urnar.
Ætlaði að eyða
deginum í annað
Þau voru öll flutt á Fjórðungs-
sjúkrahúsið á Akureyri. Stúlkan sem
sat í farþegasætinu frammi í var á
hækjum því hún hafði fótbrotn-
að nokku áður. Hana sakaði ekki
en Andrea var sú eina sem slasað-
ist alvarlega. Hin fengu skrámur. Á
sjúkrahúsinu fór Andrea í mynda-
töku þar sem brotið kom í ljós.
„Læknarnir voru mjög hissa á að ég
gæti hreyft mig, brotið var ótrúlega
stutt frá mænunni. Þeir mynduðu
mig aftur til að sjá hvort þetta gæti
staðist,“ segir Andrea. Hún man lít-
ið eftir sjúkrahúsvistinni á Akur-
eyri; svaf mikið en vaknaði þess á
milli, enda á mjög sterkum verkja-
lyfjum. Hún var stundum skýr en
þess á milli ruglaði hún töluvert.
Hún hélt meðal annars að hún ætti
afmæli en tilgangur ferðarinnar til
Akureyrar hafði meðal annars ver-
ið sá að kaupa afmælisgjöf handa
vinkonu þeirra. Hún varð 19 ára
þennan dag og ók bílnum þegar
slysið varð.
Í kjölfar seinni myndatökunn-
ar var hún send suður með sjúkra-
flugi. „Ég var mjög pirruð yfir því
að þurfa að fara til Reykjavíkur. Ég
hafði ætlað að eyða deginum í ann-
að,“ útskýrir Andrea létt í bragði en
á leiðinni í sjúkraflugið gerði hún
sér fyrst grein fyrir því hversu al-
varlega hún væri slösuð.
Hársbreidd frá lömun
Slysið átti sér stað 12 mínútur
yfir fjögur að degi til. Það var lán í
óláni að þeir sem komu fyrstir að
slysinu voru sjúkraflutningamenn
sem höfðu verið að sinna þeim
sem meiddust í hinu slysinu. Þeg-
ar hún fór í sjúkraflugið um kvöldið
hafði hún legið á börunum í nokk-
uð marga klukkutíma. „Ég man að
ég var að drepast úr verkjum vegna
legunnar. Börurnar voru harðar og
ég mátti ekki hreyfa mig. Ég fann
auk þess mikið til aftan í hnakkan-
um og taldi það vera út af spennu
sem ég hafði verið með í hárinu,“
segir hún. Um klukkan hálf tvö fór
Andrea í aðgerð. Hún tók um 40
mínútur en að henni lokinni var
hún sett í halo-vesti. Fjórar skrúf-
ur voru skrúfaðar í hauskúpuna og
í þær voru festar járnstangir, sem
tengdar voru við vestið. Með þenn-
an búnað gat hún ekki hreyft á sér
höfuðið í átta vikur.
Aðgerðin gekk vel en læknarnir
sögðu foreldrum hennar að engu
hefði mátt muna að hún hefði lam-
ast algjörlega.
Pabbi kom með
verkfærakistuna
Andrea dvaldi í tæpa viku á
Landspítalanum í Fossvogi. Þar
var hugsað mjög vel um hana en
Steinunn sjúkraþjálfari reynd-
ist fjölskyldunni einstaklega vel
og þau segja hana eina yndisleg-
ustu manneskju sem þau hafa hitt.
Andrea svaf meira og minna á með-
an dvölinni stóð og batinn var góð-
ur. Það tók hana þó tíma að venjast
vestinu, sérstaklega að geta bara
sofið á bakinu og að þurfa að sofa
í miklum halla . Hún fann stund-
um til verkja en verst þótti henni
þó þegar læknirinn þurfti að herða
á skrúfunum í höfðinu. Það þurfti
að gera reglulega. Á miðvikudegin-
um fór Andrea austur og við tóku
vikurnar sjö sem Andreu fannst þó
líða nokkuð hratt. „Ég er þannig að
mér tekst alltaf að finna mér eitt-
hvað að gera. Mér leiddist eiginlega
aldrei og reyndi að fara út úr húsi á
hverjum degi, þegar það var þurrt
úti. Ég reyndi að sofa eins mikið
og ég gat því þannig liðu dagarn-
ir hraðar,“ segir hún. Hún segir að
sárin undan skrúfunum hafi verið
verst. „Það blæddi stundum úr sár-
unum og ég var aum í þeim. Einu
sinni var ég að teygja úr mér og þá
brakaði í höfðinu á mér, þar sem
skrúfurnar voru. Mamma hafði
samband við lækninn sem sagði
að það yrði að herða á skrúfunum.
Læknirinn leiðbeindi svo pabba
hvernig hann ætti að bera sig að,
enda var læknirinn í 600 kílómetra
fjarlægð. Svo sótti hann verkfæra-
kistuna,“ segir hún og hlær.
Beltunum að þakka
Andrea finnur í dag lítið sem
ekkert fyrir brotinu. Hún hefur á
þremur og hálfum mánuði náð
ótrúlegum bata. Hún finnur stund-
um fyrir stirðleika í hálsinum en
það batnar með hverjum deginum.
Hún segist hafa fundið vel fyrir því
hversu marga góða hún á að. „Ég
hef ekki tölu á þeim vinum mínum
og ættingjum sem hafa hjálpað mér
í gegnum þetta. Kennararnir í skól-
anum sýndu mér ótrúlegan skiln-
ing og gerðu allt sem þeir gátu til
að gera mér námið þægilegra. Þau
voru alveg æðisleg,“ segir Andrea
en hún missti af tveimur og hálfum
mánuði í skóla.
Andrea er þakklát fyrir heilsuna.
„Mér var sagt að ég hefði verið hárs-
breidd frá því að lamast alveg. Það
er mjög skrítið og erfitt að hugsa til
þess. Ég veit ekki hvernig það hefði
orðið og vil sem minnst hugsa um
það. Ég held að ég hefði ekki þurft
að spyrja að leikslokum ef við hefð-
um ekki verið í bílbeltum,“ segir
hún en eins og fram kom áður settu
þau á sig beltin fáeinum mínútum
áður en slysið varð. „Ég væri örugg-
lega ekki gangandi í dag ef við hefð-
um ekki verið í beltum,“ segir hún
og bætir við að lokum: „Ég er í það
minnsta þakklát fyrir að hafa „bara“
hálsbrotnað.“
BALDUR GUÐMUNDSSON
blaðamaður skrifar baldur@dv.is
„Ég væri örugglega
ekki gangandi í dag
ef við hefðum ekki
verið í beltum.“
Andrea á slysstað Hún
hefur náð sér ótrúlega vel
síðan slysið varð.
Andrea rétt eftir slysið Hún
missti meðvitund um tíma.
Andrea í vestinu Hér er
hún ásamt bróður sínum,
arnóri Einari Einarssyni.
MYnd ragnHILdur aÐaLstEInsdÓttIr