Dagblaðið Vísir - DV - 13.06.2008, Blaðsíða 17

DV Helgarblað föstudagur 13. júní 2008 17
Þetta var eins og að dansa á gler-
brotum. Maður var í stöðugum ótta
og ég lét því taka mig úr sambandi.
Gat ekki hugsað mér að ganga í
gegnum þetta aftur. Ég var 28 ára
þegar ég gerði það.“
Eins og að vera í fangelsi
Jón og Hanna segja að skýrslurn-
ar sem þau séu með undir höndum
séu fullar af rangfærslum. Ekki að-
eins um þau heldur einnig um börn-
in þeirra. Í einni skýrslunni sem Karl
Marinósson skrifar upp á er sagt að
þau hafi verið á Sólheimum í Gríms-
nesi. Það segja þau að sé þvættingur.
Þangað hafi þau aldrei komið. „Við
höfum aldrei komið þangað. Aldrei
verið þarna. Svo átti systir mín líka að
vera þarna,“ segir Jón.
Hafið þið aldrei hugsað um að
fara með málið til Mannréttinda-
dómstólsins? „Jú, það bara kostar
svo gríðarlegar upphæðir og við gát-
um ekkert staðið í því,“ segir Jón og
Hanna bætir við að hefði það verið
möguleiki hefði hann verið nýttur.
„Hefðum við fengið aðstoð við þær
greiðslur hefðum við ekki hikað við
að fara. Það er alveg á tæru.“
„Við vorum alltaf að reyna að
bjarga okkur. Við fórum eitt sinn til
Grindavíkur á vertíð. Að reyna að
rífa upp fjármálin. Þá var allt í einu
kvartað yfir því að við heimsæktum
börnin ekki nógu oft. Það var búið að
kvarta undan því að við værum ekki
að vinna.
Það var alltaf eitthvað fundið upp
á móti okkur. Alltaf eitthvað neikvætt.
Nú var það neikvætt að við vorum í
Grindavík og að vinna. Áður var það
neikvætt að við værum ekki í vinnu
í Reykjavík. Þetta rúllaði svona. Það
sem við gerðum var alltaf neikvætt.
Það var sett út á allt. Þess vegna var
maður farinn hálfpartinn að leggja
upp laupana. Þegar maður var beð-
inn um að gera eitthvað bara gerði
maður það. Þetta var svo mikill
heragi þarna á Dalbraut.
Barnið var kannski í grind, að leik
þegar starfsmönnum þar fannst ég
hafa hana of lengi í grindinni. Þá varð
ég að fara gera eitthvað annað. Þeg-
ar maður var að gera þetta og hitt var
það ekki nógu gott. Maður varð að
gera eitthvað annað. Starfsmennirnir
vildu stjórna þessu og voru með tíma
á öllu. Þetta var allt svo niðurnjörv-
að og það pirraði þær þegar við gerð-
um ekki eins og þær vildu. Þetta var
hreinlega eins og að vera í fangelsi.
Það var ekki eins og ég vissi ekk-
ert um barnauppeldi,“ segir Hanna
ákveðin. „Ég sá alveg jafnmikið um
systkini mín og mamma. Ég er elst af
systkinum mínum. Þegar ég var sex
eða sjö ára var ég farin að hjálpa til.
Ég var 17 ára þegar mamma og pabbi
fóru útlanda og ég var ein heima með
systkini mín. Ef mér hefði ekki verið
treystandi fyrir þeim hefðu mamma
og pabbi aldrei látið mig passa þau.“
Ekkert samband
Anna Dögg er í námi núna er-
lendis. Hún er 26 ára og er í engu
sambandi við sína líffræðilegu móð-
ur og stjúpa sem gekk henni í föð-
ur stað fyrstu tvö ár ævi hennar. „Ég
kynntist henni aftur þegar hún var
18 ára, þá var hún búin að leita í tölu-
verðan tíma að mér,“ segir Hanna.
„Við eigum bara í hreinskilni sagt
mjög erfitt með að tengjast. Það var
ágætt fyrstu vikurnar. Svo þegar við
settumst niður og ræddum öll okk-
ar mál af hreinskilni held ég að það
hafi verið mjög erfitt fyrir hana.
Við reyndum eins og við gátum
að mynda tengsl við Önnu þegar
hún var búin að hafa upp á okkur.
Við reyndum að hafa þetta eðlilegt
og allt gekk mjög vel í fyrstu. Svo
fjarlægðist hún aftur. Hún fann sig
ekki. Hún á systkini og þau náðu
engum tengslum við hana. Það var
allt reynt. Staðan í dag er sú að hún
býr erlendis. Er þar í námi og er í
engu sambandi við okkur eða syst-
kini sín.“

benni@dv.is
Myndir/Gunnar Gunnarsson
og úr einkasafni
ÞURFTU AÐ VELJA ANNAÐ BARNIÐ
„Ég varð brjálaður
þegar ég sá þetta. Ég
hélt að við værum
sloppin.“
Systkinin saman
anna dögg hafði upp á fjölskyldu
sinni þegar hún var 18 ára. Hún er í
engu sambandi við hana í dag.
Saga eftir Önnu Dögg anna dögg sendi inn sögu í Barna-dV árið 1989.