Ægir - 01.08.2002, Qupperneq 41

41
Hlær ekki
Þrír riddarar voru að metast um hver
þeirra væri fimastur með sverðið. Einn
þeirra brá skyndilega sverði sínu og
sneið flugu í tvennt. Hinir tveir dáðust
að mjög að fimi hans. Þá brá annar
sverðinu og sneið vænginn af flugu sem
flaug hjá.
Sá þriðji vildi einnig sýna fimi sína,
brá sverðinu og hjó í áttina að þriðju
flugunni en hún flaug áfram eins og
ekkert hefði í skorist. Hinir tveir
riddararnir ætluðu að rifna af hlátri en
sá sem síðast hjó sagði:
– Þið hlæið, en það mynduð þið ekki
gera í sporum flugunnar. Hún mun
aldrei framar geta afkvæmi!
Einn úr stjórninni
Kona ein, sem starfaði í stóru fyrirtæki
tilkynnti lögreglunni um nauðgun.
Lögreglumaðurinn sem tók við
kærunni spurði hvort hún þekkti
nauðgarann.
– Já, svaraði konan, – það var einn úr
stjórninni. Þurfti nefnilega að gera
næstum allt sjálf!
Ljóskur, Frankenstein og Súperman
Úti fyrir húsi einu standa heimsk
ljóska, greind ljóska, Frankenstein og
Súperman. Inni í húsinu er kista, full af
gulli. Eitt þeirra fór inn í húsið. Hver
var það ...? Heimska ljóskan – ekkert
hinna er til.
Byrjun á atvinnurekstri
Á sjöunda áratugnum tíðkuðust gjarna
í sveitum hárklippur sem þannig voru
gjörðar að tveim örmum, sem haldið
var sundur með fjöður, var þrýst
hvorum á móti öðrum í greip annarrar
handar og sleppt á víxl. Við það hljóp
hinn efri af tveimur kömbum fram og
til baka og skellti sundur hárin sem
lentu milli tannanna á neðri
kambinum, sem rennt var eftir
hársverðinum. Kúnstin var að samhæfa
hreyfingar armanna við hraða kambsins
eftir hársverðinum og þurfti nokkra
lagni til.
Ungur sveinn í Svarfaðardal hugðist
græða fé á því að verða frísör
sveitarinnar og fjárfesti í klippigræju
þessarar gerðar. Til að æfa sig bauð
hann frænda sínum, Baldri, sem var á
svipuðu reki, ókeypis klippingu, sem
hann þáði. Þegar atvinnurekandinn
tilvonandi hafði um stund starfað að
hári frændans sagði sá ofur
varfærnislega: – Gætirðu kannski reynt
að klippa hárin sem þú nærð ekki upp
með rótum?
Mál að pissa
Palli hafði unnið lengi í brugghúsi.
Dag einn drukknaði hann í einu
bruggkerinu.
Nokkru eftir jarðarförina var
ekkjunni boðið í bruggverksmiðjuna.
Verkstjórinn sýndi henni verksmiðjuna
og þegar þau koma að bruggkerunum
bendir hann á stórt ker og segir:
– Í þessu keri drukknaði maðurinn
þinn.
Konan brast í grát og sagði:
– Ætli hann hafi þjáðst mikið áður
en hann dó?
– Ég veit það nú ekki, sagði
verkstjórinn, – en hann kom þrisvar
upp til að pissa áður en hann sökk
endanlega!
Ráðagóður eiginmaður
Lási var orðinn óskaplega leiður á því
sem gerðist í svefnherbergi þeirra hjóna
í hvert sinn er hann hugðist láta vel að
konu sinni. Hún hafði alltaf höfuðverk
og þar með basta. Dag nokkurn datt
Lása snjallræði í hug.
Þegar konan var komin í rúmið sótti
hann höfuðverkjartöflu og vatnsglas
sem hann fór með inn í herbergið og
rétti að konu sinni. Hún leit steinhissa
á hann og sagði:
– Já, en mér er ekkert illt í höfðinu.
– Aha ...! sagði Lási.
Annar ráðagóður eiginmaður
Þau hjónakornin voru í dýragarðinum
og þegar þau komu að búri
górilluapanna sagði maðurinn við konu
sína:
– Prófaðu að hneppa frá þér
blússunni.
Hún gerði það og samstundis kom
karlgórillan fram að rimlunum.
Þá sagði maðurinn:
– Prófaðu að hneppa svolítið meira
frá þér.
Þegar górillukarlinn sá það barði
hann sér á brjóst.
– Smeygðu nú öðru brjóstinu út fyrir
blússuna, hélt eiginmaðurinn áfram.
Nú varð górillan alveg óð og barði
sér á brjóst með miklum látum.
– Lyftu nú aðeins upp kjólnum, sagði
eiginmaðurinn.
Górillan ærðist, hljóp um í búrinu og
reif í rimlana.
– Taktu nú o’num þig, sagði
maðurinn.
Konan leit í kringum sig til að vita
hvort nokkur sæi og hélt síðan
„leiknum“ áfram.
Górillan gjörsamlega trylltist, hljóp
um búrið froðufellandi, barði sér á
brjóst og öskraði.
Eiginmaðurinn opnaði dyrnar á
búrinu, ýtti konunni inn fyrir og skellti
í lás. Konan horfði skilningsvana á
hann.
– Og reyndu nú að segja górillunni
að þú sért með höfuðverk!
Skrautyrði
Þrjár dömur, íslensk, ensk og ítölsk,
hittu nunnu á förnum vegi. Þær tóku
tal saman og brátt barst talið að því
hvað sprellinn á karlmanninum væri
kallaður á máli hverrar þeirra.
– Á Íslandi köllum við hann
snjókúluna. Því meira sem hann er
hnoðaður því harðari verður hann. –
Við köllum hann sjentilmanninn, sagði
sú enska, vegna þess að hann stendur
upp fyrir dömunum. – Á Ítalíu er hann
kallaður leiktjaldið því hann fellur eftir
hvern þátt, sagði sú ítalska.
– Við nunnurnar, sagði nunnan, – við
nunnurnar köllum hann nú dýrlinginn.
Allar höfum við heyrt um hann en
engin okkar hefur séð hann!
Stytt grafskrift
Fröken Anna fann að dauðinn nálgaðist
og fór þess vegna til steinsmiðsins til að
panta legstein því hún vildi ráða því
sjálf hvað á honum stæði:
– Hér hvílir fröken Anna Eyfold,
fædd jómfrú, lifði sem jómfrú og dó
sem jómfrú.
Örfáum dögum seinna dó fröken
Anna og steinsmiðurinn var ekki
einusinni byrjaður á steininum þegar
hann frétti að hún væri dáin. Til að
flýta fyrir sér stytti hann textann
svolítið:
– Hér hvílir ungfrú Anna Eyfold,
fædd jómfrú og dó óopnuð!
Nafn á dýri
Kennarinn: Nonni minn, nefndu nú
eitthvert dýr.
Nonni: Matur.
Kennarinn: En Nonni! Matur er ekki
dýr.
Nonni: Jú, pabbi sagði í gær að
maturinn væri dýr!
Heppni
Kennarinn var að skýra út fyrir
bekknum að sum börn fæddust of
snemma. Þá rétti Kalli litli upp hönd
og sagði:
– Þar var ég aldeilis heppinn. Ég
fæddist nákvæmlega á afmælisdaginn
minn!
P L O K K F I S K U R