Ægir - 01.02.2003, Blaðsíða 18

Æ G I S V I Ð TA L I Ð
ureyri og varð fyrir meiðslum á fæti. Þau meiðsl urðu
til þess að hann gat ekki lengur unnið á dekkinu og
þá voru góð ráð dýr. „Þá fór ég að prófa að elda og
mér líkaði það strax vel, ég hef rosalega gaman af
þessu,“ segir Sæmundur. „Ég var kokkur í afleysing-
um á Júpíter og síðan byrjaði ég að leysa af hérna á
Hólmaborginni. Kokkurinn sem hér var hætti og þá
var mér boðið starfið. Ég sé ekki eftir því að hafa tek-
ið því. Þetta er rosalega magnað skip, það er gríðar-
lega stórt og afkastagetan hreint ótrúleg. Í fyrra vor-
um við með 93 þúsund tonn yfir árið, sem er ótrúleg
veiði. Það met verður sennilega seint slegið,“ segir
Sæmundur og lætur vel af loðnuveiðunum. „Ég kann
vel við þennan veiðiskap. Skipið kemur alltaf í
heimahöfn með aflann og það finnst mér mikill kost-
ur. Það er mjög gaman að berjast í þessu þegar vel
gengur. Ég þekki vel að vera á skipi þegar illa geng-
ur, það getur verið alveg ömurlegt,“ segir Sæmund-
ur. Hann segist vita af því að mikil spurn sé eftir
plássum á bæði Hólmaborginni og Jóni Kjart-
anssyni, uppsjávarskipum Hraðfrystihúss Eskifjarðar,
sem þarf hreint ekki að koma á óvart.
Þýddi ekki að bjóða strákunum loðnu!
Matseðillinn hjá Sæmundi er fjölskrúðugur. „Bless-
aður vertu, maður kokkar allan andskotann. Strák-
arnir éta allt! Þeir eru mjög hrifnir af fiski og ég er
oft með hann á borðum. Loðnuna þýddi þó ekki að
bjóða þeim,“ segir Sæmundur og hlær. Hann svarar
því játandi að hann grípi oft í eldhúsverkin þegar
hann kemur í land. „Já, ég geri töluvert af því, mér
finnst sjálfsagt að gefa frúnni frí í eldhúsinu þegar
hægt er,“ segir Sæmundur.
Eftir að Sæmundur fékk fast pláss sem kokkur á
Hólmaborginni tóku þau hjónin sig upp og fluttu
frá Akureyri austur á Eskifjörð. „Það þýddi ekkert
annað, mér fannst ómögulegt að þvælast á milli. Það
var ekkert vandamál að fá konuna til þess að flytjast
austur og við kunnum þessu vel. Ég þekkti reyndar
ágætlega til á Eskifirði því ég var þar um tíma á
árum áður. Í þá daga var ég á Jóni Kjartanssyni og
Hólmatindi, fyrsta skuttogaranum, og síðan Hólma-
nesinu. Og það er svo skrítið með það að nú erum
við komin í sama húsið og við bjuggum í í þá daga,“
segir Sæmundur kokkur á Hólmaborginni, sæll og
glaður með lífið og tilveruna.
Væntingar til atvinnuuppbyggingar
á Austurlandi
Við víkjum í lokin að atvinnuuppbyggingu á Aust-
urlandi sem nú er í farvatninu – stórvirkjun við
Kárahnjúka og álver á Reyðarfirði, nágrannabæ Eski-
fjarðar. „Ég verð var við það að fólk hefur miklar
væntingar til þessarar atvinnuuppbyggingar. Það er
ósköp eðlilegt því atvinnulífið hefur lengi verið mjög
einhæft hérna og litla vinnu að hafa fyrir utan sjávar-
útveginn. Stoðirnar eru því ekki mjög traustar þegar
eitthvað bjátar á í sjávarútveginum. Þetta er strax
farið að hafa áhrif, varðandi húsnæðismál og margt
fleira. Ég er þess fullviss að unga fólkið kemur hing-
að austur aftur til þess að taka þátt í atvinnuupp-
byggingunni. Ég trúi ekki öðru en að fólk fari að fá
leið á því að búa á Reykjavíkursvæðinu.“
Nótin tekin um borð.
18