Ægir - 01.04.2005, Blaðsíða 25

25
Gengur upp með mikilli vinnu
Þegar kvótinn var settur á ýsu og steinbít hafði
Reynir aflað sér töluverðrar reynslu og fékk því út-
hlutað um 60 tonnum af ýsu og tæplega 50 tonnum
af steinbít. Í þorskígildum er útgerðin því núna með
um 120 tonn. Það dugar ekki fyrir árið, en með því
að leigja töluvert mikinn kvóta til viðbótar gengur
dæmið upp.
„Þetta gengur með því að við erum mikið að vinna
við þetta sjálf,“ segir Júlía, sem Reynir segir að sé út-
gerðarstjórinn. Auk þess að sjá um fjármálin beiti
hún í gríð og erg og standi í hinum og þessum redd-
ingum.
Þau hjónin skiptu um bát sl. haust. Þá keyptu þau
bát frá Neskaupstað, 7,3ja tonna Gáska, nýja Júlíu
SI, en sá gamli er eftir sem áður gerður út frá Siglu-
firði. Nýverið var lokið við breytingar á bátnum, sem
fólust fyrst og fremst í því að dekkið á honum var
stækkað. Með Reyni á Júlíu er tengdasonurinn Sölvi
Guðnason.
Miklar breytingar
Þau Reynir og Júlía eru sammála um að gríðarlega
miklar breytingar hafi orðið á fiskgengd fyrir norðan
land. Hér á árum áður hafi verið hreinn viðburður ef
ýsa hafi tekið línu, en nú sé allt fullt af ýsu út um
allt, jafnvel alveg inni við bryggju í Siglufirði. Og
það sem meira er að um er ræða boltavæna ýsu. Hvað
þessu ræður segja þau erfitt að segja til um, en óneit-
anlega beinist athyglin að hlýnandi sjó fyrir norðan.
„Síðan við komum að sunnan árið 2003 hefur
fiskeríið hérna verið algjört ævintýri. Við sækjum
ekki langt, það má segja að stímið á miðin taki hálf-
tíma til þrjú korter. Það liggur við að það sé alveg
sama hvar borið er niður, það er allsstaðar fiskur. Það
segir sína sögu að einn kollegi okkar á Siglufirði fór
út með 9 bala línu núna seinnipartinn í apríl og fékk
3,7 tonn - sem sagt 400 kíló á hvern bala,“ segir
Reynir og Júlía bætir við að í fyrrasumar hafi strák-
arnir fengið ýsu á stöng á loðnubryggjunni á Siglu-
firði.
Hef alltaf kunnað best við línuveiðarnar
„Við gerum eingöngu út á línu,“ segir Reynir. „Ég
hef alltaf kunnað best við línuveiðarnar. Hjá okkur
vinna eldri hjón í beitingu, dóttir okkar í Mennta-
skólanum á Akureyri kemur oft heim um helgar og
grípur þá í beitinguna og það sama gerir fimmtán
ára gamall sonur okkar. Og síðan beitum við hjónin
líka. Það er mikilvægt að kenna krökkunum þessi
vinnubrögð, enda er lítil sem engin endurnýjun í
beitingunni.
Línuívilnin kemur okkur vel. Eins og línuívilnun-
in er útfærð er hún að skapa meiri vinnu í sjávar-
plássunum. Það eru vissulega óánægjuraddir sem
heyrast frá mönnum sem hafa farið út í að fjárfesta í
beitningarvélum um borð í bátunum, en mér finnst
persónulega ekki rétt að verðlauna menn fyrir að
segja upp fólki. Aftur á móti er það að mínu mati
mjög ósanngjarnt að tregtabátar skuli ekki fá línuí-
vilnun. Þeir eiga að sitja við sama borð og við sem
erum með handbeitingu. Tökum dæmi frá Grímsey.
Þar er enginn einasti bátur með handbeitingu, allir á
tregt. Þessir bátar fá ekki línuívilnun og það er órétt-
látt,“ segir Reynir.
Frjálsræðið er helsti kosturinn
Þeim Reyni og Júlíu verður tíðrætt um fiskverðið,
sem hefur lækkað verulega á undanförnum árum.
„Fyrir kannski fjórum árum fóru menn í fýlu ef ýsu-
verðið fór undir tvö hundruð kallinn. Nú er maður
hins vegar í skýjunum þegar verðið fer yfir hundrað
kallinn,“ segir Júlía og bætir við að það skjóti
skökku við að á sama tíma og fiskverðið lækki hækki
Horft yfir Siglufjörð.
Mynd: Steingrímur Kristinsson/Siglufirði.
aegirapríl2005 6.5.2005 11:58 Page 25