Tímarit Máls og menningar - 01.04.1941, Page 14

Guðmundur Böðvarsson:
Hinn síðasti morgunn.
Frá eldvagni sólguðsins yfir land mitt og ríki
berst ökuhljómur á ný.
Af varðturnum múranna lyftast í sigursveigum
liin seinustu næturský.
Hvar eru nú myrkursins helteikn og hvarflandi sýnir,
þess herfylking stjörfuð og grá?
Hvar martraðarnóttin með nálykt og andvöku-undur
og ófara-galdur og spá?
Nú breiðist um mínar borgir, marmarahvítar,
hið bleika hillingaglit.
Far bölvuð, þú nótt, með þinn ugg og þinn nagandi efa
og ísópsins sírenuþyt.
I dag munu skip mín halda sigrandi af hafi,
af herteknum auðæfum full.
í dag mun múgurinn hylla sinn hamingjukonung,
hans herskara, mátt hans og gull.
I’ér, sólguð, sem kaust mig hið blessaða barn þinnar náðar,
þér býð ég hinn sigraða lýð.
Það stríð, er ég hóf þér til heiðurs og mér til frægðar,
er heilagt og réttlátt stríð.
Ó, guð, þínar varir skal væta með sínu blóði
hin villta, framandi þjóð!
Sem árroðans elfur skal renna hið fagur-rauða
og rjúkandi, heita blóð.