Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 26

232
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
inga, sem búum í stóru, góðu, en afskekktu landi, og er-
um frá náttúrunnar liendi dæmdir til þess að búa sem
bezt að eigin hlunnindum. Eins og liestavinurinn, sem
situr á fáknum kæra, er fær um að eignast það bezta,
sem dýrið á að bjóða bezta vini sínum, eins og bílstjórinn,
sem lætur bifreiðina bruna eftir sléttri braut, hefur í hendi
sinni allan mátt liestaflanna, sem lifa á benzinmu, eins
og skipstjórinn, sem stendur við stjórnvöl á skipi smu,
getur boðið róti Ránar byrginn vegna fullkominnar þekk-
ingar á kostum og löstum knarrarins, eins á þjóðin, sem
landið byggir, að geta notað orku þess og kosti til hins
ýtrasta i baráttunni við öldurót tímans, í baráttu manns-
ins fyrir tilverunni.
Enginn neitar því, að sveitir lands vors liafa skipt stór-
um um svip hin síðari ár, og það svo, að sumir, og þá
helzt þeir svartsýnni, kunna að mæla, að við höfum frekar
verið á undan köllun aldarinnar, heldur en hitt. En livort
sem við höfum verið á undan eða eftir okkar eigin menn-
ingu og okkar eigin g'etu, þá er það víst, að stór og mikil
spor hafa verið stigin til framfara á mörgum sviðum. í
dag sáum við akra, þótt í smáum stil sé, þar sem áður
var auðn, í dag eru vélar teknar mannshendinni lil hjálp-
ar til þess að skapa verðmæti úr gróðri jarðar, í dag á,
sem betur fer, álitlegur hluti þjóðarinnar nútíma húsþak
yfir höfuð sér. Sveitaheimilin eru ekki lengur jafn af-
skekktur orustuvöllur fyrir einmana lífsbaráttu eins og
áður var, og á mörgum bæjum í sveitum landsins stekk-
ur nú ljós úr læknum við bæinn svartasta skanundegis-
myrkrinu á flótta.
En á ýmsum öðrum sviðum höfum við fullan rétt til
þess að spyrja með skáldinu, „Hvað er nú orðið okkar
starf?“ Við höfum ræktað jörðina, en hvernig höfum við
ræktað vötnin? Þar er því miður það skemmst af að segja,
að við liöfurn alls ekki liagnýtt okkur möguleika vatn-
anna, sem skvldi, og vil ég nú gera það nánar að umtals-