Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 37

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
243
og sat nú í íangelsi, kærður um morð. Hann sá ekki
einu sinni konuna sína, sem stóð náföl og þegjandi i
dyragættinnii og klædd til þess að fylgja Möggu litlu til
grafar. Hún stillti röddina eftir mætti og sagði:
„Ég er tilbúin, góði. Við verðum að fara að fara.“
Því að John Carmody var að lesa:
„Einu sinni í fyrndinni var lítil stúlka. Hún átti tieima
í kofa viðarliöggsmanns inni í Dinmiaskógi. Og tiún var
svo björt og fögur, að fuglarnir á kvistunum gleymdu söng
sínum, er þeir liorfðu á liana. En svo kom sá dagur, að
hún ... . “
Hann var að lesa þetta fvrir sjálfum sér. En, ef til vill,
svo tiátt, að Magga hevrði það líka. — Hver veit?
Bogi Ólafsson íslenzkaði.
Þorvaldur Skúlason :
Gömul og ný málaralist.
Skoðanir fólks á myndlist eru misjafnar eins og menn-
irnir sjálfir. En berist talið að svokölluðum nýtízku
málurum, virðast flestir á eitt sáttir um að telja verk
þeirra talandi vott um spillingu samtiðarinnar. Þau
þykja glæpsamlegt atliæfi gagnvart allri gamalli og
góðri list, eru álitin afkvæmi pestsjúkra manna, smit-
aðra af „ismum“, sem koma frá Frakklandi, breiðast
ört yfir heiminn og eitra hugsunarhátt ungra málara,
sem mundu sennilega, ef sýkin hefði ekki náð tökum
á þeim, hafa orðið góðir og þjóðlegir listamenn. Svo
stór orð taka náttúrlega ekki allir sér í munn, er þeir
16*