Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 86
292
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
í blöðum og tímaritum, þar sem hrelldar smásálir sj'ngja
volæðissyrpur sínar yfir framtíð þessarar þjóðar, þó
að á liana reyni í bráð, skiljandi ekki, að það er á tím-
um eins og nú, að tína ber úr liópnum falska forustu-
sauði frá verulegum formönnum, er eiga að leiða þessa
þjóð — og nema ber úr gildi veikluð og úrelt heim-
spekikerfi kyrrstöðulífs margra alda, sem eru nú að
ganga — vonandi •— til hinztu hvíldar, svo að upp úr
þessu komi „óbrjálað hugvitið síð og ár“. Þegar svo læg-
ir storma lífsins og friður og kyrrð sveitabæjar mið-
aldarskáldsins okkar liggur baðaður í tunglskini vetrar-
næturinnar íslenzku, eða eins og skáldið segir svo fallega,
að „bjarma slær á bæinn liið bleika tunglskins flóð“,
þá klúrar hann aftur bæinn sinn, kallar á fólkið sitt,
og er það situr hljótt í birtu tunglskinsins við vetrar-
vinnu sína, og hin helga nótt grúfir yfir bænum, ávarp-
ar slcáldið í gleði sinni sjálfan sig og skipar svona f}Trir:
Tunga mín, vertu treg ei á
að tjá, livað guð þér veitti.
Hjarta mitt einnig hermdu frá,
hvernig liann við þig breytti.
Drottinn minn guð, ég dýrka þig,
dásamur ertu næsta.
Sízt skal því vera sál mín treg
að syngja þér dýrð hæsta.
Sama æðruleysi, livort gengur vel eða illa. Víkingur-
inn í munkakápunni, vitringurinn og hugsuðurinn í
sálmaskáldinu — Snorri í Hallgrími. Þannig heldur ís-
lenzkur andi áfram í farvegi sínum.
Þannig, við að kynnast þessari gömlu list, rennur
það upp fyrir mér betur og betur, að einmitt á erfið-
um tímum þjóðarinnar kemur einvera fyrri tima fs-
lands oss bezt til hjálpar. f þeirri einveru skapaðist
hin helga þögn, er vitrir menn segja, að spámenn þjóð-