Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Blaðsíða 88

294
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
mér steðja eðlilega frá Tónlistarfélaginu, og fer aftur
inn í hinar göfugri íslenzku háfj allablámalieiðríkj ur
og kristallstæra hreinveðurskennd, þar sem á ísland
er trúað.
Þvi að töfrar íslands lifa enn og hjóða manni til sín.
Fjöllin í fyrsta vetrarsnjó lvfta ljóshláum tindum sín-
um móti sólroðnum himni. Firðir íslands og fjallavötn
lieiðanna endurspegla liimininn og stjörnur vetrarins
baða mynd sína í djúpum hafsins, og einveran talar
til þeirra, er kunna að hlusta, já, rífur þögnina, sem
spámenn þjóðanna heyra tala, og þá stigur listin til
liimins. Því að þó hinn undursamlegi förunautur minn
Shelley segist ekki skilja, livernig mannkynið geti sung-
ið, „þar sem sorglegustu hugsanir okkar séu efnivið-
úr fegurstu ljóðanna“, þá er kannski gátan ráðin, —- að
einmitt sársaukinn sé upphaf alls söngs, og að sárs-
aukinn sjálfur svngi?
Eldurinn, en ekki ísinn, er einkenni íslands. Ivring-
um eldinn mynduðust heimilin. Arininn, þar sem eld-
urinn lifði, var heilagur staður. Jafnvel verstu óvinir
höfðu þar griðastað. Drengskapur norrænna manna
helgaði sér þar vé. Svo kveikjum við eldana í skamm-
degi íslenzku þjóðarinnar, látum lýsa til himins vilj-
ann til lífsins. Fornöldin eggjar til dáða í nútíð. Hún
er ekki hrævareldar yfir dauðra manna gröfum, ekki
vafurlogi yfir týndu gulli. Elda lífsins í allar æðar!
Þannig kveikjum við eldana í lifi þjóðarinnar, er lýsi
yfir landi og lýð. Því eldurinn en ekki ísinn er ein-
kenni íslands. —
Svo kveð ég þig, förunautur, er lifðir með mér lifi
hjartans, Percy Bj^sshe Shelley, þú, sem fylgdir mér
hingað að hjarta landsins, því sjálfu, — eldinum, þú,
sem sjálfur varst cor cordium — hjarta hjartnanna —
og skildir líf söngsins.